Die afgelope tyd het ek baie gewonder oor die betekenis van die woord vrede.  Ja, dit beteken gewoonlik om die vrede te bewaar, om in vrede te leef, of dit na te jaag.  Selfs om dit te verkondig.

Hoe meer ek daaroor dink hoe meer besef ek dat vrede ‘n groot verantwoordelikheid van ons verwag.  Maklik om hierdie vrede te bewaar/behou/onderhou as dit alreeds daar is.

Maar vrede (vir my altans) vra ook om te vergewe.  Dis gewoonlik daar waar die probleem inkom.  Vergifnis.  Of selektiewe vergifnis.  Ek verwag vergifnis, maar is nie bereid om ander te vergewe nie.  Dit hang natuurlik ook baie af van wie dit is wie jy moet vergewe.

Meestal vergeet ons gerieflikheidshalwe hoe ons sou optree as ons in daardie persoon se skoene sou staan.  Is ons dan beter as hulle wat ons pyn en lyding veroorsaak het?  Juis deur ons onvergewensgesindheid?

Boonop vra vergifnis dat jy moet werk.  Hande uitsteek, uitreik, meeste van die tyd die eerste tree na vrede gee.  Soms misluk dit, maar hoe kan ons kla daaroor as ons nie wil probeer nie.  Dit vra om jouself vir eenkeer nie eerste te stel nie.  Om jou ook nie blind te staar teen valse trots nie.

Vergifnis is om jouself los te maak van die pyn wat ander jou toegedien het.  Wanneer albei partye weer hande vashou (nie noodwendig letterlik nie) kan die werklike heling begin.  

Vergifnis is net ‘n armlengte en ‘n hartklop en ‘n hartsverandering ver . . .

Fotobron : Internet