Watter waar woorde is dit nie.  Ek het van gister af weemoed vir die onthou-jy-nog’s van my kleintyd.  Deel ek hierdie heimwee op ‘n bladsy op Facebook, met die ongelooflikste terugvoering van mense wat nes ek voel.  Wat onthou van doughboys, stormjaers, Chappies, Wilsons, rooi worsies, Star Toffies, Sunrise Toffies, varkboudspek en vele ander herinneringe. Wat my toe sommer nog ekstra laat verlang na die goeie ou dae.  Arm aan materialistiese dinge, maar ryk aan herinneringe.  Dié herinneringe wat so ‘n lekker warm gevoel hier in jou hart en jou maag los. 

Moenie ‘n fout maak nie, ek geniet moderne tegnologie, maar dit het sy nadele.  Ons, as kinders, moes onsself vermaak.  Geen televisie, geen X-box, Playstation, I-Pods en wat jy ookal mag kry vandag nie.  Maar ons het mekaar geken, gerespekteer en gesins-, familie- en vriendskapsbande gebou en onderhou.

Vandag weet die helfte van die jongmense nie eers meer wie is hulle niggies en nefies nie. 

Ek weet baie jongmense trek hul neuse op vir die “ou mense se dinge”, maar glo my – dit was wonderlike tye.