Propvol, oorvol, gatvol

Posted on by
Reply

 

Die afgelope paar jare (en veral 2020, 2021 en 2022) is ons oorlaai met inligting op sosiale media. Die negatief by verre in die meerderheid. Vandag het ek my limiet bereik. Ek is propvol, oorvol, maar veral gatvol.

Sameswering teorieë, die realiteit van die woke kultuur, COVID19, politiek – veral sleg – het ons oorval. Dood, siekte, inenting rusies, werkloosheid, vallende ekonomie, haatspraak, moord en lyding het ons lewe en ons denke kom oorneem.

Skole en kerke was meestal gesluit. Strukture tot stilstand gekom, departementele afdelings was meer toe as oop. Kinders is tussen werk en familie en vriende afgelaai. Oumense was vergete en afgesonderd in tehuise. Geliefdes moes alleen sterf sonder familie by hul sterfbed.

2020 het ons geboelie. Aan die keel en hare en korthare beetgekry en ons geskud. Ons het vanaf 2020 net een konstant gehad. Maskers en handewas en lockdowns. Sosiale afstand was maar min gehandhaaf.

Ons het gewig aangesit en ons het ons breinkrag verloor. Kinders en ouers sit voor die TV. Menigmaal nie met die beste opsies nie. En as dit nie die TV is nie, is dit selfone, tablette en rekenaars en X boxes.

Mense is gebombadeer met elkeen wat dink hy is ‘n viroloog, mediese dokter, analis, navorsing of watookal. Elkeen is reg en al die ander is verkeerd. Hoe arrogant het ons nie geword nie. Ons en julle. Hulle en julle.

Dan die nuwe tendens . . . vrae op vrae. Nuttelose vrae oor as jy slim is sal jy dalk een woord kry wat met T begin en T eindig. En almal spring in, ek inkluis aan die begin, tot ek besef het wat ‘n klug. Daar is honderde woorde wat met elke letter van die dekselse alfabet begin en met dieselfde letter eindig. En ons val daarvoor.

Deesdae is die vrae meer absurd op Facebook. En almal doen wat Simple Simon doen. As Simple Simon hande klap, dan klap ons ook maar saam. Sonder om te dink want dink het uit die mode geraak.

Ons redeneer nie meer nie. Ons is soos ‘n klomp zombies. Rigtingloos, doelloos, ankerloos, hopeloos. Kop in skouers getrek, oë grond toe. Een voet voor die ander.

Waarheen is ons oppad? Dis ‘n vraag wat my deesdae teister. Hoe gaan ons lyk oor tien jaar? Doen ons nog iets wat verder as ‘n skerm strek?

Het vanoggend iets gelees wat hierdie hele dinkding aan die dink gesit het. Ons moet onsself herprogrammeer vir die toekoms anders voorsien ek meer sosiale probleme as die huidige agteruitgang van mense en hul breinaktiwiteite. Dit wat ons doen en sê en uitdra, oordra het nodig om deur ‘n fabrieks herinstelling te gaan.

Dit het tyd geword vir langer stapsessies, mooier boeke, meer musiek. Geniet meer sonsondergange, hou meer hande vas. Rits rond in jou nabye omgewing, wees liewer vir jouself en respekteer ander, al verskil hulle van jou.

Lag meer, hê meer pret, praat meer, luister nog meer. Maak jou eie herinneringe, doen wat vir jou lekker is. Soek na dinge wat jou inspireer, dinge wat hou aspireer, al beteken dit jy moet perspireer. Dinge wat jou nie eensaam laat voel in ‘n oorvol, propvol, gatvol wêreld nie.

As ons net daarop kan fokus sal ons wêreld weer ‘n lekker plek word. Om nie eers te praat van ons lewe nie!

Ek sien uit!

~Lorraine Weitz Brand~❤️

Kopiereg voorbehou

Fotobron * Pinterest

Want ma’s weet (altyd) beter

Posted on by
Reply

 

Wonderlike goed, ma’s. Ek weet, want ek het een gehad en ek is self een. Is ook al ‘n ouma. Ek het my ma verloor op 11-jarige ouderdom. Tot vandag toe kan ek nog die “lewenslesse” onthou wat sy my geleer het. Die Bybel leer ons nie verniet “eer jou moeder en jou vader” nie.

Mooi loop!

~Lorraine Weitz Brand~❤

Kopiereg voorbehou

Fotobron : Internet

Vullissakke

Posted on by
Reply

Soos ander mense se boeke duister is om te lees, so is ook hulle vullissakke. Ek kom nooit agter watter tipe en hoeveel vullissakke mense uitsit nie, behalwe oor vakansies. Die vullis pla my nie, maar met die vakansiemense wat hier kuier, sien jy elke week die stapels vullissakke raak meer, in jou eie huishouding en die van ander.

Dit laat my nogal dink aan ons persoonlike lewens. Elke week sit ons ook ons vullissakke uit, hoop ons dit sal verwyder word sodat ons elke week skoon kan begin, bid ons dat die honde dit nie sal oopskeur sodat volk en vaderland kan sien wat in ons lewens gebeur nie.

Sommige van ons lewenssakke het net persoonlike vullis in. Dis gevul met argwaan, arrogansie, selfsug en selfbelang. Krap jy hierin sal sy sien dat dit selfgeadresseerde vullis is.

Elke stukkie gemors begin met die woorde, “My” en “Ek”. Is hierdie sakke gewoonlik nie swart nie, maar deurskynend sodat ander hulle tog net kan raaksien. Sien jy nooit die vernietigende stukke van ander mense se lewens in jou sak nie, want tipies van hierdie mens is sy sak oorvol van homself.

Dan is daar sakke wat gevul is met niks. Hierby bedoel ek nie niks in gewig nie, maar niks in waarde nie. Hierdie persoon se sakke getuig van ‘n lewe wat doelloos rondgejaag word.

Iemand wat nooit vir ‘n paar minute op ‘n dag stilgestaan het nie, wat nie tyd gemaak het vir sy eie familie, vriende of medemens nie. Dit is amper soos die swartsak wat jy vul nadat almal hul kersgeskenke oopgemaak het, vol mooi gekleurde papiere, maar waardeloos.

Jy sal ook tussen die vullis, swartsakke kry wat gevul is met leed – hartseer, moedeloosheid, finansiële swaarkry, gebroke verhoudings, magteloosheid en frustrasies. Maak nie saak hoeveel sakke jy weekliks uitsit nie, dis asof die vulliswa verby jou ry en jou sakke nooit optel nie.

Begin jy maar elke week weer met dieselfde hoeveelheid sakke wat jy uitgesit het. Groei dit week na week, kry jy nooit kans om van vooraf skoon te begin nie. Hierdie sakke raak later te veel vir jou en ploeter jy naderhand maar voort in die bodem van jou vullis.

Party mense is lief om jou swartsakke met hulle vullis vol te maak. Mense wat afhanklik is van drank, dobbel en ander verslawings en sy huismense verbaal en fisies aanrand. Mense wat die groenoog-monster nie kan baasraak nie en die lewe vir ander hel maak.
Hulle wat familie, vriende en vreemdes finansieel indoen en bedrieg. Mense wat ander niks gun en hulle doelbewus seermaak en verkleineer. Maak dit dat jou sak naderhand wil skeur, sukkel jy om dit behoorlik toe te kry, wat nog te sê om dit tot by die optelpunt te dra.

Dan kry jy diegene wat hul eie sakke vul met misdaad. Verkragting, moord, kindermolestering- en mishandeling, rooftogte, korrupsie, egbreuk. Hou hulle hierdie sakke so styf toe totdat dit eendag te vol is en oopbars op die mees onmoontlikste tyd en plek. Veroorsaak dit soveel gemors in hul eie en ander se lewens dat geen vulliswa dit kan red nie.

Ek dink die meeste van ons persoonlike swartsakke is gevul met so ‘n ietsie-van-alles. Elke dag se geskinder, kleinlikheid, onverdraagsaamheid, liefdeloosheid, jaloesie, ongeduld, selfsug en ander klein jakkalsies wat die wingerd tog so graag verniel.

Miskien moet ons liewer ons sakke verruil vir kleurlose sakke. Vul ons dit met hoop, geloof en liefde. Vul ons dit met gedagtes en dade wat ander se lewens positief sal aanraak. Wat ‘n verskil sal maak in lewens. Wat sal help om ander se swartsakke ligter of minder te maak. Wat sal help om ander se swartsakke te dra tot by die optelpunt.

Laat ons eie sakke weekliks minder en kleiner word van selfsug en eiewaan en eerder meer en oorloop van goeie dinge. Mag die res van hierdie jaar (bietjie wat daar oor is) vir jou vreugde, vrede en voorspoed bring!

Mooi loop!

~Lorraine Weitz Brand~❤

Kopiereg voorbehou

Fotobron : Internet

Wensdenkery

Posted on by
Reply

Vir eenkeer in ‘n lang tyd kon ek my naggloede nie die skuld gee vir nat hare, nat rug en nat kussing nie. Ek was nog nooit so bly om wakker te word soos vanoggend nie. En my weer eens te laat besef die spreekwoord, “oppas vir wat jy wens, jy mag dit dalk net kry!” regtig, regtig waar is.

Vir die van julle wat my ken, sal weet dat ek geseënd is met ‘n brose lyfie en dat ek met verloop van tyd vrede gemaak het daarmee. Nie dat ek al ooit gewens het ek kan soos Twiggy lyk nie (dit is darem ook te maer) maar soms as ek die jongmense so kyk met hul dun lyfies en min klere – veral in hierdie hitte – dis dan dat ek wens ek was so bietjie dunner.

So droom ek mos laasnag ek het ‘n ander lyf. Moenie my vra hoe het dit gebeur nie. Sover ek kan onthou moes ek met ‘n ander vrou geruil het. Was dit maar so maklik! Ek was erg opgewonde in my droom, ek kon weer my voete sien, ek kon rotse uitklim, ek kon saam met iemand anders ‘n stoel deel en so voorts.

Winkels toe was natuurlik my eerste prioriteit. Daar aangekom gryp ek die klein nommertjies van die rakke af. Sulke pikante goedjies. Ek dink ek het party van daardie klein nommertjies gesien toe ek laas op laerskool was! Dit is spaghetti-strêppie-toppies, bloesies wat my middeltjie wys, jeans wat op die heupe lê en die gepaste ondergoedjies. Het amper aan my dieetdrankie verstik (vet word sou ek nie weer nie) toe ek sien wat betaal ‘n mens vir so ‘n stukkie lappie!

Wat ‘n skok toe ek in die spieël kyk. Ek het nie net die lyf gekry van die ander vrou nie, maar ook haar hare! Ek kan niks daarmee uitrig nie. Maak nie saak of ek gel, “tease”, draai, blaas, spuit of stryk nie.

Asof dit nie genoeg is nie, sit daar hare op plekke wat ek nie gedink het hare kan sit nie. Van die plekke sal ek maar uit ordentlikheidshalwe nie hier herhaal nie. Maar in my droom het ek besef geen haarverwyderaar sal die onooglike hare op die mees “weirdste” plekke verwyder nie. Miskien dalk die tussen my tone.

Dis toe dat ek begin paniekerig raak. Sê nou maar net die ander vrou wil nie my lyf teruggee nie. Wat gaan ek dan maak? Ek was nog so besig om rond te hol in my drome, dalk was dit hoekom ek so gesweet het, om die vrou te vind want ek het besef dat ek eintlik heel tevrede was met my lyf. Ek het tenminste geweet wat en hoe om my hare te hanteer, danksy my haarkapster en ek het nie onooglike hare op snaakse plekke gehad nie.

Genadiglik skrik ek toe wakker. Eerste beweeg my hande bewerig oor my ronde heupe, my “seksie”-maag en my tone. Met ‘n glimlag vee ek oor my deurmekaar nat hare en ek sug en wil sommer sing, “my lyf is weer myne!” Nog nooit was ek so bly om myself te sien nie!

Vanoggend is ek sommer diep dankbaar vir alles aan my. Skete, pyne, velle, rolle, grys hare, lelike voete, geswelde bene in die hitte. Elke sentimeter van my lyf is MYNE!! Saam met die blydskap weet ek ook dat ek nooit, nooit weer sal wens dat ek iemand anders se lyf kan hê nie.

Sexy klere of “te not”!

Kopiereg voorbehou

Die storie van die litroos

Posted on by
Reply

Ek het onlangs ‘n litroos as geskenk gekry. My eerste gedagte was, sjoe– dis nie die mooiste plant wat ek al in my lewe gesien het nie.

So plant ek dit maar langtand tussen my ander mooi vetplante. So ver agterlangs. Hoop ek hy maak dit nie en dan het ek rede om van hom ontslae te raak. (Ek se hom, want haar klink nie reg nie.) Maar ek gee water, en kyk en praat met hom en verstom my aan sy ongemaklike stam – of is dit blare? Geel, maar ook nie eintlik geel nie. Groen maar ook tog nie groen nie. ‘n “Onooglike” plant.

Een stam groei hierdie kant toe, die ander blaar heel dwars van die hoofstam. So asof dit ‘n gebrek het. Ek kry net nie my kop gedraai om die voorkoms van die plant nie. Dit maak net nie vir my sin nie. Die plat stam/blare nog minder.

Op ‘n dag begin daar aan die eenkant van die plant ‘n knoppie uitkom. Op die mees ondenkbaarste plek van die plant. Soos ‘n puisie op die punt van jou neus. Ek bekyk die besigheid en skud maar net my kop. Besluit ek sal maar wag tot die blom eendag oopgaan en kyk wat kom daaruit.

Sondagoggend staan ek op. Loer oudergewoonte deur die ruit na buite. Sonder my kontaklense, natuurlilk. Vererg my onmiddelik vir die stuk rooi plastieksak in my tuin. Hoe kom dit nou daar? Pluk die skuifdeur geirriteerd oop en oppad om die plastieksak te gaan haal kry ek die grootste verrassing van my lewe.

My litroos blom. Trots, fier, ongelooflike mooi in rooi getooi. Ek kry sommer trane in my oe. Die mooiste ooitste prentjie van ‘n blom. Ondanks die lelike blare/stam wat my so afgesit het. En ek kry skaam, bitterlik skaam vir myself.

Ek leer ‘n goeie lewensles uit my litroos. Ons (en ek is self skuldig) is so haastig om te oordeel op dit wat ons sien en hoor. Gee ons nie die “lelike een” kans om te wys watter mooi regtig in hom/haar steek nie. Besluit ons klaar vooraf – nee wat, dit pas nie by my styl nie. Dit sal afsteek by my idees oor reg en verkeerd is. Of wat mooi en lelik is.

So pronk my litroos in my tuin. My trots. Ek neem fotos, deel dit op sosiale media. Sien ek nie eers my ander mooi(er) plante raak nie. My oog bly terugval op die mooi gesig. In sy volle glorie voel ek nogsteeds die plant se nederigheid aan. Nie ek-het-jou-mos-gese nie. Net ‘n stille dankbaarheid dat hy kans gekry het om sy ware kleure te kan vertoon. En nederig dankbaar vir die plesier wat dit aan my bring.

Ek buk, my trane val op die blom. Vra ek omverskoning. Ek is jammer ek het hom uit die staanspoor geoordeel sonder om hom kans te gee om eers tot sy volle reg te kom. Ek stap weg, skaam. Skaam oor my gedrag teenoor een van God se skeppings. Skaam oor my hooghartigheid, wat besluit het een van God se skeppings is nie goedgenoeg vir my nie.

Doen ek dit met mense ook? Vind ek ook fout met God se skeppings? Hou ek my beter as my buurvrou? Of die vrou wat vir my vra vir kos? Vir die vrou wat haar probleme wegdrink? Die vrou wat elke dag dieselfde rok dra want daar is net nie geld vir nuwes nie? Wat maak my nou eintlik beter as enige een van hulle? NIKS.

Skaam en vol bittere verwyt kyk ek op en smeek, “Here, vergewe my tog, asseblief!”

2 Halwes is nie noodwendig ‘n hele nie

Posted on by
Reply

Soms voel dit vir my asof my lewe net uit halwes bestaan. Dit is ook heeltemal my eie skuld, want ek doen alles half-half. In my kaste lê ‘n klompie projekte wat ek deur die jare aangepak het, nog nie een is klaar nie.

En dit laat my nogal bekommerd. Oor ek nie goed kan afhandel nie, of nog slegter – sodra ek ‘n nuwe projek aanpak en dit redelik goed kan doen, raak ek verveeld en soek ek alweer na iets nuut om my te stimuleer. Lê die ander goed net so ongebruik rond.

Ek het so bietjie gaan loer na woorde wat met half- begin en gaan vasstel of dit altyd sleg is – of is daar iets goeds daaraan?

Halfpad – dit is nogal moeilik. Jy is nog nie daar nie, maar jy het ook darem al aanbeweeg.

Dit geld vir baie dinge in ons lewe en dit kan een van twee dinge beteken. Jy sukkel om tot die eindpunt te kom waarmee jy besig is óf jy wil nie regtig wegbeweeg van jou gemaksone nie. Jy beweeg net so ver sodat dit maklik is om weer om te draai en terug te kom waar jy veilig voel.

Halfhartig – dit is iets wat ons almal baie goed ken. Die projek wat ons moet begin, die huis wat skoongemaak moet word, lewenstake wat aangepak moet word, ons houding teenoor ons naaste, vriendskappe wat aangeknoop word, ons huwelikke en ons eie idees oor sekere goed in die lewe.

Ons wil dit doen, maar dit klink dan nou skielik na werk, na opofferings, na ‘n sukkel-sukkel bestaan. Die lewe is al so gekompliseerd en dan moet ons nog na hierdie goed ook omsien. Ons doen, maar ons doen dit tog so halfhartig.

Halfmas – soms voel dit vir my asof my ou lewensvlaggie meeste van die tyd halfmas hang. Kry ek nie genoeg motivering vir die dag nie. Ek skrop soos ‘n hoender, ‘n bietjie hier en ‘n bietjie daar – kom tot niks. So gaan die dag verby en môre hang my vlaggie nog laer.

Halftyd – enige iets wat ons aanpak, het ‘n halftyd nodig. Dis dan (soos sportmense en in hierdie geval rugby) die afrigter sy span wys op hulle foute en hulle motiveer om dit te gaan regstel. Anders gaan hulle verloor. Die probleem is dat met baie van ons is ons halftyd langer en meer uitgerek as die wedstryd wat ons moet speel. Maak ons so baie nuwe regstellende planne – maar dit is al waar dit bly.

Hal(f)veer – ons lewe in so ‘n gejaagde tyd dat ons die helfte van ons lewe verkort met stres, status-najaag en sielkundige probleme. Ons jaag ons dood na niks. Hardloop agter die wind aan. Koop kitskos en soek kitsrykdom en as dit nie werk nie, soek ons kitsoplossings vir ons probleme. Ons het nie meer tyd nie, nie vir onsself, ons gesinne of ons medemens nie. Ons moet eerder teruggaan na die basiese dinge in ons lewe.

Gaan vind jou anker, jou rots – jou vastigheid onder jou voete. Besluit vir wie jy gaan nee sê sonder om skuldig te voel. Spandeer minder tyd voor die televisie en meer tyd saam met jou man en kinders – en as jy gelukkig is, met jou kleinkinders. Maak meer tyd vir jouself want as jy gelukkig is, is die om jou ook gelukkig.

Dalk moet ons almal eers ons halwes bymekaar kry, dit klaarmaak en die heles so stuk-stuk uitstal. Al is dit net in jou kop of in jou hart. Dan eers kan ons volledig ons eie storie skryf en dít is nie ‘n halwe waarheid nie!

Skaduwees

Posted on by
2

Ek het die anderdag so lekker gelag toe ‘n vriendin van my vertel van haar jongste dogter (destyds ‘n woelige drie-jarige) wat telkens probeer weghardloop het vir haar eie skaduwee.

Vandag toe ek weer daaraan dink, besef ek dat dit nie eintlik ‘n rare verskynsel is nie. Daar is van ons wat dit ook in ons daaglikse lewe toepas. Ons probeer van ons probleme ontslae raak soos ‘n akkedis wat sy stert afgooi as hy in gevaar verkeer.

En nou wonder ek maar net. Wie van ons het onlangs gekyk hoe lyk ons eie skaduwees? Nie die een wat jou op die grond volg as jy in die son loop nie, maar dié een wat saam met jou hart loop, die een wat jy saamneem kamer toe, in jou bed toelaat. Hy wat hom soos ‘n ongenooide gas aan jou opdring.

Probeer jy ook van hom vlug? Ek moet erken dat ek dit ook soms doen, maar sover nog sonder enige sukses. Is daar probleme in jou lewe waaroor jy maar liewer swyg, of selfs grappenderwys daarna verwys in die hoop dat dit sal weggaan? Maar vanaand, wanneer almal slaap en die huis stil is soos ‘n grafkelder en jou onwelkome besoeker verskyn weer, weet jy jy kan nie daarvan wegkom nie, al probeer jy ook hoe hard.

Daar is seker niks so aaklig en eensaam soos absolute stilte wat al die skaduwees in jou hart kom laat bontstaan nie, stiltes waar jy net jou eie hartklop in jou ore hoor hamer. Al jou vrese, jou bekommernisse, jou gewete, ja, hulle almal het ‘n manier om sommer in neonligte voor my te kom staan.

Hulle praat met my, maan my aan, maak my bang, jaag my senuwees heeltemal op hol, tref my met ‘n ongekende waarheid sodat ek môre met ‘n swaar gemoed die nuwe dag moet in.

Nou is dit vir my duidelik hoekom party mense so met die verkeerde voet uit die bed klim vir geen skynbare rede nie. Dit het niks te doen met watter voet jy opstaan nie, maar alles met daardie middernag besoekers wat jou van ‘n goeie nagrus beroof.

Ons mense maak soos volstruise, ek inkluis! Ons druk ons kop in ‘n gat en dink as jy nie jou probleme in die oë hoef te staar nie, sal dit naderhand vanself weggaan. Wanneer jy jou kop eendag daar uittrek, staan die probleem nog altyd daar en wag, hande in die sye, hierdie keer net meer ongeduldig en haastiger en soms met ‘n nare trek op sy gesig.

Probeer om sommer vandag nog die probleem by die horings te pak, hoe hartseer, moeilik of onsmaaklik dit ookal mag wees. Ons kan en gaan geen vrede hê as ons dit aanhoudend ignoreer nie. Ons het die vermoë om iets, hoe gering ookal, aan ons vrese en bekommernisse te doen.

Miskien los jy nie al vandag alles op nie, maar elke dag wat jy daaraan werk, word dit stadigaan kleiner of makliker. En voor jy jou kom kry, lyk die hoop probleme heelwat hanteerbaar.

Is jy nog bekommerd oor die knop in jou bors? Of die pyn agter jou blad? Maak vandag nog daardie afspraak by die dokter. Of as jy vermoed jou kind gebruik dwelms, gaan soek onmiddellik hulp by mense wat weet en vir jou raad en leiding kan gee. Kry ‘n oplossing vir julle probleem. Vanself gaan dit nie regkom nie.

Dink maar net watter moeilike taak het daar vir Jesus gewag. Hy kon eenvoudig net nie daar verby nie. Wat sal van my en jou geword het as Hy die kruisdood probeer ontduik het? Hy het bloed gesweet, want Hy was ook bang. Hy het gebid by Getsemane, alleen, want Sy dissipels het aan die slaap geraak. En Hy kon die uiteinde nie vryspring nie. Hy móés net daardeur, vir my en vir jou.

Juis daarom kan ons met ons probleme na Hom toe kom, Hy verstaan – want Hy is self daardeur en anders as Hy, hoef ons nie alleen met ons probleme te worstel nie. Hy gee vir ons hulp en die nodige krag om oplossings vir ons probleme te vind.

Mooi dag vir julle.

James Bond, 007 – ‘n leier soos min!

Posted on by
Reply

Uit pure verveeldheid kyk ek gisteraand na ‘n stokou James Bond fliek. Dr No, met Sean Connery as 007 en die mooie Ursula Andres in die vroulike hoofrol en besef weer hoe die tegnologie ontwikkel het. Laat my terugverlang na die dae toe alles nog ongekompliseerd was.

Die enigste toerusting wat dié destydse intelligensieagent gehad het, was ‘n groterige masjien wat golwe van een of ander aard opspoor. Geen snaakse gadgets vir 007 nie. Geen selfone nie, geen internet nie. Wonder hoeveel helde/misdadigers sou oorleef het as hulle ‘n selfoon byderhand kon hê om vir versterkings te vra. Of hoe handig en vinnig 007 persone of belangrike inligting sou kon opspoor met internet.

Die sektretaresse, Moneypenny, se lessenaar het slegs drie items bevat. Tikmasjien, telefoon en ‘n notaboek. Die grootbaas, natuurlik ‘n man, se lessenaar het ‘n houer vir penne, telefoon, asbakkie vir sy pyp en een of twee lêers. Alles is nog met die hand geskryf en dan met tikmasjiene afgehandel. Die enigste kontak tussen baas en sekretaresse was ‘n interkomstelsel, met ‘n tipiese rooi- en groen liggie langs sy deur.

Geen familiariteit nie, almal was Meneer of Mevrou of Mejuffrou aangespreek. “Dankie mnr Bond” en “Die plesier is myne, Mej Moneypenny” was die norm. Geen gekruide taal, uitstekende diens en bevoegde personeel was aan die orde van die dag. Polisiemanne was nog trots. Hotelle het geen televisiestelle gehad nie en restaurante het nog nooit van die rookwet gehoor nie.

Publieke telefoonhokkies, openbare badkamers, lughawens en strate het gewerk en was skoon. Motors wat breër en langer is as duikbote is met handigheid bestuur, op die mees onmoontlikste plekke kon hulle ‘n U-draai maak en bane seepglad verwissel. Parkering en parkeerplekke was skynbaar nooit ‘n probleem nie.

Mense in kantore en op straat was netjies geklee. Vroue het uitskoprokke of stylvolle pakkies (geen langbroeke), vollyfonderrokke en netjiese byekorf-haarstyle gedra. Daar was hoëhakskoene, sykouse met nate, bypassende handsakke en foutlose grimering met die alombekende “beauty spot” net links op die bo-lip.

Mans het almal voor die voet hoede en jasse gedra, gerook, netjiese pakke, wit hemde en dasse en swart, blink skoene aangehad. Selfs die slegte ouens het pakke gedra. James Bond se strikdas was altyd in plek. In sy baadjie se binnesak was daar altyd ‘n kam om daardie ge-oliede hare in toom te hou.

Informeel was omtrent gelykstaande aan om jou das effens losserig te dra en jou boordjie se boonste knoop los te maak. Selfs as Bond sy vyande aanval, op land, see of in die lug, was sy klere altyd netjies en skoon, daardie teruggekamde kuif sonder ‘n haar uit sy plek. Geen sweet onder die arms vir 007 nie!

Bond het altyd ‘n mooi Russiese vrou by ‘n Cassino ontmoet, nooit ‘n pokerspel verloor nie en het altyd sy Martini, “shaken, not stirred!” byderhand gehad. Sy motor is nooit langs die pad gekaap nie, hy is nooit lastig geval by ‘n robot deur lastige straatverkopers nie. Of opgehou deur taxibestuurders nie.

Hy was nooit bang vir vyand of vir vreemde vroue nie en het altyd gewys wie is baas. Vyande het die slegste daarvan afgekom – dood, en die vroue het opgeëindig in sy bed, springlewendig, met hier ‘n daar ‘n uitsondering. Sy bedsake was aan die verbeelding oorgelaat. Sy meisie, Ursula Andres sal onthou word waar sy uit die see stap met haar goedbedeelde lyfie, geklee in ‘n spierwit bikini. Soos die meeste mans, bevind 007 hom in ‘n tong-uithang-hart-wat-vinnig-klop-en-hou-my-regop-situasie. Waarna hy haar, soos gewoonlik, met sy sjarme oorrompel.

Vroue het oor hom gekwyl en vriend en vyand het hom respekteer. Altyd professioneel, geen korrupsie geduld nie, altyd paraat as sy werk en land hom nodig het. ‘n Man van integriteit. Daar is min van sy soort oor!

Suid-Afrika het nou so ‘n leier nodig. Waar kriminele weet daar is geen genade met hom in die omtrek nie. Waar integriteit ‘n groot rol speel. ‘n Man met ‘n plan, ‘n plan wat tot sy land se voordeel strek, al offer hy homself op.

Ons kan maar vergeet van De La Rey – “James Bond, James Bond, wil jy nie asseblief die mense kom lei?” Ten minste leef James Bond nog, al het hy menigmaal van gedaante al verander!