Ek het onlangs ‘n litroos as geskenk gekry. My eerste gedagte was, sjoe– dis nie die mooiste plant wat ek al in my lewe gesien het nie.

So plant ek dit maar langtand tussen my ander mooi vetplante. So ver agterlangs. Hoop ek hy maak dit nie en dan het ek rede om van hom ontslae te raak. (Ek se hom, want haar klink nie reg nie.) Maar ek gee water, en kyk en praat met hom en verstom my aan sy ongemaklike stam – of is dit blare? Geel, maar ook nie eintlik geel nie. Groen maar ook tog nie groen nie. ‘n “Onooglike” plant.

Een stam groei hierdie kant toe, die ander blaar heel dwars van die hoofstam. So asof dit ‘n gebrek het. Ek kry net nie my kop gedraai om die voorkoms van die plant nie. Dit maak net nie vir my sin nie. Die plat stam/blare nog minder.

Op ‘n dag begin daar aan die eenkant van die plant ‘n knoppie uitkom. Op die mees ondenkbaarste plek van die plant. Soos ‘n puisie op die punt van jou neus. Ek bekyk die besigheid en skud maar net my kop. Besluit ek sal maar wag tot die blom eendag oopgaan en kyk wat kom daaruit.

Sondagoggend staan ek op. Loer oudergewoonte deur die ruit na buite. Sonder my kontaklense, natuurlilk. Vererg my onmiddelik vir die stuk rooi plastieksak in my tuin. Hoe kom dit nou daar? Pluk die skuifdeur geirriteerd oop en oppad om die plastieksak te gaan haal kry ek die grootste verrassing van my lewe.

My litroos blom. Trots, fier, ongelooflike mooi in rooi getooi. Ek kry sommer trane in my oe. Die mooiste ooitste prentjie van ‘n blom. Ondanks die lelike blare/stam wat my so afgesit het. En ek kry skaam, bitterlik skaam vir myself.

Ek leer ‘n goeie lewensles uit my litroos. Ons (en ek is self skuldig) is so haastig om te oordeel op dit wat ons sien en hoor. Gee ons nie die “lelike een” kans om te wys watter mooi regtig in hom/haar steek nie. Besluit ons klaar vooraf – nee wat, dit pas nie by my styl nie. Dit sal afsteek by my idees oor reg en verkeerd is. Of wat mooi en lelik is.

So pronk my litroos in my tuin. My trots. Ek neem fotos, deel dit op sosiale media. Sien ek nie eers my ander mooi(er) plante raak nie. My oog bly terugval op die mooi gesig. In sy volle glorie voel ek nogsteeds die plant se nederigheid aan. Nie ek-het-jou-mos-gese nie. Net ‘n stille dankbaarheid dat hy kans gekry het om sy ware kleure te kan vertoon. En nederig dankbaar vir die plesier wat dit aan my bring.

Ek buk, my trane val op die blom. Vra ek omverskoning. Ek is jammer ek het hom uit die staanspoor geoordeel sonder om hom kans te gee om eers tot sy volle reg te kom. Ek stap weg, skaam. Skaam oor my gedrag teenoor een van God se skeppings. Skaam oor my hooghartigheid, wat besluit het een van God se skeppings is nie goedgenoeg vir my nie.

Doen ek dit met mense ook? Vind ek ook fout met God se skeppings? Hou ek my beter as my buurvrou? Of die vrou wat vir my vra vir kos? Vir die vrou wat haar probleme wegdrink? Die vrou wat elke dag dieselfde rok dra want daar is net nie geld vir nuwes nie? Wat maak my nou eintlik beter as enige een van hulle? NIKS.

Skaam en vol bittere verwyt kyk ek op en smeek, “Here, vergewe my tog, asseblief!”