Is dit nie waar nie? Ek het baie vriende, maar ‘n “good friend” is so skaars soos hoendertande. Ek het so ‘n handvol . . . hulle weet wie hulle is . . .
Dankie vir julle vriendskap . . . deur dik en dun!!
Foto-Pretsel Nr 14
Reply
Tag Archives: vriende
Visitekaartjies . . .
Jy wil tog so graag glo daar is iets goeds in elkeen. Jy wil dalk (dis veiliger) nie altyd weet dat daar ook iets slegs in jou medemens skuil nie, veral nie van dié wat naby jou is nie – en (verkieslik) nog minder van jouself. Jy maak verskonings, probeer dit kamma wegpraat of lag dit af.
Hierdie week speel ek op my rekenaar. Ek besluit toe om vir myself visitekaartjies te maak. Nie dat ek ‘n besigheid bedryf nie, maar as iemand my vra vir my naam of telefoonnommer het ek nooit papier en/of pen byderhand nie. Dit is ‘n gesukkel – daarom die behoefte om sommer ‘n paar kaartjies in my beursie te hou. Vir sulke tye.
Die rekenaarprogram gee die mooiste prentjies wat ek op my visitekaartjie kan aanbring. Alles wat so ietsie van my liefde vir die lewe weerspieël – dit is nou naas die groot liefde in my lewe en my twee seuns! Ek is versot op mooi goed. Volksvreemde musiek, verstaanbare kuns, goeie vertonings, ordentlike boeke, lekker kos, goeie rooi wyn, interessante vriende en mooi berge en bome.
Dit knor maar met die bewoording van die visitekaartjie. Ek besef ek het nie eintlik iets interessants om te skryf nie. Lorraine Brand, Posbus 0001, Bitterfontein, 0007. Selnommer 079 217 1603. Hoe sal ek myself op my kaartjie beskryf? Kan tog nie sê ek is lief vir lekker kos (dit kan‘n mens sommer sien) of ‘n glasie rooiwyn nie (netnou dink mense ek sit met ‘n drankprobleem).
‘n Kunskenner is ek nie, alhoewel ek goeie kuns kan waardeer. Ideale vriendin en luisteraar klink darem tog so bietjie windtie. En boonop dink my vriendinne dalk heeltemal anders – ‘n mens kan jou soms vreemde dinge aanmatig.
Na ‘n lang gesukkel besluit ek toe dat ‘n visitekaartjie ìs maar net vir mense wat ‘n besigheid bedryf of iets het waarop hulle kan roem. Gewoonlik is hul besigheid se naam daarop en soms ook ‘n klein dienslewering-logo, byvoorbeeld “We’ll walk the walk and talk the talk! Of ”Your future is in my hands!” Of iets dergeliks.
Ek wonder toe. As elkeen van ons verplig was om persoonlike visitekaartjies by ons te dra soos ‘n ID dokument – maar wat meer van ons karakter in plaas van ons beroep vertel – wat sal ons dan daarop skryf?
Bettie Boshoff / Bitterbek en Beswaard – “Kla is my middelnaam”. Sannie Cilliers / Skinderbek en Moeilikheidmaker – “Ek is net ‘n telefoonoproep ver!”. Gert Goosen / Hardvogtig en Onredelik – “Die lewe is nie vir sissies nie”.
Of Rita Rensin / Vriendin en Staatmaker – “24 Uur tot jou diens”. Linda Leonard / Liefdevol en Hulpvaardig – “My hande staan vir niks verkeerd nie”. Jan Jansen / Vertroueling en Regverdig – “Jykanmy met jou lewe vertrou”.
Dit gebeur dikwels dat jy iemand ontmoet en hierdie persoon maak ‘n geweldige indruk op jou. Vir maande of soms jare groei jou respek vir hierdie persoon, vertel jy vir ander van hom of haar.
En dan skielik eendag, sien jy ‘n ander sy van hom wat jy glad nie ken nie en stel hy jou diep teleur. Sou jy dit nóóit van hom verwag het nie. Want in jou hart het jy klaar ‘n visitekaartjie van hom gevorm.
Dalk is dit maar goed dat visitekaartjies net die nodige bevat (name, beroep, kontaknommers). Anders sou min mense hulle visitekaartjies vrylik kon of wou uitdeel. Of dalk probeer besigheid verkry het op dié manier. Buitendien sou heelparty bankrot wees nog voor hulle besigheid kon begin.
Ek lees onlangs in ‘n Kaapse koerant van iemand wat homself soos volg adverteer. “Ek is ‘n 24-jarige man en soek werk, het ‘n bestuurderslisensie, geen afhanklikes nie, drink nie en rook nie – wat meer wil jy hê? Skakel Koos by telefoonnommer na ure by 021-11111111.” Ek het lekker gelag. Dit is soos ‘n vat-dit-of-los-dit visitekaartjie.
Dit is toe dat ek maar besluit – ek het niks om op te roem nie, maar ek geniet die lewe – so uit die heupe uit! Ek sal dit vir niemand anders s’n verruil nie. Die soet en die bitter saam. En op my visitekaartjie onderaan my naam en van sal ek maar liewers net die volgende skryf. “Die lewe is ‘n lied!”
Kleintyd herinneringe . . .
| “We do not remember days, we remember moments. The richness of life lies in memories we have forgotten.” ~ Cesare Pavese
Watter waar woorde is dit nie. Ek het van gister af weemoed vir die onthou-jy-nog’s van my kleintyd. Deel ek hierdie heimwee op ‘n bladsy op Facebook, met die ongelooflikste terugvoering van mense wat nes ek voel. Wat onthou van doughboys, stormjaers, Chappies, Wilsons, rooi worsies, Star Toffies, Sunrise Toffies, varkboudspek en vele ander herinneringe. Wat my toe sommer nog ekstra laat verlang na die goeie ou dae. Arm aan materialistiese dinge, maar ryk aan herinneringe. Dié herinneringe wat so ‘n lekker warm gevoel hier in jou hart en jou maag los. Moenie ‘n fout maak nie, ek geniet moderne tegnologie, maar dit het sy nadele. Ons, as kinders, moes onsself vermaak. Geen televisie, geen X-box, Playstation, I-Pods en wat jy ookal mag kry vandag nie. Maar ons het mekaar geken, gerespekteer en gesins-, familie- en vriendskapsbande gebou en onderhou. Vandag weet die helfte van die jongmense nie eers meer wie is hulle niggies en nefies nie. Ek weet baie jongmense trek hul neuse op vir die “ou mense se dinge”, maar glo my – dit was wonderlike tye. |
Sien is glo
‘n Ruk gelede, een oggend toe ek die huis verlaat, sien ek ‘n skaduwee-kruis teen die muur wat my huis omring. Vir ‘n oomblik was ek stomgeslaan. Wat kan die son so afbeeld in die vorm van ‘n kruis? Iets misterieus? By verdere ondersoek sien ek dit is net die wasgoedpaal. Ek was half teleurgesteld, ek wou hê dit moes ‘n beter verduideliking hê.
Dis toe dat ek vir myself sê dat die lewe ook maar so is. Ons sien dinge soos ons dit wil sien. Wil ons glo dat dinge so móét lyk. As ons agterna uitvind dit was iets anders in die gedaante van ons ideaal, is ons teleurgesteld.
Ons plaas ons vertroue in mense, om later teleurgestel te word. Mense oorrompel jou met valse voorwendsels, vriendelike glimlaggies en allerhande mooi beloftes en praatjies. Net om agterna te besef dat ons in ons eie strik van goedgelowigheid geval het. Nie dat daar iets mee skort nie, ek vir een glo, of wil glo dat die mensdom nie so korrup kan wees nie.
Die ergste is dat mense jou soms onder die dekmantel van “christenskap” flous. Soos iemand ‘n paar jaar gelede vir my gesê het : “In die naam van Christenskap wens ek jou sterkte toe vir . . . “ Tot my ontnugtering, of liewers skok, moes ek uitvind die vrou doen die mees onchristelike ding aan my.
Mens sou sweer na al die jare het ek darem al my les geleer, maar nee – daar is nie pille vir dom mense nie. Aan die anderkant kan ek ook nie so met wantroue deur die lewe gaan nie. Ek sou nie wou hê dat mense twyfel aan my woorde of my dade nie. Dat dit wat hulle sien van my, nie ‘n verwronge beeld is van wie ek is nie. Dat my kruis nie ‘n ysterpaal is nie.
Daagliks hoor ons van mense wat finansieel ingeloop word deur instansies. Vriende spat uitmekaar oor bedrog. Families skeur uiteen deur geldgierigheid, vennootskappe gaan uitmekaar wanneer daar onderlangs besigheid gevoer word wat nie ‘n aanwins is vir die besigheid nie.
Afgelope jare het ons gesien dat glanspersone ook maar die publiek flous. Aan die een kant het ons hierdie helde maar tot mense se skok moes hul uitvind die mense het voete van klei. Was hierdie mense ons kinders se helde, baie van ons kinders se rolmodelle. Was hulle groot klomp geld betaal – vir iets wat hulle nie eintlik was nie. Van ‘n hero tot ‘n zero!
My pa het altyd gesê as ons in die aand gaan slaap moet ons dag se doen en late van so ‘n aard wees dat jy môre-oggend jouself weer in die spieël kan kyk. Moet jy weet jy het nie ‘n ander tenagekom met woord en daad nie. Dat jy nie iemand se selfbeeld afgekraak het nie, niemand misbruik het vir jou eie gewin nie.
My pa is al jare dood, maar wanneer ek soggens in die spieël kyk, weerklink sy woorde in my gedagtes. Soms is ek nie altyd seker nie, hoop ek maar as ek terugdink aan die vorige dag, dat ek niemand bewustelik of onbewustelik seergemaak het nie.
Dit is alweer amper einde Januarie 2011. Dit is nog nie te laat nie. Maak reg wat verkeerd is in jou verhoudinge met mense. Die lewe is so kort. Ek het gister gehoor van ‘n vierjarige dogtertjie wat gesterf het na ‘n baie kort siekbed. Sulke gebeure plaas dinge weer vir my in perspektief. Dat ons onsself nie belangriker ag as ander nie. Dat die lewe kosbaar is. Dat ons sagkens met mense moet omgaan. In opregtheid.
Dis amper Lente
Ek ruik dit in die lug. Elke oggend word ek wakker en ek dink . . . nog net ‘n paar daggies – dan is dit Lente. Ek wens net die koue wil wyk. Vanoggend het ek ‘n effense beklemming om my hart gehad, daar was nog altyd ‘n geniepsigheid in die lug. As ek so na my vriende in Hermanus luister, dan sukkel hulle ook nog om van die wind en reen ontslae te raak. Ek mis die groen winters van die Kaap. Ek mis die berge en die see en die walvisse. Ek mis my vriendinne. En tog, is ek doodgelukkig in Bloemfontein. Ek werk met wonderlike (jongerige) mense. As hulle – dis nou die jonger geslag – so kan voortgaan, het ek hoop.
Selfs die studente (meestal swart) se gesindheid is verblydend. Glo ook nie meer alles wat vir hulle voorgese word nie. Kan al vir hulself besluit en vra vrae. Eet nie meer alles vir soetkoek op nie.
Dis voorwaar Lente in my hart. Die aande raak later donker. Ek kry weer kans om die tuin nat te spuit. Mense vlug nie meer na komberse en verwarmers nie. Spandeer bietjie tyd buite. Ons groet mekaar, leer mekaar beter ken en daar is ‘n vonkel in die lug.
Dit is goed dat daar seisoene is. Dit gee ons tyd om met Lente met nuwe oe na dinge te kyk. Om sommer bietjie te ontspan in die Somer, om te rus in die Winter en om dinge in heroenskou te neem in die Herfs.
Ek het skielik met ‘n skok besef oor vier maande is dit alweer Kersfees. Tyd om die dagboek nader te trek en so stadigaan beplanning te doen.
Laat dit vir julle ‘n mooi dag wees, mag die begin van die Lente vir jou ook vol nuwe beginne wees. Waardeer elke bloeisel, elke nuwe blom wat oopgaan, elke nuwe plant wat nuwe blare kry. En mag ons hierdie jaar blom soos die mooiste blomme onder die Suid-Afrikaanse son!
Voorskote
Laat ek maar prontuit erken. Ek hou nie van huiswerk nie. Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus. Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af. Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.
Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak. Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak. Want dit moet gedoen word. Of ek nou wil of nie. Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie. Dit is so ‘n ondankbare werk. En van die betaling praat ek nie eers nie. Boonop werk ek nie vir byvoordele nie. Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie. Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.
Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus. Kan nie eers die naam onthou nie. Teen die een muur hang twee voorskootjies. Pikswart. Te dierbaar vir woorde. Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie. Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.
Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak. Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak. In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander. Ge-make-up en hoë hakskoene. Juwele om die nek. Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe. Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom. En ‘n huppel in my stap. Verspotte danspassies. Met die verestowwer en die stoflap.
Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms, al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak. Soos die voorskootjies wat opgetooi is. Anders raak die lewe vir jou donker en swaar. Leef moet ons – ongelukkig. Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.
Humor is ‘n goeie geneesmiddel. Soms dink ek dit is al wat my red. Om partykere vir myself en vir my situasie te lag. Al wil jy eintlik huil. Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar. Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!” Ons het gerol van die lag. Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het. Ons kinders het, ons sin vir humor het.
Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan. En drome kos niks. Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry. Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag. Wat opgaan moet afkom. Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.
Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!
Fotobron : Internet
Moderne tegnologie
Op die oomblik sukkel ek met internetgeriewe en verstom dit my weer eens hoe gou gewoond raak ‘n mens aan moderne tegnologie. Nie dat ek vreeslik “op datum” is met alles nie, julle moet onthou ek is met die ossewa ingevoer. Ongeskraap waar dit kom by skype, 3G’s en al die nuwe goed op die mark.
My kinders reken dit is al die knoppies wat my brein deurmekaar maak. In my dae (skielik eggo Casper de Vries se stem nou skielik in my ore!!) het knoppies net een funksie gehad. Aan en af. En een knoppie op ‘n slag.
Ek verkyk my aan die jong klomp van vandag. Seil deur hierdie tegnologie soos ‘n warm mes deur botter. Het in die meeste gevalle nie eers nodig om die instruksies te lees nie. Maar kom dit by kamerskoonmaak of huiswerk het hulle die verstand van ‘n tweejarige. Wat agter is. Dan verstaan hulle nie en hulle kan ook nie. Nie eers as jy hulle aan die hand neem en verduidelik, of selfs wys hoe nie.
Nie dat ek nee dankie vir moderne tegnologie sê nie. Sonder my selfoon, my laptop en my digitale kamera sou my hande afgekap wees. Vroeér jare het ek nogal ‘n mooi handskrif gehad. Selfs diplomas en sertifikate versier. My Afrikaanse onderwys in Standerd 7 het in my eksamen my vergewe omdat ek durf waag het om turkoois ink te gebruik. Sy kommentaar onder aan my werk was : “Lorraine, jy weet jou werk moet in blou ink wees, maar ek vergewe jou solank jy altyd so netjies skryf!” As jy nie mooi is nie, moet jy maar slim wees.
Vandag het ek nie baie energie vir pen en papier nie. Ek skryf in die eerste plek soos ek dink en praat en moet maar teruggaan en al my sinskonstruksies hersien. Boonop gaan dit baie vinniger en kan ek “copy & paste” waar en soos ek dit nodig het. Die liassering van my werk is ook baie makliker. Geen lêers waar dokumente gaatjies moet ingedruk word nie.
Geen ure wat vermors word om na dokumente te soek nie. Gelukkig het ek Tikskrif op skool gehad. Vir jare het ek gewonder waarom het ek hierdie vak geneem het. Maar met rekenaars wat ons lewe oorheers, is ek vandag baie bly. Nie dat dit nie jongeres pla nie. Met hulle twee of vier vingers kom hulle net so vinnig oor die weg. Die enigste voordeel wat ek het is dat ek nie op my hande hoef te kyk as ek tik nie.
Die een of twee kere wat my kinders met hul ma spog, is as hulle vriende soms hier kuier en dan sommer so terloops vir my vra ek moet gou ‘n stuk uit ‘n boek of tydskrif tik. Die vriende is (dalk maak hulle maar net so uit ordentlikheid en vir die bord kos wat moet kom) dan vreeslik opgemaak met my vernuf. Soms lees hulle die stuk uit die boek en dan moet ek met toe oë tik. Nie dat ek die oe’s en die aa’s waardeer nie. Wonder net wat sou my tikjuffrou, Mev Smith, sê as sy die klomp kinders kon hoor.
Soms wonder ek of ons nie dalk, net dalk, die mens-faktor uit die lewe haal met al die tegnologie nie. Met televisie het baie gesinswaardes verdwyn, gesels met die bure is onmoontlik as gevolg van hoë mure, hekke en afstandbeheerkontroles. Briewe met die hand geskryf en gepos het feitlik verdwyn met e-posse en sms’e. Saam musiek luister in die voorhuis is weg saam met Ipods, interaksie met mense het verdwyn met internet-bankfasiliteite.
Ek weet al hierdie dinge hierbo maak die lewe vir my baie makliker en meer as minder waardeer ek hierdie geriewe, maar net soms voel dit my iewers langs die pad mis ek iets ongelooflik groots!
Iets wat geld en tegnologie nooit kan vervang en nooit weer kan herstel nie.
Lorraine