Laat ek maar prontuit erken. Ek hou nie van huiswerk nie. Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus. Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af. Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.
Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak. Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak. Want dit moet gedoen word. Of ek nou wil of nie. Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie. Dit is so ‘n ondankbare werk. En van die betaling praat ek nie eers nie. Boonop werk ek nie vir byvoordele nie. Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie. Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.
Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus. Kan nie eers die naam onthou nie. Teen die een muur hang twee voorskootjies. Pikswart. Te dierbaar vir woorde. Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie. Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.
Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak. Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak. In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander. Ge-make-up en hoë hakskoene. Juwele om die nek. Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe. Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom. En ‘n huppel in my stap. Verspotte danspassies. Met die verestowwer en die stoflap.
Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms, al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak. Soos die voorskootjies wat opgetooi is. Anders raak die lewe vir jou donker en swaar. Leef moet ons – ongelukkig. Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.
Humor is ‘n goeie geneesmiddel. Soms dink ek dit is al wat my red. Om partykere vir myself en vir my situasie te lag. Al wil jy eintlik huil. Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar. Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!” Ons het gerol van die lag. Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het. Ons kinders het, ons sin vir humor het.
Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan. En drome kos niks. Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry. Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag. Wat opgaan moet afkom. Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.
Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!
Fotobron : Internet
Op die oomblik sukkel ek met internetgeriewe en verstom dit my weer eens hoe gou gewoond raak ‘n mens aan moderne tegnologie. Nie dat ek vreeslik “op datum” is met alles nie, julle moet onthou ek is met die ossewa ingevoer. Ongeskraap waar dit kom by skype, 3G’s en al die nuwe goed op die mark.