Die afgelope tyd het ek baie gewonder oor die betekenis van die woord vrede. Ja, dit beteken gewoonlik om die vrede te bewaar, om in vrede te leef, of dit na te jaag. Selfs om dit te verkondig.
Hoe meer ek daaroor dink hoe meer besef ek dat vrede ‘n groot verantwoordelikheid van ons verwag. Maklik om hierdie vrede te bewaar/behou/onderhou as dit alreeds daar is.
Maar vrede (vir my altans) vra ook om te vergewe. Dis gewoonlik daar waar die probleem inkom. Vergifnis. Of selektiewe vergifnis. Ek verwag vergifnis, maar is nie bereid om ander te vergewe nie. Dit hang natuurlik ook baie af van wie dit is wie jy moet vergewe.
Meestal vergeet ons gerieflikheidshalwe hoe ons sou optree as ons in daardie persoon se skoene sou staan. Is ons dan beter as hulle wat ons pyn en lyding veroorsaak het? Juis deur ons onvergewensgesindheid?
Boonop vra vergifnis dat jy moet werk. Hande uitsteek, uitreik, meeste van die tyd die eerste tree na vrede gee. Soms misluk dit, maar hoe kan ons kla daaroor as ons nie wil probeer nie. Dit vra om jouself vir eenkeer nie eerste te stel nie. Om jou ook nie blind te staar teen valse trots nie.
Vergifnis is om jouself los te maak van die pyn wat ander jou toegedien het. Wanneer albei partye weer hande vashou (nie noodwendig letterlik nie) kan die werklike heling begin.
Vergifnis is net ‘n armlengte en ‘n hartklop en ‘n hartsverandering ver . . .
Fotobron : Internet
Daar is skielik ‘n vonkel in die lug. Oral in winkelvensters is daar hartjies en liefdesengeltjies om ons te herinner, ook vir party wat vergeet het (mans) dat dit een dag is waar ons vroue graag van ons geliefdes wil hoor en hul liefde wil sien – letterlik – dat hulle ons liefhet en bewonder.
Bloemiste en restaurante kan nie voorbly nie en maak slim uit hierdie geleentheid ‘n finansiële wins. Dit is nie noodwendig sleg nie. Dalk is dit goed dat ons gedwing word om vir een dag bietjie stil te staan en weer voorraadopname te neem van ons prioriteite en van ons geliefdes en liefdeslewe.
Partydae voel dit vir my asof ons prioriteite bietjie windomkeer is. Ons gee geld vir organisasies, rugbyspanne, behoort aan bewaringsgroepe, ons koop die T-hemde, vertoon dit aan ons lyf sodat almal kan sien ons gee om, maar sodra dit by die liefde in jou lewe kom, sien ons dit as ‘n geldmaakbesigheid en weier om deel te wees daarvan. Ja, ek is bewus van die feit dat die geld na die eienaar se sak toe gaan, maar dit is nie die punt nie.
Dit is min genoeg gevra om een dag af te staan en vir diegene rondom ons te wys ons het iemand spesiaals in ons lewe. Dit is mos beter om NOU die blomme en drukkies te gee as om eendag met blomme by ‘n oop graf te staan en te smag na jou geliefde se nabyheid.
En terwyl ek skryf hoor ek al die diep, desperate gesug van menige mans. Waarom al hierdie bohaai oor iets wat ons vroue mos weet? En soos een man dit gestel het, hy sal sy vrou laat weet wanneer hy nie meer vir haar lief is nie, tot dan toe weet sy mos hoe hy oor haar voel!
Ek het onlangs ‘n video gekyk waarin die pa aan sy dogter verduidelik dat eintlike liefde dít is wat oorbly na die passie uitgewoed het. Ek dink tog die meeste vroue verlang nog altyd na die “romanse” in hul lewe, al is die passie uitgewoed. Dit is juis dan nodig om die “ou liefde” weer op te kikker.
Al kan ‘n mens nie sien jou motor makeer iets nie, neem jy hom (of is dit eintlik ‘n haar?) tog gereeld vir ‘n diens. Maak jy jou motor gereeld skoon, sit jy nuwe bande op en gee gereeld olie. Sodat jou motor saam met jou end-uit die pad kan loop. Waarom dan nie ook gereeld na jou geliefde omsien nie?
Vroue word soms stroperig gesien, minderwaardig-bewus van die mans se liefde vir hulle. Maar dit gaan eintlik oor veel meer as dit. Ons is nie mans nie, ons reageer anders oor die liefde as mans. Liefde begin vir ‘n vrou in haar hart. Sy wil weet sy word raakgesien, sy wil hê ander moet sien sy is geseën met liefde. Sy wil voel haar geliefde is nog net so mal oor haar soos in die dae toe hy haar nog die hof gemaak het met blomme en verrassings. Hoekom dan na ‘n ruk ophou hiermee?
Maak nie saak hoe die meeste mans voel oor hierdie dag nie, maar dat dit defnitief ‘n vonkel in vele vroue se oë sit (ook tot voordeel van die mans in hul lewens) is ‘n feit. Dalk moet ons onthou dat vroue van nature die versorger is en daarom op hierdie dag net so bietjie erkenning wil ontvang – juis oor die liefde van haar maat – en nie noodwendig omdat sy goed na sy huis en sy kinders omsien nie.
Sien dit as deel van jou versekeringspremie. Jou kosbaarste besittings wil jy mos teen alle kwaad (diefstal, brand ens) beskerm. Jy weet jou besittings is veilig, maar jy wil net seker maak dat daar dekking is vir dié dag wat daar dalk iets verkeerd kan loop. Gemoedsrus en waarborg sodat jy rustig deur die jaar jou gang kan gaan.
Belê in jou liefde, die renteopbrengs is altyd die moeite werd, veel meer as rand en sent. Die vrugte daarvan sal jy nog lank kan pluk. Ons hele menswees bestaan uit verhoudings. Liefde vir God, jou lewensmaat, jou kinders, familie en vriende, jou medemens, jou passies en die natuur. Niemand van ons kan sonder die liefde nie. Van die dag wat jy gebore word tot die dag wat jy sterf. Hoe hard jy ookal daarteen stry.
Dit geld ook vir die mans in ons lewens. Bederf hom, maak hom weer bewus van jou, sit ‘n vonkel in sy oog en laat hom voel hy is die enigste een in jou lewe. Vertel hom hoe hy jou laat voel. Dit lyk dalk nie so nie, maar hulle wil ook weet hulle doen dit nog vir jou.
En meneer, verras haar dus nou en dan deur die jaar met blomme, ‘n bottel vonkelwyn of ‘n kersligete – selfs by die huis – en laat haar voel sy is vir jou nog net so spesiaal soos die dag wat jy haar verower het!
©
Foto : Internet
Nou dat Lente amper hier is (jippie!!!!) begin my kop weer na die tuin staan. Is ek lus vir kleur na die verskriklike koue winter waar alles in die Vrystaat verdor tot ‘n melankoliekerige kleur van ‘n lewelose wit en vaalgeel. Kry ek lus vir bessierooi, purperpers, goudgeel, spookasempienk en kobaltblou kleure in my tuin.
Min mense wat my ken weet dat die rooi hisbiskus my gunsteling blom is. Daar is iets omtrent hierdie blom wat met my siel werfskaf. Het hoeka vir manlief gesê die dag as ek oorle hoef hy nie my graf met vars blomme te bedek nie. Plant vir my eerder ‘n bloedrooi hisbiskus. Twee sal ook “nice” wees. Ek kan terselfdertyd in die koelte lê, my vel brand hoeka tog te vinnig en ek kan my terselfdertyd verlekker aan die mooi kleure.
Lank terug roep ‘n vrou my agterna terwyl ek wegstap. Ons het mekaar geken maar nie as vriendinne nie. Net nou en dan op straat of in winkels mekaar gegroet en hier en daar ‘n paar woorde gewissel.
Hierdie spesifieke dag sê sy vir my, “Weet jy, ek wou al lankal vir jou sê jy laat my altyd aan ‘n bloedrooi hisbiskus dink.” Daar staan ek, skoon verstom ~ en die volgende oomblik huil ek dat die biesies bewe.
Die arme vrou is in ‘n toestand, vra wat het sy verkeerd gesê en ek probeer vir haar verduidelik sy het alles reg gesê. Ek was juis die dag op ‘n laagte en my selfbeeld was nie op standaard nie en hier kom sy en sê ek laat haar dink aan my geliefkoosde blom.
Dit was mooipraat om haar beter te laat voel, maar of sy ooit sal verstaan wat sy daardie dag vir my beteken het, dit weet ek nie. Ek was op ‘n wolk. Dat ‘n paar woorde my so vinnig uit die as kon tel!
Van daardie dag af probeer ek om mense as blomme te sien. Daar is ‘n paar rose, sonneblomme, sweet-peas, lelies en viooltjies onder my vriendinne en kennisse. En daar is ook ‘n kaktus of twee. As jy die dorings miskyk en dit mooi hanteer is hulle net so pragtig soos die ander blomme.
Watter blom is jy? Hoe sien jy jouself in hierdie wêreld waar water en kunsmis (liefde, vergifnis, aanvaarding ens) maar skaars is? ‘n Wêreld waar ons mekaar eerder flenters trap onder ons voete en die versorging en instandhouding van vriendskappe maar yl gesaai is?
Kan jy blom sonder die nodige instandhouding, of is jy die tuinier wat van een blom na ‘n ander blom hardloop met die tuinslang maar in die proses nooit ‘n druppel water vir jouself oorhou nie?
Laat ons blom, nie net vir die oog van ander nie, maar ook vir die selfbevrediging wat dit aan onsself gee.
2010 lê op sy rug. Ek ook – op die oomblik. Laptop op my maag/skoot (is daar ‘n verskil??). Ek en 2010 het een ding in gemeen. Ons is moeg. Ons is op. Was ‘n woelige jaar. ‘n Emosionele jaar. ‘n Jaar waar ons albei moes wys wat in ons steek. 2010 was nie vir sissies nie. Ons het albei met skraapmerke en bloed geëindig. En tog was daar oorwinnings ook. Is ons hopelik beter af as wat ons was.
Terwyl ek sit-lê en tik, kyk ek deur my kamervenster. ‘n Bos pienk-en-pers petunias groet my soggens. Hiermee belowe ek myself; dat al is my dag hoe vaal, iewers sal daar spatsels kleur wees – ‘n sms van ‘n vriendin, ‘n oproep van my kinders, manlief wat my ‘n drukkie gee as ek kosmaak, die omgee van my kollegas.
‘n Voëltjie, wat elke oggend op die stoepie sy krummels soek laat my besef dat God elke minuut van die dag na my kyk. Sal Hy my nooit alleen laat nie. Die gras wat met die reën so vinnig groei herinner my aan die seën wat ek daagliks mildelik ontvang en net soos die gras, my gesig oplig en groei.
Dis dán, dat ek weet – 2011 is MY jaar!!!
![1250628606etO22f[1]](http://www.koffie-klets.co.za/wp-content/uploads/2010/12/1250628606etO22f1.jpg "1250628606etO22f[1]")
Ek bly uitstel. Wou teruggaan Kimberley toe om op my spore te stap tot by my kinderdae. Ek is daar gebore en getoë. Ek was half skrikkerig, almal weet hoe die mooi plekke tot verval gekom het.
Ons is gister vroeg uit Bloemfontein Kimberley toe. Ons begin by die heel laaste plek waar ons gebly het. Lyk nie te vrot nie. Die volgende plek lyk ook maar so-so. Tenminste spuit die besproeingstelsel die gras en plante nat.
Toe na die huis waar my jongste gebore is, lyk ook nie te sleg nie. Dis asof daar minder bome in die eens boomryke area is. Volgende stop – die dupleks waar oudste gebore is. Daar was destyds nie veel van ‘n “groen” tuin nie – net plaveisel en bakke met struike, en dit lyk nog dieselfde.
Toe kom die skok. Ek loop terug op my spore tot die eerste woonstel waar ek en manlief gebly het na ons troue. Voor dit omskep is in ‘n blyplek, was dit ‘n dokter se spreekkamer.
Die dakplate is flenters, die groot ruit aan die voorkant is gebreek en gelas met plastiek en kleefband. Die traliehek is geroes en stukkend. Orals lê gebreekte bottels en plastieksakke rond. Die gras is kniehoogte en êrens drup ‘n kraan. Toe ons destyds daar gebly het, was van ons vriende taamlik jaloers oor hoe mooi ons plekkie was. Dit was naby aan die stad en loopafstand van my werk. Ideaal vir ‘n pasgetroude paartjie.
Ek was so teleurgesteld dat ek nie dit nie eers oor my hart kon kry om ‘n foto te neem nie. My herrinneringe van die plekkie is brutaal verkrag voor die harde realiteit van hoe dit nou lyk.
Ons het deur die dorp gery en al my vorige werkplekke besoek. Dinge het verander – niks is meer wat dit destyds was nie. Strate is vuil, mense staan en verkoop groente en kos op die sypaadjies. Taxis het die plek voor die pragtige stadsaal (waar ons trou-onthaal was) vir hulself toegeëien. Van die geboue is erg verwaarloos.
Baie van hierdie geboue is in my oë eintlik historiese monumente en is die ruïnes nou die enigste oorblyfsels. Strate is vol slaggate, parke is onversorg en morsig. Die pragtige beelde en monumente is nog staande, maar orals lê papiere rond. Dit, wat eers Kimberley se trots was, is nou ‘n broeiplek vir allerhande gemors.
Toe is ek terug na my hoërskool. Gelukkig was daar ‘n Lenteskool en die skoolgronde was oop. Met ‘n glimlag op my gesig en ‘n paar trane is ek en manlief deur die skool – die huishoudkundeklas (wat nou die Verbruikerstudieklas is), die Labaratorium, die gedeelte agter die gimnasium waar ons pouses gesit het, die skoolsaal, die netbalbane waar ek my knieë nerfaf geval het, die rugbyvelde waar ons kliphard geskree het om die interskole te wen.
Die laerskool was die volgende stop. Ek was verras. Die skool lyk nog goed. Ek het my standerd vyf klas gesien en onthou toe sommer ook weer my eerste skoolkys. Na al die jare het ek en hy mekaar raakgeloop en behou ons kontak.
Heel laaste was die huis waar ek grootgeword het. Alles wat ek vandag is en wat ek doen het in hierdie huis begin. Met liefde was ons grootgemaak, nooit vreeslik materiële oorvloed nie, maar ons was skatryk in liefde, omgee en menswees. Selftrots en respek vir ander was die fondasies van ons bestaan.
Hier het Pa my geleer tel en hoe om ‘n horlosie te lees. Ma het my geleer lees en my liefde vir boeke het hier begin. Sy het my ook geleer brei en naaldwerk doen. Ek was nog te jonk om kos te kook (en buitendien het ek twee ouer susters gehad wie se werk dit was!). Ek en my maatjie langsaan het vir ure onder die vyeboom gesit en popspeel, huis-huis en rek gespring. Hier het ons baklei dat die trane loop, maar vandag kan ek nie eers meer onthou waaroor nie.
Die huis lyk nog goed, dit is onlangs pragtig opgeknap, maar my pa se eens pragtige roostuin, groen grasperke en kleurvolle blomakkers moes plek maak vir ‘n stuk leë grond. Hopelik is dit nie uit verwaarlosing nie, maar dalk het die nuwe eienaars planne vir ‘n spogtuin, een waar hy sy stempel kan op afdruk.
Die kafeetjies daar naby is onherkenbaar vuil en verlate en verniel. Die pragtige busstop (‘n storie op sy eie vir ‘n ander dag) staan soos ‘n weggooihond. Mens-sku, moeg en flenters.
Ek groet in stilte. My herrinneringe van die verlede vertel ‘n ander prentjie. Van helderkleurige blomme in akkers, van saans buitekant sit, bure wat oor en weer kuier, kinders wat blikaspaai en wegkruipertjie speel tot laat in die aand, van donderstorms in die somer en die sloot daar naby wat die bruisende waters wegdra na ‘n volgende plek.
Ek ruik Ma se gemmerkoekies, haar kerriekos, haar koeksisters en die “Camphor Cream” wat ons aangesmeer het in die winter na badtyd. Ek voel Ma se arms om my, Pa wat my omdop as die lekkergoed in my keel vassit en ek onthou Pa se hande as hy in die winter om die koolstoof vir ons kinders biltong sny en kerf.
Alhoewel hierdie reis na my verlede baie dinge vir my hartseer gelaat het, was die lekkerste die onthou-jy-nogs wat ek in my gedagtes kon oproep.
En dït, kan nooit ooit vervalle of agteruitgaan nie – dankie tog!!
