2 Halwes is nie noodwendig ‘n hele nie

Soms voel dit vir my asof my lewe net uit halwes bestaan. Dit is ook heeltemal my eie skuld, want ek doen alles half-half. In my kaste lê ‘n klompie projekte wat ek deur die jare aangepak het, nog nie een is klaar nie.

En dit laat my nogal bekommerd. Oor ek nie goed kan afhandel nie, of nog slegter – sodra ek ‘n nuwe projek aanpak en dit redelik goed kan doen, raak ek verveeld en soek ek alweer na iets nuut om my te stimuleer. Lê die ander goed net so ongebruik rond.

Ek het so bietjie gaan loer na woorde wat met half- begin en gaan vasstel of dit altyd sleg is – of is daar iets goeds daaraan?

Halfpad – dit is nogal moeilik. Jy is nog nie daar nie, maar jy het ook darem al aanbeweeg.

Dit geld vir baie dinge in ons lewe en dit kan een van twee dinge beteken. Jy sukkel om tot die eindpunt te kom waarmee jy besig is óf jy wil nie regtig wegbeweeg van jou gemaksone nie. Jy beweeg net so ver sodat dit maklik is om weer om te draai en terug te kom waar jy veilig voel.

Halfhartig – dit is iets wat ons almal baie goed ken. Die projek wat ons moet begin, die huis wat skoongemaak moet word, lewenstake wat aangepak moet word, ons houding teenoor ons naaste, vriendskappe wat aangeknoop word, ons huwelikke en ons eie idees oor sekere goed in die lewe.

Ons wil dit doen, maar dit klink dan nou skielik na werk, na opofferings, na ‘n sukkel-sukkel bestaan. Die lewe is al so gekompliseerd en dan moet ons nog na hierdie goed ook omsien. Ons doen, maar ons doen dit tog so halfhartig.

Halfmas – soms voel dit vir my asof my ou lewensvlaggie meeste van die tyd halfmas hang. Kry ek nie genoeg motivering vir die dag nie. Ek skrop soos ‘n hoender, ‘n bietjie hier en ‘n bietjie daar – kom tot niks. So gaan die dag verby en môre hang my vlaggie nog laer.

Halftyd – enige iets wat ons aanpak, het ‘n halftyd nodig. Dis dan (soos sportmense en in hierdie geval rugby) die afrigter sy span wys op hulle foute en hulle motiveer om dit te gaan regstel. Anders gaan hulle verloor. Die probleem is dat met baie van ons is ons halftyd langer en meer uitgerek as die wedstryd wat ons moet speel. Maak ons so baie nuwe regstellende planne – maar dit is al waar dit bly.

Hal(f)veer – ons lewe in so ‘n gejaagde tyd dat ons die helfte van ons lewe verkort met stres, status-najaag en sielkundige probleme. Ons jaag ons dood na niks. Hardloop agter die wind aan. Koop kitskos en soek kitsrykdom en as dit nie werk nie, soek ons kitsoplossings vir ons probleme. Ons het nie meer tyd nie, nie vir onsself, ons gesinne of ons medemens nie. Ons moet eerder teruggaan na die basiese dinge in ons lewe.

Gaan vind jou anker, jou rots – jou vastigheid onder jou voete. Besluit vir wie jy gaan nee sê sonder om skuldig te voel. Spandeer minder tyd voor die televisie en meer tyd saam met jou man en kinders – en as jy gelukkig is, met jou kleinkinders. Maak meer tyd vir jouself want as jy gelukkig is, is die om jou ook gelukkig.

Dalk moet ons almal eers ons halwes bymekaar kry, dit klaarmaak en die heles so stuk-stuk uitstal. Al is dit net in jou kop of in jou hart. Dan eers kan ons volledig ons eie storie skryf en dít is nie ‘n halwe waarheid nie!

Krismiskos . . .

 

In ons binnekring, dis nou nabye familie en vriende, word sommer blatant gevra, “Hoeveel kilogramme was jou Kersfees?”  Dis nou na aanleiding van al die versoekings in terme van kos en drinkgoed oor die groot dae.  En met my brose lyfie kan ek letterlik en figuurlik nie eers lyf wegsteek nie.

Ander mense se foute en sondes word slim verbloem met grimering, ‘n oulike kapsel of die regte snit klere, maar myne word oop en bloot tentoongestel soos ‘n goedkoop “X-Mas Special” in ‘n winkelvenster.  Vir almal om na te kyk en te wonder of dit die moeite werd is.

Iemand het lank gelede die opmerking gemaak dat ‘n mens die gewig wat ‘n mens in ‘n jaar optel nie soseer tussen Nuwejaar en Kersfees geskied nie, maar eerder in daardie lang, nimmereindige feestyd tussen Kersfees en Nuwejaar.

Waarom gaan ons dan elke jaar deur al die dramas rondom Krismiskos?  Daar word vooraf ure om die tafel gesit, spyskaarte word beplan, opinies word gevra en die breine word gerek vir ‘n ete der etes op dié besondere dag.  Sou die spyskaart die begroting diep in die rooi sit, moet al die stappe weer van vooraf deurgewerk word.

Skielik ontpop elkeen in ‘n vyfster-sjef.  Elke lid van die huisgesin gooi sy wenresep spyskaart in die groot pot – en dring boonop daarop aan dat syne die beste is.  Selfs ek, wat na vyf-en-twintig jaar al redelik opgekook is, wil nou ook skielik ‘n lepel in die kastrol druk oor die spyskaart.

Na al die gekoukus word daar eenparig, met subtiele dreigemente en afpersing deur die huishouding se Minister van Finansies, vir ons besluit.  Manlief kry sy sin oor die vleisgeregte, Ouboet het vrek en vrede of die res van ons van sy keuse van nagereg hou en Kleinboet dra vir ‘n vale resepte aan van eksotiese slaaie en bykosse. 

My keuse? Sien ek kans vir al die voorbereidings of gaan ek my moet oorgee aan daardie bekende blou pilletjies om my regop te hou met al die bedrywighede?

As die welsyn op Kersdag by my huis moet instap, sluit hulle my summier toe in die tronk en gooi die sleutel ver weg. ‘n Mens sal sweer my mense het jarelaas ordentlike kos gesien en geëet!  Dat nie een van hulle in die hospitaal beland weens ‘n gebarste maag of diafragma nie, is opsigself ‘n agste of negende wonder van die wêreld.

My oomblik van wraak (oor die aldag en heeldag gestanery voor die warm stoof en wasbak) breek uiteindelik aan.  Gelukkig het ek baie geduld en kan ek lank wag.   Boonop haat ek dit om kos te mors.  Die volgende paar dae se spyskaart lyk toe as volg.  Toebroodjies met oorskiet kouevleis, slaai en krismispoeding.  Kits pizzas met “krismis toppings” (lees oorskiet kouevleis), slaai en poeding.  Gevulde ommelette met oorskietvleis, slaai en iets wat lyk soos krismispoeding.

Tot vervelens toe.  Verrassing op verrassing, totdat selfs die katte in die huis hulle koppe naderhand wegdraai  vir heerlike gesnipperde varkboud en hoenderdytjies.  “Te erg is te erg” – lê die verwyt in hulle oë as dit net lyk of ek na die yskas se kant toe beweeg.  Met hierdie vreemde gedrag van die katte is ek oortuig dat ons dierbare troeteldiere vir tenminste ‘n week vrywilliglik ‘n vegetariese dieet volg. 

Natuurlik is dit ‘n heerlike tyd in my lewe.  Geen kosmakery nie, die skottelgoed word by die dag minder en ek kan weer die yskas se liggie raaksien sonder om alles uit te pak.  Die kinders is iesigrimmig, grom in die verbyloop vir mekaar en soek verskoning om uit te slaap (vir verandering van spyse, glo ek) en my man begin verval in ‘n toestand van stilstuipe.  En soos wat deesdae se kinders sal sê,  kap ek hulle ‘n “ignore”,

En dan, sonder dat ek dit regtig besef, wonder ek hoekom ek skielik so aangetrek word deur alles wat groen- en oranjekleurig is?  Sien ek ‘n struik met groen blare wil dit so half en half ‘n klokkie by my lui, ek kan net nie dink wat nie.  Totdat ek in die plaaslike supermark beland.

Maak nie saak wat ek op die rakke soek nie, ek bly terugkeer na die groente-afdeling.  As ek my kom kry staan ek daar, bevoel en bevat die komkommers, vryf oor die wortels, koester die murgpampoene en skorsies teen my lyf.  Dit alles gepaardgaande met ‘n dromerige uitdrukking in my oë wat vir ander dalk na ‘n dringende geval vir die sielkundige lyk.

Net voordat die winkeleienaar my wil uitsmyt oor onsedelike gedrag, koop ek op die daad genoeg groente vir ‘n weermagpeleton.  Terwyl ek huistoe jaag, gryp ek die selfoon (dankie tog daarvoor) en skakel vir manlief.  Soos ‘n generaal in ‘n oorlogsituasie skree ek die bevele oor die foon, “maak vuur, smeer jou swartpot, skil solank uie, haal daar ‘n pak skaapskenkels uit, vanaand maak ons ‘n pot.  Hierdie sussie is nou lus vir gewone boerekos – sonder poeding!”  Vanaand eet ons weer soos ordentlike opgevoede mense!

Daardie aand lyk dit asof die kinders tuisgekom het na jarelange swerwery oor die groot waters.  Ons glimlag ordentlik vir mekaar, waag dit selfs om grappies te maak.  Die katte kom skuur-skuur nader, hoopvol dat daar iewers dalk ‘n stukkie wortel uit die pot sal val.  My man knipoog (met ‘n vonkel in sy oog) betekenisvol vir my oor die vuur.  Daar is weer uiteindelik vrede in die huis. In my hart sê ek saggies, “Dankie tog, Krismis kom net eenmaal ‘n jaar!”

 

 

My verhouding met ander mans . . .

zwine

In my getroude lewe het ek al verhoudings met ‘n hele paar ander mans gehad.  Maak nie saak in watter dorp ons gebly nie.  As ons in ‘n nuwe plek aankom, belowe ek myself om nie oor te gee aan die versoekings om te kyk watter talent die dorp bied nie.  Maar nee, ek gaan stop gougenoeg by my nuwe vriendinne.  Hulle weet gewoonlik waar ‘n mens ‘n mens dié tipe mans kan raakloop. En gewoonlik is ek nie teleurgesteld nie en het ek ‘n nuwe man aan my sy.

Ek weet julle sal my nie glo nie, en ek maak nie verskoning vir my gedrag nie, maar ek kan nie sonder hulle lewe nie. Julle moet my maar so aanvaar.  Gelukkig het my man al gewoond geraak aan al hierdie ander mans wat hy met my moet deel.  Glo dit as jy wil, dit dra tot my skoonma se goedkeuring weg!

Ek kon nog nooit ‘n handige man weerstaan nie.  Die meeste van my probleme kan my man self mee ‘n plan maak, en hy weet ook, die ander mans in my lewe help om van my ‘n beter vrou en mens te maak.  Daarom gee hy nie te veel om nie.  Hierdie mans is nie noodwendig goedkoop met hulle dienste nie, maar, om my gelukkig te hou is my man maar bereid om sy sak te skud vir my plesiertjies.  Ek is voorwaar ‘n gelukkige vrou, want watter man sal sy vrou deel met soveel ander mans?

My eerste verhouding in my getroude lewe was met Mr Min.  Ek het hom ontmoet net kort voor my troue.  Ek wou eers niks met hom te doene gehad het nie, maar kon later net nie meer sy dienste weerstaan nie.   En so met die jare het hy homself bewys.  Ek kan na al die jare nog altyd op sy nommer druk.  Boonop hou my kant van die saak silwerskoon.

Toe ontmoet ek vir Handy Andy.  Hy is nie so rond soos Mr Min nie, en was bietjie meer veelsydig – en daarvan hou ek baie.  Hy het my regtig gehelp om van al my hardnekkige probleme ontslae te raak, probleme waarvoor my man nie eintlik kansgesien het nie.  Vir ‘n baie lang tyd het ek en die twee mans ‘n goeie verhouding gehad.

So drie jaar terug stel Mr Min sy ouer neef aan my voor.  Ek was hoflik, hom ongesiens van ‘n kant af bekyk en eers ignoreer.  Ek het alles probeer om nie weer in die versoeking te val nie, maar dit is moeilik as jy hom elke dag in die winkels raakloop.  Boonop het hy bietjie meer om die lyf en is nie bang om sy manlikheid te wys nie.  Voor ek my kon kry, het ek vir Mr Muscle geval.  Ek is tot vandag toe nog nie spyt nie.  Hy bring sy kant en sien kans om my te aanvaar met al my probleme.

Wat so handig is van hierdie verhoudings in my getroude lewe is dat ek meestal van hulle gebruik maak as my man nie by die huis is nie.  Wat ek sonder Mr Battery, Mr Exhause en Mr Tyre sou maak, weet ek nie.  Hulle is wel bietjie duurder daarom maak ek net so nou en dan gebruik van hulle dienste.  Gelukkig het die meeste van hulle ‘n waarborg.

As ek saans te eensaam raak en my man werk laat of gaan slaap vroeg, dan bel ek my goeie ou vriend, Mr Video.   Hy gee nie om dat ek hom soms net nou en dan nodig het nie.  Vreeslik geduldig.  Ons het al ure saam deurgebring.  Ons twee het al menigmaal saam gelag, saam gehuil en soms saam ons koppe geskud vir die mense.

Wat lekker is van hom, is dat ek al die praatwerk aan hom kan oorlaat en net myself geniet. Boonop gee hy ook glad nie om as ek huil nie en gee ook glad nie om as ek in my nagklere loop nie.  Hy aanvaar my net soos ek is wat beteken hy sien kans vir al my buie. Mr Video kanvan ‘n lang, eensame aand ‘n vrolikheid maak.  ‘n Regte staatmaker.

Afhangende van die tyd wat ek op hande het, en ek behoefte het aan meer, bel ek vir Mr Delivery ook.  Ek hoef nie eers agter hom aan te ry nie.  Hy gee ook nie om om my met Mr Video te deel nie.  Hy sorg gewoonlik vir pizzas, hoenderstukkies en ander heerlike eetgoed.   Dis boonop twee verhoudings wat my man soms aanbeveel as hy sien sy ou vroutjie raak te eensaam of is doodeenvoudig net verveeld.

My nuutste verhouding is met die drieling en oor hulle is ek vreeslik opgewonde.  Lyk my hoe ouer ek raak, hoe meer sien ek kansvir nog.  Gelukkig is hulle bietjie uit my koers maar ek besoek hulle gereeld.  Die enigste probleem is dat ek nooit weet watter een om eerste te kies nie.  Hulle kan nogal my sak ruk, veral as ek hulle aldrie besoek.  Dit is nie nimlike Mr Price Homes, Mr Price Clothing en Mr Price Sports.

Ek is heeltemal verslaaf aan die drie manne.  Ek kan net nie wegbly nie.  Ry ons verby hulle, probeer ek die versoeking weerstaan, maar kry altyd ‘n verskoning om vir hulle hallo te gaan sê.  Boonop gee hulle my soveel plesier en het altyd iets nuuts om my te verlei en bederf my gereeld soos hulle kan.

Ek is seker teen die tyd verstaan julle my dilemma oor die mans in my lewe.  Ek is ook seker julle is self skuldig.  Wys jou nounet, mens moet nooit sommer iemand anders veroordeel voordat jy die hele storie ken nie.  En wees eerlik met jouself, wat sal ons sonder hierdie mans in ons lewe gemaak het?

So, as julle weet van ‘n man wat bereid is om sy dienste aan my lewer, gee vir hom my selnommer.  Dit is nou as hy nie te duur is nie en nie omgee om my met nog ‘n hele paar ander te deel nie!

 

Fotobron : Internet

Ooh heh-eh

1148456960b4vQ9R[1]Ek is mal oor die “two tenners” advertensie. Op hierdie stadium dink ek (persoonlike opinie) die advertensies op televisie is baie beter as die meeste programme.

So ‘n rukkie terug was die een van die wit gesin wat vir jare lank in ‘n bunker gebly het (en baked beans geeet het) ook klassiek.  So ‘n jaar of drie terug was dit die Wimpy se koffie-advertensie vir my tops.  Wie onthou nog die verliefde paartjie en die koffiename? Die beste was haar woorde aan die einde “Oooo ???, I love it when you talk foreign.” 

Wie (gee ek my ouderdom weg) kan nog die Sanlam-advertensies onthou met die babas? Dit was ‘n groot wenner.   Onwillekeurig dink ek terug aan die “braaivleis, sonskyn en Chevrolet” advertensie.  Onlangs kom ek af op ‘n advertensie in ‘n stokou koerant van KFC.  ‘n “Family Bucket” het iets soos R6.88 gekos.  Een stukkie hoender ongeveer 25c.

Toe ek ‘n kind was, het bruin brood 7c en ‘n wit brood 9c gekos.  Melk was 11c ‘n liter.  Ons skoolgeld (per kwartaal) R2.  ‘n Treinkaarjie retoer (Kaap toe en terug) R11. Jy kon 20 Chappies koop vir 5c, viennas en chips 15c en kon gaan fliek (en heelagter saam met die rokers sit) vir 15c.

My eerste (2de handse) karretjie het ek vir R100 gekoop, R3 se petrol ingegooi en die hele maand daarmee rondgerits.  Skaap het R2.10 p/kg gekos.  Woonstelhuur R250.  Goeie ou dae.

Botter het nog soos botter geproe en brood by die bakkery op die hoek gekoop en melk in glasbottels by die melkery met koepons.  In vandag se tye word limonade met kunsmatige geurmiddels gemaak en meubelpolitoer met 100% suiwer suurlemoensap. Vreemd!

Ek kan vir ure aangaan.  Raak sommer nostalgies.  Verlang na die dae toe ons op ‘n kombers gele het en die sterre bekyk (daar was toe nog nie televisie nie).  Lekker oor die draad met die bure gekuier, vandag weet ek nie eers wie is my bure nie.

Tye het verander.  Baie nuwe dinge het op die mark verskyn.  Sommige goed ander minder goed . . . en die mens pas maar aan.

Ek is baie beindruk met al die nuwe tegnologie op die mark wat gedurig geadverteer word.  Wonder net soms of ons in die proses nie van ons menswees verloor het nie?  Maar nou ja, as daar nie internet en webtuistes, blogs en rekenaars was nie sou ek nou nie so lekker op die naat van my rug kon le en gesels nie!!