Tag Archives: vrese

‘n Lint vir jou koek se krake

Posted on by
Reply

FB_IMG_1463233668544

‘n Kennis van my bak die heerlikste koeke. Ek hoop nie sy gee om as ek dit hier deel nie. Iemand vra haar om ‘n koek te bak en by die aflewering daarvan, vir een of ander bose rede, is daar ‘n kraak dwarsoor die koek. Gelukkig kon sy dit red deur die koek met ‘n lint bymekaar te hou en die kliënt het later laat weet die koek was heerlik. Net soos wat sy dit kan bak.

Sy deel dit toe op haar facebook blad en ek kommentaar grappenderwys daarop dat onder die bestes van ons ons ook maar ons “krake” wys. En dat ons ook partykeer ons “koek” bymekaarhou moet hou met mooi gesig-linte. Vanaand dink ek weer daaraan. Besef ek weer eens hoe waar dit eintlik is. Almal van ons het maar ons eiesoortige krakies.

Party krakies is klein en oppervlakkig. Kom ons nog weg met dun linte. Maklik om hierdie krakies weg te steek. Gebruik ons eintlik die linte eerder as versiering. Klein bekommernissies wat aan jou vreet. Die spaargeld raak minder. Kos word duurder. Jou huwelik begin klein krakies toon. Kleinboet sukkel met huiswerk. Die hond is siek. Nog niks so ernstig nie, maar tog.

Sommiges het groter krake en is meer sigbaar. Het hulle meer en breër linte nodig. Dan is daar dié wat linte én knippies moet dra. Glimlag jy op jou mooiste as jy die wêreld in die oë moet kyk. Lag saam, speel saam, maar kort-kort voel jy of die knippies nog hou. Kort-kort wil die bekommernis oorhand kry. Daar is sprake dat jou man sy werk kan verloor. Jou kind raak stiller en meer teruggetrokke. En wil nie praat nie. ‘n Klein knoppie in jou bors. En as dit voel die vrees oorweldig jou, dan herstel jy die knippies. Maak die lint bietjie stywer vas. Alles is weer onder beheer, al is dit van korte duur. En jy sit jou miljoendollar glimlag op.

Party van ons krake is so groot dat die linte en knippies naderhand skietgee. Jou kop lyk later soos ‘n kleurvolle karnaval. Dis net linte waar jy kyk. Knippies by die dosyne.
Verskillende groottes en kleure. Gee jy vir die wêreld voor alles is reg. Jou oë lag nie meer so lekker saam nie, jou miljoendoller glimlag se waarde het geval . . . maar jy hou aan glimlag. Vir jou eie behoud. Vir jou gesin se onthalwe. Binnekant val jou koek uitmekaar. Manlief het sy werk verloor. Jou kind word geboelie by die skool. Die knop in jou bors is kanker. Wat sleg is, die wêreld gaan aan. Het hy maar min simpatie met jou koek se krake. Moreoggend staan jy op, kies ‘n klomp linte en knippies en bind jou koek se kraak so styf vas dat die wêreld en sy mense daarbuite dit vir solank as moontlik nie moet sien nie.

So is daar ook krake van die karakter. Afguns, hoogmoed, beterweterigheid, selfvoldaanheid, harteloosheid, selfsugtigheid, skynheiligheid, suinigheid. Te veel om op te noem. Dink ons die mooi lint om die kop of in die hare sal jou krake wegsteek. Maar wanneer jy dit die minste verwag, of selfs vir ‘n wyle vergeet van die kraak kan die mooiste en grootste lint nie hierdie lelike kraak wegsteek nie.

Troos is, almal van ons loop met ‘n kraak. Of dit nou ‘n kleintjie of ‘n grote is. Of dit ongevraagd of ‘n lelike karaktereienskap is. En . . . . of ons dit wil weet of nie, ons almal het ‘n verskeidenheid van linte en knippies in ons kas.

Vraag is . . . watter een van jou honderd linte dra jy vandag?

Lorraine Weitz Brand

Kopiereg voorbehou

Warm tot baie warm . . .

Posted on by
3

11598503-children-fishing-in-a-river-nostalgic-aged-sepia-tone

Ek lê hier op my bed, ‘n waaier van die dak en een langs my en nogsteeds tap die sweet van my af.  Elke jaar as dit winter is sweer ek ek sal nie weer kla oor die somer nie.  Tot dae soos vandag.  My brose lyfie en my ouderdom kan nie meer die uiterstes hanteer nie.

Vandag verlang ek na ‘n plaasdam wat ons nooit gehad het nie.  Ek was altyd so jaloers as my maters na ‘n naweek terugkom koshuis toe en vertel van ure se plesier-swem in ‘n plaasdam.  Ek kon my net voorstel . . . ‘n gelag en ‘n geplons terwyl tortelduiwe op nabye takke sit en die gejillery aanskou.

Dis dae soos vandag dat ek wens waatlemoene was nog twee vir R20.  Soet en rooi as Pa dit in skywe sny.  Die waatlemoen-smeerdery agterna was baie pret.  En dan, as jy so taai is dat jou vingers aanmekaar kleef word die soet en die taai en die warm van jou lyf afgespuit met ‘n tuinslang.  Wat natuurlik weer vir nog pret sorg.

Dan is dit ook die dae wat ek roomyskarretjies mis.  Wat van veraf sy klokkie lui soos hy afkom in die straat.  En ma’s en pa’s rondskarrel om los sente te kry om vir elkeen ‘n vrugte-yssie te koop.  Of, as dit goed gaan . . . ‘n regte “cherry top” . . .

Ek mis die speletjies wat ons in die aande gespeel het.  Wegkruipertjie, vrot-eier, koljander-deur-die-bos . . . en die buurt se kinders wat almal sommer vir ai-tog-dis-lekker om die blok stap.  Niemand wat jou veiligheid bedreig nie.  Geen wonder obesiteit was nog nie so ‘n krisis nie. Ons het meer as genoeg oefening gehad.

Toe ek groter word, het ons saans na ete buite gesit.  Op tuinstelle wat sulke diamantpatroontjies op jou vel gemaak het.  Daar het ons gesit en soveel onthou-jy-nogs uitgepak.  Meestal het ons gelag dat die trane loop en soms het ons ‘n traan gepik oor iemand wat alreeds nie meer met ons was nie.

Drome is gedroom.  Alle vrese is besweer.  Alledaagse krisisse is in perspektief gebring en sou jy ‘n bietjie grootkoppig en hardkoppig wees het jou sibbe jou vinnig teruggebring aarde toe.  Daar was nie tyd vir houdinkies nie.

Buite het dit geruik na grond, na varsgesnyde grasperke, die chloor in die spreiers wat so tik-tik-tik die grasperke en akkers natlei.  En skoon lug.  Orals het jy mense gehoor lag, gesels, verby jou huis geloop en geselsies aangeknoop.  Almal het almal geken.  Vandag ken ek nogsteeds nie my bure nie.

Die samelewing van vandag misgun ons kinders om soos ons van ouds saans op die gras te le en na die sterre te kyk.  As die hitte jou uit die huis jaag, le ons almal op die gras op ons rug.  Soek ons komete en sterre-prentjies aan die hemelhange.  Skoon vergete van die hitte wat druk.

Ek mis ook die stoepslapery.  Waar jy jou matras uitpak op die stoep en in rus en vrede ‘n koele nagrus kon beleef.  Vandag is dit selfs onveilig in jou eie huis agter slot en grendel te slaap.

As die hitte te erg geraak het, het Pa ons in die kar gelaai en dorp toe gery waar ons “window shopping gedoen het” . . .  altans, die grootmense.  Ons kinders het na hartelus saamgedrentel, mekaar besig gehou . . . enigeiets net om van die hitte van die huis weg te kom.

Ek mis die sorgvrye dae van die somer.  Waar ons so besig gehou was dat die hitte selde ‘n stopstraat geword het.  Waar die hitte ons nie teruggehou het van pret en plesier nie.  Waar hitte jou gedwing het om die natuur te geniet.  Om nuwe dinge te ontdek.  Om jou humeur, jou gemoed en jou lyf af te koel.

Dis meestal in die hitte buite ons huis dat ek weer mens geword het.  In die teenwoordigheid van hulle wat vir my lief was en my aanvaar het vir wie ek is.

Fotobron : Internet

Mona Lisa

Posted on by
2

 

Oor 'n koppie koffie

Gister het ek na mooi prentjies op die internet gesoek en kom af op ‘n paar van Mona Lisa.  In my stilligheid wonder ek.  Sy is nie juis ‘n model nie.  Ook nie maer nie en het nou nie juis die mooiste klere aan nie – maar sy is verreweg seker die vrou waarvoor die meeste betaal is. 

Hoe meer ek na haar prentjie kyk, hoe meer voel ek soos sy. Besef ek ons twee het heelwat in gemeen. Daar is ‘n Mona Lisa in elkeen van ons.  Is ons ook maar die Mona Lisa’s van die wêreld, van ons eie lewens.  Van omstandighede.  Produkte van ons keuses, reg of verkeerd.  Kan ons ons vereenselwig met haar.

1              Sy  is ‘n vrou. 

2              Sy is nou nie eintlik ‘n oil painting nie.  Al is sy in olie geverf. 

3              Sy is ‘n misterie.  Niemand weet veel van haar nie.

4              Daardie beroemde glimlaggie weerspieël nie eintlik iets van haar emosies nie.  Weet sy dalk iets wat ek nie weet nie, of hou sy maar net haar “pose”.

5              Sy dien as versiering.

6              Sy maak baie mense gelukkig.7              Sy is alombekend, van my ou-oumagrootjie tot my vriendin se kleuter weet wie en wat is die Mona Lisa.

8              Sy is kosbaar en waardevol.

9              Sy is ‘n internasionale ikoon.

10           Sy het ‘n hart wat kan seerkry, liefhê en bly wees oor mooi goeters.

Besef ek dat daar baie Mona Lisas is wat op hierdie aarde rondloop.  Ek sien hulle elke dag – ek praat met hulle elke dag.  Van hulle is my familielede, my vriendinne, my kennisse.  Die vrou agter die toonbank, die ma wat haar kind by die skool gaan optel, die wasgoed ophang, kosmaak vir haar gesin en haar eie drome en vrese het.

Ons lewe is soos ‘n skoon skilderdoek.  Verf ons die prentjie van ons eie Mona Lisa beeld daarop.  Vir ander is ons lewe ‘n toe boek, maar een ding staan soos ‘n paal bo water – al hierdie punte hierbo kan ons in ons eie lewe mee identifiseer. 

Las elkeen van ons ‘n kleurtjie by die lewe daarbuite en laat ons ‘n geurtjie agter.  Wit kan nie uitstaan as daar nie swart is om dit teen te meet nie.  Hartseer kan nie oorwin word as daar nie vreugde is wat ons motiveer nie.  Ons kan ïnspireer, aspireer en in die meeste gevalle, perspireer. 

Soms wonder ek of die vroue in die middeleeue wat as hekse verbrand was – nie eerder ‘n bedreiging vir die man en die kerk was nie.  ‘n Vrou is spesiaal, ons kan (en kon destyds al) ons mense gesond maak met kruie, die tye van die weer bepaal met die maansiklusse (wie weet beter van maand(stonde)siklusse as ons) en kon ‘n hele huishouding/besigheid/huwelik/gesinslewe/versorger/voortplanting/raadgewer/trooster vrou-alleen hanteer. 

Vandag word mense (meestal mans) professionele fooie vir al hierdie beroepe betaal – finansiële adviseurs, besigheidskonsultante, huwelikberaders, gesinsadvokate, dokters, ginekoloë en sielkundiges.  Ons doen dit al van die eerste dag wat Eva geskep is.  “Been there, done that” en het al die t-hemde om dit te wys!!

Ons is ook nie bang om te wys ons gee om of stel belang in ‘n ander vrou nie.  Ons kan mekaar komplimenteer oor ons klere, haarstyle, juwele, suksesse sonder dat ons bang is die wêreld kyk vir ons skeef (so reken mans).   Het jy al gesien dat een man vir ‘n ander sê “Jis ja, daai jean sit darem netjies aan jou lyf!” ?  Of “jinne, maar jou hare lyk stunning, wie is jou haarkapper – jy moet tog  sy nommer vir my gee!!”  Behoede my!

Ons aanvaar makliker, vergeef makliker, help makliker, verstaan makliker.  Ons huil makliker, lag makliker en kry makliker lief.  Ek weet ek kla soms oor die “vroudinge” – menstruasies, beenhare verwyder, onderklere wat druk en span – maar gee my enige dag die lewe van ‘n vrou!

Ons is vroue – ons kan want ons MAG!

Lorraine