Kerrie-kos . . .

Ek lief my kerrie op enige dag. As ek my oe toemaak ruik ek my kind-kombuis waar Ma besig is om haar kerrie te maak. Daar is soveel vrae wat ek nog wou vra (haar kerrie-resep sou een wees) maar haar tyd op aarde het vinnig leeggeloop. Op 11 jaar was die kerrie-resep die laaste ding op my brein. Om op so ‘n ouderdom (is enige ouderdom hoegenaamd gepas????) jou ma te verloor is nie ‘n grap nie. Reenerige dae soos vandag wil ek haar kerrie ruik. En verlang toe alles nog reg was.

Maar die Liewenheer het my vergoed met ‘n man wat net so lekker kerrie maak. Anders as Ma s’n, maar ewe lekker. Sy resep het ek vir ewig gebere vir my seuns (wat self lief is vir kosmaak en nou en dan dit ook maak).

Hier is manlief se resep.

beesvleiskerrie

500-600g beesvleisblokkies
2-3 eetl sterk kerriepoeier
1 tlp knoffel
2 groot uie gekap
1 tlp borrie
½ tlp fyn komyn (Jirrah) (engels – cumin)
½ tlp rooipeper (pas aan na smaak)
½ tlp fyn gemmer
4-5 lourierblare
1 blikkie tamatiepasta
Sout en Peper

Verhit olie in pot.
Braai uie en knoffel tot ligbruin. Verwyder uit pot.
Braai vleis bruin. Verwyder eers weer die vleis.
Gooi uie/knoffel terug in pot.
Gooi komyn, borrie, gemmer en rooipeper by en roer vinnig sodat dit nie aanbrand nie (dit raak bitter) en voeg ‘n koppie water by.
Sit die vleis terug in die mengsel.
Voeg klein bietjies water by indien dit droogbraai.
Kook mengsel tot vleis byna sag is.
Voeg 5 aartappels in blokkies gesny by en kook tot vleis/aartappels sag is.
Voeg tamatiepasta by asook sout en peper na smaak.
Prut vir nog so 10-15 minute. Roer goed deur.
Bedien op rys met tamatie-salsa, blatjang, klapper en piesangskywe of my gunsteling, bulgaarse joghurt met fyngekapte mintblare. Ons kon nie vars mint kry nie en het sommer droee mint gebruik (regs voor op hooffoto).

Geniet dit!!

“There are three things, and three things only, that can lift the pain of mortality and ease the ravages of life,” said Spider. “These things are wine, women and song”…

“Curry’s nice too” pointed out Fat Charlie”
― Neil GaimanAnansi Boys

Lodewyk . . . baas van die plaas . . .

So ontmoet ek toe uiteindelik die haan van die laan, of eerder die baas van die plaas.  En hy regeer die plaas behoorlik – met ‘n ysterhoef.  Jonk en oud is vir hom doodbang.  Lodewyk – een ou bul, nou wel ‘n stoetbul, maar in my oё bly hy maar net ‘n bul.

Wanneer jy van hom af wegloop (so hoor ek), draai jy nie sommer jou rug op hom nie.  Hou jy hom hier uit die hoek van jou oog dop.  Net vir ingeval hy besluit hy wil jou regsien. Net omdat hy kan.

Lodewyk is geskuif van afsondering (grotendeels vir sy eie gesondheid en aan die anderkant vir die mense op die plaas se veiligheid) na die koeikamp.  Nou is hy besig met “onderhoudwerk”, die taak waarvoor hy aangeskaf is.  Hy het ‘n klomp koeie wat hy moet gelukkig hou.

Moenie dink dit laat sy gemoed bietjie sak nie.  Mens sou dink met so ‘n vooruitsig behoort hy van oor tot oor te glimlag. Nee, o griet, die arme bul is nou tienkeer erger.  Mens sou sweer dis slawe-arbeid. So vat manlief my die naweek om vir Lodewyk te gaan kyk.

Eers moet daar ‘n strategie uitgewerk word.  Vyf treё vorentoe, en dan eers bietjie stilstaan.  As Lodewyk met sy rug na ons toe staan, moet ons tien treё vinnig vorentoe en drie treё na links beweeg.  Kyk hy vir jou, moet jy hom nie in die oё kyk nie.  Ek oordryf bietjie, maar dit is omtrent net so erg.

Dis toe net daar wat ek my vererg.  Wie dink Lodewyk is hy nou eintlik?  Ek meen, wie kyk dat hy elke dag vars water het? Wie kyk dat die voerkuil behoorlik volgens formule gemeng word vir sy spesiale dieet sodat hy kan stamina hê vir sy lewenstaak?  Wie kyk dat sy waterkrippe skoon is, sy kamp se drade heel is?  (Ek moet erken – ek sou ook sy kamp se drade gaan heelmaak het – dis veiliger).

Al wat nog kort is dat die plaasbestuurder en sy personeel voor hom moet buig as hulle hom sien.  Windgat is ‘n mooi woord.  Arrogant dalk ‘n beter keuse.  Toe ons hom (ons was nog in die boomlaning) nader – hy het ons seker geruik – hoor ek hom snortend geluide maak.  Hy begin blaas en die koeie begin vroetel.  Ek dink weer by myself – dis verregaande.  Hoe kan een bulletjie soveel mag hê?  Die flippen ding kan nie eers praat nie.

Daar staan Lodewyk in al sy glorie.  Dis nie dat hy so groot is as wat ek gereken het nie, dit is sy houding.  Dié is groter as groot.  Wilder as die wildtuin. Hy blaas en hy skoffel en kap met sy hoewe in die grond.  Dis net stof.  Hy druk die koeie met sy groot kop weg van die draad.

Die koeie is skoon beteuterd.  Hulle hyg na asem en trippel senuagtig rond.  In my verbeelding sien ek hoe lawe hulle mekaar met lanfer-lappies.  Lodewyk is op dreef – hy paradeer langs die kamp se draad, gee ons sulke vuil kyke en beloof ons allerhande dinge met sy liggaamstaal (en in duidelike snork-taal) as ons dit sou waag om nader te kom.

Aan die anderkant van die kamp is manlief net so hard besig om te snork en om my agter hom te probeer hou.  Hy moet sy eie koei beskerm.  Hy is nou wel nie (meer) ‘n stoetbul nie en ek nie meer die jong vrugbare koeitjie nie, maar ons het net mekaar.

Ek lag stilletjies tog te lekker.  Lyk my dit is maar hoe dit is – met mans.  Elkeen beskerm maar net wat syne is.  Tot die dood toe. Ons vroue kan maar agteraf tongklap en kopskud, maar eintlik geniet ons die hele gedoente.  Dit laat ons tog veilig en bemind voel.

Met Vadersdag om die draai is dit dalk nou net die tyd om daardie bul in jou lewe behoorlik te bederf.

(Die storie het ek seker so byna twee jaar terug geskryf vir ‘n ander blad, maar dit bly een van my gunstelinge gebeurtenisse)     Foto :  The one and only Lodewyk . . . .