Kerrie-kos . . .

Ek lief my kerrie op enige dag. As ek my oe toemaak ruik ek my kind-kombuis waar Ma besig is om haar kerrie te maak. Daar is soveel vrae wat ek nog wou vra (haar kerrie-resep sou een wees) maar haar tyd op aarde het vinnig leeggeloop. Op 11 jaar was die kerrie-resep die laaste ding op my brein. Om op so ‘n ouderdom (is enige ouderdom hoegenaamd gepas????) jou ma te verloor is nie ‘n grap nie. Reenerige dae soos vandag wil ek haar kerrie ruik. En verlang toe alles nog reg was.

Maar die Liewenheer het my vergoed met ‘n man wat net so lekker kerrie maak. Anders as Ma s’n, maar ewe lekker. Sy resep het ek vir ewig gebere vir my seuns (wat self lief is vir kosmaak en nou en dan dit ook maak).

Hier is manlief se resep.

beesvleiskerrie

500-600g beesvleisblokkies
2-3 eetl sterk kerriepoeier
1 tlp knoffel
2 groot uie gekap
1 tlp borrie
½ tlp fyn komyn (Jirrah) (engels – cumin)
½ tlp rooipeper (pas aan na smaak)
½ tlp fyn gemmer
4-5 lourierblare
1 blikkie tamatiepasta
Sout en Peper

Verhit olie in pot.
Braai uie en knoffel tot ligbruin. Verwyder uit pot.
Braai vleis bruin. Verwyder eers weer die vleis.
Gooi uie/knoffel terug in pot.
Gooi komyn, borrie, gemmer en rooipeper by en roer vinnig sodat dit nie aanbrand nie (dit raak bitter) en voeg ‘n koppie water by.
Sit die vleis terug in die mengsel.
Voeg klein bietjies water by indien dit droogbraai.
Kook mengsel tot vleis byna sag is.
Voeg 5 aartappels in blokkies gesny by en kook tot vleis/aartappels sag is.
Voeg tamatiepasta by asook sout en peper na smaak.
Prut vir nog so 10-15 minute. Roer goed deur.
Bedien op rys met tamatie-salsa, blatjang, klapper en piesangskywe of my gunsteling, bulgaarse joghurt met fyngekapte mintblare. Ons kon nie vars mint kry nie en het sommer droee mint gebruik (regs voor op hooffoto).

Geniet dit!!

“There are three things, and three things only, that can lift the pain of mortality and ease the ravages of life,” said Spider. “These things are wine, women and song”…

“Curry’s nice too” pointed out Fat Charlie”
― Neil GaimanAnansi Boys

Elke hond kry sy dag . . .

boxer-dog_19-133187

As iemand nog dink ek is dom en onnosel . . . blameer vir Buks.
My “liberation before education” het begin toe ek vir die eerste keer skooltoe is. Voor eerste pouse het Buks by die skool aangekom, die klaskamer binne gestorm, direk na my skoolbank geloop en my vreesloos aan my splinternuwe skoolrok se pante beetgekry en huistoe probeer sleep.
Vandag wens ek ek kon dit op kamera sien.  Ek is seker ek sou meer as ‘n miljoen “likes” op Youtube gekry het.  Buks kon advertensierolle losslaan en ek sou my Ekonomiese Vryheid in my leeftyd op ‘n baie vroee ouerdom bereik het.

Hoe Buks geweet het waar die skool is en watter klaskamer aan die Sub A’s behoort sal geen mens weet nie. Ons het omtrent ‘n kilometer van die skool gebly.  Die groot drama was toe die skoolhoof se dogter (my senior en in Sub B) my meegedeel het dat haar pa Buks sou skiet as hy weer sou durf waag om sy pote op die skoolgronde te sit.  Ek het haar gehaat met ‘n passie (kinder-drif) want hoe op aarde vertel ek vir Buks hy is nie welkom by die skool nie.
Ek meen, hy was na alles ‘n hond.  ‘n Tweejaar oue Bokser wat nie geskrik het vir die duiwel nie.  My pa was op ‘n stadium moedeloos met Buks oor sy arrogansie en het die hond vir ‘n vriend gegee op ‘n plaas.  Met trane in ons kinderoe het ons die swart Mercedes agterna gestaar met Buks op die agtersitplek.  Twee weke daarna kom die einste swart Mercedes terug.  Met Buks op die voorste sitplek.  Die plaasboer is moedeloos verby.  Buks wil nie aanpas op die plaas nie.

Soos die verlore seun word Buks terugverwelkom in die huisgesin.   Sy spesiale kos word voorberei, hy word gebad en ‘n nuwe kombers vervang die ou een.  Daardie aand slaap Buks voor die ou koolstoof in die kombuis.  Die katte is moeilik, al hulle lojaliteit het hulle niks gehelp nie.  Buks was die gekroonde vierpotige koning van die dieredom in die huis.
Elke Vrydagmiddag was dit Kinderkrans by die skool.  Buks het darem nie meer die nut daarin gesien om my lyfwag te speel by die skool nie.  So wag ek vir my sussies en broer om te kom dat ons kan stap.  Ek is verveeld en besluit die heining (draad) en hek is ‘n lekker speelplek.  Klim op en af, op en af . . . net om die volgende oomblik hardhandig van agter beetgekry en afgetrek word grond toe.  Het nou nog die merke van sy tande as bewyse,  Vandag wonder ek, was hy bekommerd ek kry seer of het ek net pleinweg op sy senuwees gewerk?

 

My ma is nie baie lank daarna oorlede nie.  Buks het verander.  Stiller geword.  Nie meer so waaksaam gewees nie.  Minder geeet en minder gespeel.  Minder omgegee, as ek dit so kan noem.

 

Nie baie maande na my ma se dood het Buks verdwyn.  Ek was nog hartseer oor my ma se dood en toe los Buks ons ook net so.  Vandag, byna 40 jaar later wonder ek baie oor Buks.  Was dit my ma se dood wat hom geknou het? Was dit die hartseer in die huis wat hy nie meer kon hanteer het nie?  Of het hy geweet my ma gaan nie meer lank leef nie?  Het hy net gebly terwille van haar?

 

Vandag sal ek alles wou gee om weer vir Buks te kan he.  En om hom ‘n drukkie te kan gee en dankie te se dat hy so mooi na my gekyk het.

 

©

 

 

 

 

V V V’s . . .


old lady

Vreemde vliënde voorwerpe! Meeste van ons raak verskrik, verstrik en vol vrees as ons met hierdie vreemde verskynsels te doene kry. So raak ‘n klompie van ons Eva-geslag ook as ons die verskriklike, vreesaanjaende vyftigs nader.

Vyftig – oor die muur, afgeleef, op die afdraande pad, of sommer doodgewoon oud. Dis nou die wêreld se woorde vir vroue wat dié ouderdom nader of al klaar daar is. Neem nou maar modelle, aktrises en selfs die gewone vrou in die straat as voorbeeld, daar is hope werksgeleenthede vir hulle wat tussen vyf-en-twintig en vyf-en-dertig is. So asof die wat ouer is, gaan ophou asemhaal en ons oorgee aan die ewigheid as die groot V ons beetkry.

So het ek ook ‘n paar jaar gelede my vyftigste verjaarsdag met angs ingewag. Alle emosies en veranderings wou ek neerskryf oor hoe ek die doodsnikke van nege-en-veertig ervaar . En toe . . . . niks!

Nie ‘n dag ouer gevoel nie. Het oornag ook niks verander nie. Dieselfde ou brose lyfie, vetrolle op die heupe en bobene waarmee ek al jare sukkel en dieselfde bruin hare wat deesdae net al hoe vinniger sy ware (grys) kleur vir die wêreld wys en wat my beursie dunner na ‘n besoek aan die salon. Verder het alles maar nog dieselfde gebly – nie eers ‘n ekstra plooi nie.

Toe wonder ek by myself, waarom dan hierdie verpletterende, verlammende, vreesaanjaende, versmorende vrees vir die vyftigs? As ek so terugkyk het ek toe werklik eers vry begin voel. Minder gestres oor onbenullighede, ek het nie meer probeer om almal gelyktydig tevrede te stel nie, ek het liewer vir myself geword en boonop trots gewees daarop.

Ek het myself aanvaar vir wie en wat ek is, en ook vrede gemaak vir wie en wat ek nié kan wees nie. Ek voel ook nie meer skuldig as ek so nou en dan die huiswerk afskeep vir ‘n lekker interessante storieboek nie. Ek maak tyd om te doen vir waarvoor ek lus het, gaan drink ek gereeld ‘n heerlike koppie koffie saam met ‘n vriendin by ‘n koffiekroeg. En waarom nie, ons is dit mos werd!

Nou dat my seuns uit die huis is en getroud is, geniet ek dit om vakansietyd saam met hulle – tot sover as wat hulle sosiale program ‘n tydjie vir hul dierbare moeder toelaat – te kuier. En boonop hou my kleinkind my jonk – niks wat ‘n vinniger aarde toe bring as die onskuld van ‘n kind nie.  My dae van agter pannekoektafels staan (en al die flops op te eet) is verby en en die organisering van poedingtafels by die basaar of sportfunksies het lankal saam met die laaste van die dertigs verdwyn.

Dis nou lekkerder om eerder mooi aan te trek en saam met my man om ‘n tafel te sit as om by ‘n funksie agter die warm stoof te staan. Ek sê maklik nee sonder om skuldig te voel as my program te vol is en kies wat vir my lekker is om te doen.

Ek het regtig weer bewus geraak van my eie behoeftes. Dinge wat ek soms op die agtergrond moes skuif omrede my program te besig geraak het met my werk, huis, man en kinders kon ek weer uithaal, afstof en ordentlik my aandag gee.

My uitkyk op die lewe het dramaties verander. Dingetjies wat voorheen vir my belangrik was, het weggeval. Die onreg wat teenoor kinders gepleeg word, armoede onder mense en verkragting van vroue en kinders, en selfs onder mans, het ‘n groter kommer in my gewek.

Vroue wat hul kinders in bendegeweld verloor laat my saam met hulle huil, Madiba wat vir ons almal ‘n voorbeeld is laat my hoendervleis kry. Kinders wat deur stormreëns bibber en beef van die koue terwyl ons kla met die witbrood onder die arm, laat my besef dat ek niks het om oor te kla nie – allermins oor die ouderdom.

Saam met die ouderdom het ook verdraagsaamheid en geduld gekom. Ek het die ou klein jakkalsies wat soms so maklik verhoudings versuur, elkeen ‘n kospakkie gegee en op die pad gestuur. Dit is bloot eenvoudig net nie meer die moeite werd nie.

En toe, na ‘n verbysterende, verstommende en vermoeiende ondersoek, kom ek tot die gevolgtrekking dat die vyftigs vir my die volgende dinge simboliseer :

V    Vry om te wees wie jy werklik is, om jouself uit te leef en jouself te aanvaar vir wie en wat jy is (en nie is nie)

Y    Ywerig en entoesiasties te wees oor jouself, jou dierbares en oor die lewe

F     Fases . . . die wonderlike groei van ‘n vrou se lewe

T    Trots oor wat jy bereik het in die lewe, nie oor status en blinkgoed nie, maar oor dinge wat werklik saak maak in jou hart

I    Ingelig – om bewus te wee
s van jou vriende se nood asook die lyding van jou medemens én om iets daadwerkliks daaraan te doen

G    Grootgeword, gegroei sonder om te vroeg oud te word, jou humorsin te behou, minder te stres en om dolgelukkig jou nuwe fases te ervaar!

Vyftig – vry, verrykend en vrek lekker!

©

Foto-Pretsel 12

Is verbasend hoe partymense met so ‘n “moeggebore” uitdrukking op hulle gesigte rondloop.  Die lewe is net eenvoudig te veel.  Hulle kan nie meer so voortgaan nie, die lewe is een pynigende hel op aarde.

En nee, ek praat nie oor mense wat werklike truamas moes deurgaan nie, of terminaal siek is, of dierbares aan die dood moes afstaan of weens die resessie al hul besittings en drome verloor het nie.

Ek praat van mense wat sonder rede kla, sonder rede kortaf (lees ongemanierd) is, wat mense as ‘n reël afjak, verneder en verkleineer.  Wat met alles ontevrede is, wat niks mooi en goeds in ander of in die lewe raaksien nie.

Geen wonder hulle is sielsmoeg in die aand nie.  Dit sal my ook tap van energie en positiwiteit.

Watter soort blom is jy?

Nou dat Lente amper hier is (jippie!!!!) begin my kop weer na die tuin staan.  Is ek lus vir kleur na die verskriklike koue winter waar alles in die Vrystaat verdor tot ‘n melankoliekerige kleur van ‘n lewelose wit en vaalgeel.  Kry ek lus vir bessierooi, purperpers, goudgeel, spookasempienk en kobaltblou kleure in my tuin. 

Min mense wat my ken weet dat die rooi hisbiskus my gunsteling blom is.  Daar is iets omtrent hierdie blom wat met my siel werfskaf.  Het hoeka vir manlief gesê die dag as ek oorle hoef hy nie my graf met vars blomme te bedek nie.  Plant vir my eerder ‘n bloedrooi hisbiskus.  Twee sal ook “nice” wees.  Ek kan terselfdertyd in die koelte lê, my vel brand hoeka tog te vinnig en ek kan my terselfdertyd verlekker aan die mooi kleure.

Lank terug roep ‘n vrou my agterna terwyl ek wegstap.  Ons het mekaar geken maar nie as vriendinne nie.  Net nou en dan op straat of in winkels mekaar gegroet en hier en daar ‘n paar woorde gewissel. 

 Hierdie spesifieke dag sê sy vir my, “Weet jy, ek wou al lankal vir jou sê jy laat my altyd aan ‘n bloedrooi hisbiskus dink.”  Daar staan ek, skoon verstom ~ en die volgende oomblik huil ek dat die biesies bewe.

Die arme vrou is in ‘n toestand, vra wat het sy verkeerd gesê en ek probeer vir haar verduidelik sy het alles reg gesê.  Ek was juis die dag op ‘n laagte en my selfbeeld was nie op standaard nie en hier kom sy en sê ek laat haar dink aan my geliefkoosde blom. 

Dit was mooipraat om haar beter te laat voel, maar of sy ooit sal verstaan wat sy daardie dag vir my beteken het, dit weet ek nie.  Ek was op ‘n wolk.  Dat ‘n paar woorde my so vinnig uit die as kon tel! 

Van daardie dag af probeer ek om mense as blomme te sien.  Daar is ‘n paar rose, sonneblomme, sweet-peas, lelies en viooltjies onder my vriendinne en kennisse.  En daar is ook ‘n kaktus of twee. As jy die dorings miskyk en dit mooi hanteer is hulle net so pragtig soos die ander blomme.

Watter blom is jy?  Hoe sien jy jouself in hierdie wêreld waar water en kunsmis (liefde, vergifnis, aanvaarding ens) maar skaars is?  ‘n Wêreld waar ons mekaar eerder flenters trap onder ons voete en die versorging en instandhouding van vriendskappe maar yl gesaai is?

Kan jy blom sonder die nodige instandhouding, of is jy die tuinier wat van een blom na ‘n ander blom hardloop met die tuinslang maar in die proses nooit ‘n druppel water vir jouself oorhou nie?

Laat ons blom, nie net vir die oog van ander nie, maar ook vir die selfbevrediging wat dit aan onsself gee.

Sien is glo

kruis

‘n Ruk gelede, een oggend toe ek die huis verlaat, sien ek ‘n skaduwee-kruis teen die muur wat my huis omring.  Vir ‘n oomblik was ek stomgeslaan.  Wat kan die son so afbeeld in die vorm van ‘n kruis? Iets misterieus? By verdere ondersoek sien ek dit is net die wasgoedpaal.  Ek was half teleurgesteld, ek wou hê dit moes ‘n beter verduideliking hê.

Dis toe dat ek vir myself sê dat die lewe ook maar so is.  Ons sien dinge soos ons dit wil sien.  Wil ons glo dat dinge so móét lyk.  As ons agterna uitvind dit was iets anders in die gedaante van ons ideaal, is ons teleurgesteld.

Ons plaas ons vertroue in mense, om later teleurgestel te word.  Mense oorrompel jou met valse voorwendsels, vriendelike glimlaggies en allerhande mooi beloftes en praatjies.  Net om agterna te besef dat ons in ons eie strik van goedgelowigheid geval het.  Nie dat daar iets mee skort nie, ek vir een glo, of wil glo dat die mensdom nie so korrup kan wees nie.

Die ergste is dat mense jou soms onder die dekmantel van “christenskap” flous.  Soos iemand ‘n paar jaar gelede vir my gesê het : “In die naam van Christenskap wens ek jou sterkte toe vir . . . “ Tot my ontnugtering, of liewers skok, moes ek uitvind die vrou doen die mees onchristelike ding aan my. 

Mens sou sweer na al die jare het ek darem al my les geleer, maar nee – daar is nie pille vir dom mense nie.  Aan die anderkant kan ek ook nie so met wantroue deur die lewe gaan nie.  Ek sou nie wou hê dat mense twyfel aan my woorde of my dade nie.  Dat dit wat hulle sien van my, nie ‘n verwronge beeld is van wie ek is nie.  Dat my kruis nie ‘n ysterpaal is nie.

Daagliks hoor ons van mense wat finansieel ingeloop word deur instansies. Vriende spat uitmekaar oor bedrog.  Families skeur uiteen deur geldgierigheid, vennootskappe gaan uitmekaar wanneer daar onderlangs besigheid gevoer word wat nie ‘n aanwins is vir die besigheid nie.

Afgelope jare het ons gesien dat glanspersone ook maar die publiek flous.  Aan die een kant het ons hierdie helde maar tot mense se skok moes hul uitvind die mense het voete van klei.  Was hierdie mense ons kinders se helde, baie van ons kinders se rolmodelle.  Was hulle groot klomp geld betaal – vir iets wat hulle nie eintlik was nie. Van ‘n hero tot ‘n zero!

My pa het altyd gesê as ons in die aand gaan slaap moet ons dag se doen en late van so ‘n aard wees dat jy môre-oggend jouself weer in die spieël kan kyk.  Moet jy weet jy het nie ‘n ander tenagekom met woord en daad nie.  Dat jy nie iemand se selfbeeld afgekraak het nie, niemand misbruik het vir jou eie gewin nie. 

My pa is al jare dood, maar wanneer ek soggens in die spieël kyk, weerklink sy woorde in my gedagtes.  Soms is ek nie altyd seker nie, hoop ek maar as ek terugdink aan die vorige dag, dat ek niemand bewustelik of onbewustelik seergemaak het nie.

Dit is alweer amper einde Januarie 2011.  Dit is nog nie te laat nie.  Maak reg wat verkeerd is in jou verhoudinge met mense.  Die lewe is so kort.  Ek het gister gehoor van ‘n vierjarige dogtertjie wat gesterf het na ‘n baie kort siekbed.  Sulke gebeure plaas dinge weer vir my in perspektief.  Dat ons onsself nie belangriker ag as ander nie. Dat die lewe kosbaar is.  Dat ons sagkens met mense moet omgaan.  In opregtheid.

Ek en die resessie

Hermanus (2)

Wat ‘n jaar!  Ek het sopas met my blog begin toe die resessie ons tref.  En ek het soveel drome gehad  oor my blog.  Vir 36 jaar het ons (eintlik manlief) altyd werk gehad.  Hy is in die boubedryf.  En vir die eerste keer in 36jr was alles DOODSTIL by ons.

Dit was sommer net ‘n slegte jaar.  ‘n Ou se spaargeldjies hou ook mos maar net so lank.  Ons het gesnoei en gesny en geknip waar ons kon.  Dish, internetgeriewe, uiteet, rondrits – alles.  En so het my blog in die slag gebly.  En ek MOET skryf.  Anders dood ek.

Dinge het nog nie intussen veel verander nie, of dalk is ek maar net gewoond daaraan.  Die boubedryf is gewoonlik een van die wat eerste val en laaste herstel.  Ons bid dat 2010 vir ons oplossings en uitkomste gaan bring.

Ek het op die oomblik bietjie toegang tot internet geriewe, help tydelik uit by ‘n vriendin – en sy het toestemming gegee dat ek op die internet kan gaan wanneer ek wil.  Dierbaar!  En dit is so lekker om weer te kan skryf.

Kom vertel hoe die resessie jou geraak het.  Of nie geraak het nie.  Een troos wat ek het, is dat ons nie die enigstes was nie.  Op die oomblik antwoord ek nie die voordeur nie, weet nie of dit dalk die balju is nie.  Tsk, kan ook nie my humor verloor nie, anders het ek alles verloor.

Mooi dag vir julle!