Die foto het ek in 2010 geneem by die Korannaberge waar ons saam met die kinders vir ‘n naweek was en dit hou vir my soveel simboliek in. Op verskillende vlakke. Elke keer as ek na die selfpyniging van die plant kyk, kry ek opnuut ‘n ander betekenis.
Eerstens laat dit my dink aan selfgroei. Al is dit meestal pynlike prosesse. Groei ons “deur/in” onsself, soos op die foto. Kry ons geestelik en emosioneel seer maar uiteindelik beur ons vorentoe en dan, eintlik daardeur ~ al is ons hoe op. Alles net deur genade.
Tweedens laat dit my dink aan hoe ons onsself verwyt vir sekere dinge wat gebeur het in ons lewe. Wat as ek of wat as ek nie . . . So druk ons elke dag die skerp kant van verwyt in ons eie sagte vleis. Tot ons lewenssap loop. Bitter soos die sap van ‘n aalwyn.
Derdens, in ons swakheid is ons eintlik baie sterk. Dit mag vir jou ontmoontlik lyk en voel tydens jou stryd maar kyk net hoe klou daardie blaar vir lewe vas terwyl daar menige groot en vet blare deur dit groei. Hou dit alles bymekaar. So is ons ook. Al val ons wereld uitmekaar hou ons nog kop – doen ons wat gedoen moet word. Maak kos, was wasgoed, gaan werktoe, lig jou kop op, sit ‘n glimlag op jou gesig, kam jou hare, smeer lipstiffie aan en spuit parfuum. Verder klou jy verbete aan jou stukkie menswees om net nie te laat skiet nie.
En net soos hierdie plant is die mens. Staan ons geanker in ons geloof, in liefde, omgee en die wil om te oorleef. Ten spyte van ons persoonlike stryd en swaarkry!
Hou dus goeie moed! Steek vas, byt vas en hou vas want jy is sterk! Sterker as wat jy ooit nou sal glo.
