Monthly Archives: February 2010

Die blikstem-wals

Posted on by
1

green

As daar nou een ding is wat my kleinkry en waarmee ons deesdae opgeskeep sit, is dit groot maatskappye se gerekaniseerde telefoon-antwoorddiens.  Weg is die “goeiemore, good morning” van destyds en waarna ek nou met ‘n diep heimwee terugwens.

Net toe ek wou neersit na ‘n lang gelui, tel iemand aan die anderkant op.  My goeie voornemens vir die dag waai summier by die voordeur uit toe die blikstem antwoord.  My hart sak reguit tussen die vloer en politoer van my blokkiesvloer en ek kry lus om my polse te kou.

Eerstens word jy saaklik welkom geheet en vertel hulle jou dat hierdie oproep dalk opgeneem word vir kwaliteit-kontrole. (Kon nog nooit die doel daarvoor insien nie, tensy hulle wil hoor wat jy so deur alles by jouself kwytraak).  Jy wag en dan begin die vet pret. “Vir Engels druk 1, vir Afrikaans druk 2 en so ryg sy al ons 11 amptelike landstale in.  En die horlosie stap aan.

Ek wag opgewonde om ‘n vriendelike stem in my moedertaal te hoor maar blikstem stel my voor aan die verskillende keuses.  Vir Navrae druk 1, vir klagtes druk 2, vir rekeningnavrae druk 3.  Vir my klink dit almal dieselfde, boonop het ek iets vir elkeen te sê.

Met ‘n bewende vinger nader ek die foon, stres my op en wonder of ek nou die regte nommer sal druk vir die regte probleem.  Ek sug ietwat beangs en probeer terselfdertyd onthou dat my ma nie bangkinders grootgemaak het nie.

Ek doen die regte ding en maak my verantwoordelike keuse.  Ek skraap my keel skoon, probeer om my sonskynself te klink en lig my kop op, vol moed en gereed om my saak te stel.

“Vir besigheidsnavrae druk 1, vir residensiële navrae druk 2, vir ons spesiale aanbiedinge druk 3”.  My skouers sak tussen my boesem en my naeltjie.  Depressie sit nou om in agressie.  My gesig begin sweet, my hare begin “ke-têng (frizz) soos in Nataniël se troukoekstorie, maar ek probeer my bes om koel en kalm te bly.

Ek oorweeg dit om neer te sit, maar die blote feit dat ek van vooraf moet begin, laat my sidder in my spore.  Die horlosie wys ek is nou al 15 minute besig. Vir noodgeval sleep ek solank my bloeddruk- en kalmeerpille nader.

Ek haal diep asem en in die proses skeur ek byna my diafragma.  Ek maak my oë toe, bid vir krag en genade en hoop ek druk die regte nommer. “Sleutel nou u rekeningnommer in tesame met u pinnommer”.  Nou begin die hartkloppings, my kamer lyk asof ‘n helikopter land, dis net papiere wat rondwaai soos ek soek.

Uiteindelik (nadat blikstem my weer herinner het sy soek my nommers) vind ek dit en twyfel skielik, hoe het sy nou weer gesê? Eers die rekeningnommer en dan die pinnommer of is dit nou weer andersom?  Maar ek staan sterk.

Uiteindelik is ek reg, my storie agtermekaar. 21 Minute lank hou ek aan en dit moet seker nou einde se kant toe staan.  Ek maak my mond oop om sommer met die intrapslag my saak te stel, net om tot stilswye gedwing te word “Jammer dat u moes wag, al ons operateurs is tans besig.  Dankie dat u ingeskakel bly.  Sodra ‘n operateur beskikbaar is, sal daar onmiddellik aan u probleem aandag gegee word”.

Nou kom die musiek en ek hou tyd met ‘n tempo wat skrik vir niks.  My oksels begin jeuk. Ek raak nie sommer kwaad nie, maar hierdie Ousus raak nou suur.  Halfpad word die musiek onderbreek, vol hoop sit ek regop en my hartklop keer amper terug tot normaal. “Het u geweet dat ons maatskappy ook die volgende dienste aanbied?  Vir spesiale aanbiedinge druk 1, om meer inligting oor tariewe te bekom druk 2, vir nuwe besigheid druk 3”.

Ek stel nie belang nie en sit tjoepstil met die hoop sy kom niks agter nie.  Blikstem is ernstig.  Weer herhaal sy haar opdrag.  (Was sy ongeduldig die tweede keer?  Ek verbeel my ek kon dit hoor in haar stem).  Blykbaar het ek nie ‘n keuse nie en uit pure frustrasie druk ek toe-oë ‘n nommer.

Die horlosie wys ek is nou by die 29ste minuut.  My kinders kom ingehardloop, beduie my die kos brand.  Op daardie oomblik is dít die laaste van my bekommernis.  My humeur is nou warmder as die hoenderpastei in die oond.

Uiteindelik is die maatskappy se spesiale promosies, kompetisies wat gewen kan word en adresse om hul verskillende webtuistes te besoek met ‘n lied in hul stem aan my oorgedra.  “Lekker reklame-foefie op my tyd”, dink ek hardop by myself, hoopvol dat my snedige antwoord opgeneem sal word terwyl hulle die oproep toets vir kwaliteit-kontrole.  Die horlosie wys nou 39 minute.

En toe, sonder ‘n waarskuwing, vertel sy weer in haar blikstem vir my. “Dankie vir u geduld, al ons lyne is tans besig en die netwerk is oorlaai.  Skakel gerus weer later.  Onthou, ons diens is u gemoedsrus”.  Met die “beep-beep-beep” in my ore staar ek met nikssiende oë die verte in.  Met trane wat oor my wange rol wonder ek hoe lang tronkstraf sal ek kry vir telefoonwoede . . .

Fotobron : Internet

Voorskote

Posted on by
3

aprons

Laat ek maar prontuit erken.  Ek hou nie van huiswerk nie.  Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus.  Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af.  Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.

Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak.  Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak.  Want dit moet gedoen word.  Of ek nou wil of nie.  Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie.  Dit is so ‘n ondankbare werk.  En van die betaling praat ek nie eers nie.  Boonop werk ek nie vir byvoordele nie.  Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie.  Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.

Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus.  Kan nie eers die naam onthou nie.  Teen die een muur hang twee voorskootjies.  Pikswart.  Te dierbaar vir woorde.  Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie.  Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.

Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak.  Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak.  In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander.  Ge-make-up en hoë hakskoene.  Juwele om die nek.  Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe.  Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom.  En ‘n huppel in my stap.  Verspotte danspassies.  Met die verestowwer en die stoflap.

Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms,  al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak.  Soos die voorskootjies wat opgetooi is.  Anders raak die lewe vir jou donker en swaar.  Leef moet ons – ongelukkig.  Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.

Humor is ‘n goeie geneesmiddel.  Soms dink ek dit is al wat my red.  Om partykere vir myself en vir my situasie te lag.  Al wil jy eintlik huil.   Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar.  Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!”  Ons het gerol van die lag.  Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het.  Ons kinders het, ons sin vir humor het.

Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan.  En drome kos niks.  Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry.  Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag.  Wat opgaan moet afkom.  Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.

Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!

Fotobron : Internet

Ek en die resessie

Posted on by
5

Hermanus (2)

Wat ‘n jaar!  Ek het sopas met my blog begin toe die resessie ons tref.  En ek het soveel drome gehad  oor my blog.  Vir 36 jaar het ons (eintlik manlief) altyd werk gehad.  Hy is in die boubedryf.  En vir die eerste keer in 36jr was alles DOODSTIL by ons.

Dit was sommer net ‘n slegte jaar.  ‘n Ou se spaargeldjies hou ook mos maar net so lank.  Ons het gesnoei en gesny en geknip waar ons kon.  Dish, internetgeriewe, uiteet, rondrits – alles.  En so het my blog in die slag gebly.  En ek MOET skryf.  Anders dood ek.

Dinge het nog nie intussen veel verander nie, of dalk is ek maar net gewoond daaraan.  Die boubedryf is gewoonlik een van die wat eerste val en laaste herstel.  Ons bid dat 2010 vir ons oplossings en uitkomste gaan bring.

Ek het op die oomblik bietjie toegang tot internet geriewe, help tydelik uit by ‘n vriendin – en sy het toestemming gegee dat ek op die internet kan gaan wanneer ek wil.  Dierbaar!  En dit is so lekker om weer te kan skryf.

Kom vertel hoe die resessie jou geraak het.  Of nie geraak het nie.  Een troos wat ek het, is dat ons nie die enigstes was nie.  Op die oomblik antwoord ek nie die voordeur nie, weet nie of dit dalk die balju is nie.  Tsk, kan ook nie my humor verloor nie, anders het ek alles verloor.

Mooi dag vir julle!