Op die oomblik sukkel ek met internetgeriewe en verstom dit my weer eens hoe gou gewoond raak ‘n mens aan moderne tegnologie.  Nie dat ek vreeslik “op datum” is met alles nie, julle moet onthou ek is met die ossewa ingevoer.  Ongeskraap waar dit kom by skype, 3G’s en al die nuwe goed op die mark.

My kinders reken dit is al die knoppies wat my brein deurmekaar maak.  In my dae (skielik eggo Casper de Vries se stem nou skielik in my ore!!) het knoppies net een funksie gehad.  Aan en af.  En een knoppie op ‘n slag.

Ek verkyk my aan die jong klomp van vandag. Seil deur hierdie tegnologie soos ‘n warm mes deur botter.  Het in die meeste gevalle nie eers nodig om die instruksies te lees nie.  Maar kom dit by kamerskoonmaak of huiswerk het hulle die verstand van ‘n tweejarige.  Wat agter is.  Dan verstaan hulle nie en hulle kan ook nie.  Nie eers as jy hulle aan die hand neem en verduidelik, of selfs wys hoe nie.

Nie dat ek nee dankie vir moderne tegnologie sê nie.  Sonder my selfoon, my laptop en my digitale kamera sou my hande afgekap wees.  Vroeér jare het ek nogal ‘n mooi handskrif gehad.  Selfs diplomas en sertifikate versier.  My Afrikaanse onderwys in Standerd 7 het in my eksamen my vergewe omdat ek durf waag het om turkoois ink te gebruik.  Sy kommentaar onder aan my werk was : “Lorraine, jy weet jou werk moet in blou ink wees, maar ek vergewe jou solank jy altyd so netjies skryf!”  As jy nie mooi is nie, moet jy maar slim wees.

Vandag het ek nie baie energie vir pen en papier nie.  Ek skryf in die eerste plek soos ek dink en praat en moet maar teruggaan en al my sinskonstruksies hersien.  Boonop gaan dit baie vinniger en kan ek “copy & paste” waar en soos ek dit nodig het.  Die liassering van my werk is ook baie makliker.  Geen lêers waar dokumente gaatjies moet ingedruk word nie. 

Geen ure wat vermors word om na dokumente te soek nie.  Gelukkig het ek Tikskrif op skool gehad.  Vir jare het ek gewonder waarom het ek hierdie vak geneem het.  Maar met rekenaars wat ons lewe oorheers, is ek vandag baie bly.  Nie dat dit nie jongeres pla nie.   Met hulle twee of vier vingers kom hulle net so vinnig oor die weg.  Die enigste voordeel wat ek het is dat ek nie op my hande hoef te kyk as ek tik nie. 

Die een of twee kere wat my kinders met hul ma spog, is as hulle vriende soms hier kuier en dan sommer so terloops vir my vra ek moet gou ‘n stuk uit ‘n boek of tydskrif tik.  Die vriende is (dalk maak hulle maar net so uit ordentlikheid en vir die bord kos wat moet kom) dan vreeslik opgemaak met my vernuf.  Soms lees hulle die stuk uit die boek en dan moet ek met toe oë tik.  Nie dat ek die oe’s en die aa’s waardeer nie.  Wonder net wat sou my tikjuffrou, Mev Smith, sê as sy die klomp kinders kon hoor. 

Soms wonder ek of ons nie dalk, net dalk, die mens-faktor uit die lewe haal met al die tegnologie nie.  Met televisie het baie gesinswaardes verdwyn, gesels met die bure is onmoontlik as gevolg van hoë mure, hekke en afstandbeheerkontroles. Briewe met die hand geskryf en gepos het feitlik verdwyn met e-posse en sms’e. Saam musiek luister in die voorhuis is weg saam met Ipods, interaksie met mense het verdwyn met internet-bankfasiliteite.

Ek weet al hierdie dinge hierbo maak die lewe vir my baie makliker en meer as minder waardeer ek hierdie geriewe, maar net soms voel dit my iewers langs die pad mis ek iets ongelooflik groots!

Iets wat geld en tegnologie nooit kan vervang en nooit weer kan herstel nie.

 Lorraine