Hoe ouer ek word, hoe meer smag my siel na die eenvoudige dinge in die lewe . . . onopgesmuk, nie nagemaak en die eenvoudige.
En ‘n stil plek waar ek dit in rus en vrede kan geniet . . .
Foto-Pretsel 19
Reply
Tag Archives: vrede
Vrede op aarde
Die afgelope tyd het ek baie gewonder oor die betekenis van die woord vrede. Ja, dit beteken gewoonlik om die vrede te bewaar, om in vrede te leef, of dit na te jaag. Selfs om dit te verkondig.
Hoe meer ek daaroor dink hoe meer besef ek dat vrede ‘n groot verantwoordelikheid van ons verwag. Maklik om hierdie vrede te bewaar/behou/onderhou as dit alreeds daar is.
Maar vrede (vir my altans) vra ook om te vergewe. Dis gewoonlik daar waar die probleem inkom. Vergifnis. Of selektiewe vergifnis. Ek verwag vergifnis, maar is nie bereid om ander te vergewe nie. Dit hang natuurlik ook baie af van wie dit is wie jy moet vergewe.
Meestal vergeet ons gerieflikheidshalwe hoe ons sou optree as ons in daardie persoon se skoene sou staan. Is ons dan beter as hulle wat ons pyn en lyding veroorsaak het? Juis deur ons onvergewensgesindheid?
Boonop vra vergifnis dat jy moet werk. Hande uitsteek, uitreik, meeste van die tyd die eerste tree na vrede gee. Soms misluk dit, maar hoe kan ons kla daaroor as ons nie wil probeer nie. Dit vra om jouself vir eenkeer nie eerste te stel nie. Om jou ook nie blind te staar teen valse trots nie.
Vergifnis is om jouself los te maak van die pyn wat ander jou toegedien het. Wanneer albei partye weer hande vashou (nie noodwendig letterlik nie) kan die werklike heling begin.
Vergifnis is net ‘n armlengte en ‘n hartklop en ‘n hartsverandering ver . . .
Fotobron : Internet
Vrede op aarde
Ek was vir ‘n geruime tyd stil hier op Koffie-Klets. Vir meer as een rede. Die Vrystaatse winter het my hierdie jaar “solid” gevang, in ‘n kombers van depressie toegewikkel en voor die verwarmer gesit om nog verder te broei. Ek sukkel met die koue, wit en rypgevrekte landskap. Dis hoekom my hart met so ‘n punt na die Kaap toe trek. Winter daar is groen, nat en vol lewe. Vol atmosfeer. Ek haal asem in die Kaap se winters, is die liefde vanself en dink aan alles wat mooi is, alles wat lekker is, alles wat goed is en alles wat vredevol is.
Maar tesame met die winter wat ongenooid in my lyf kom lê het, het daar ook ‘n anderste winter in my hart kom lê. Een van onrus, van bekommernis oor ons mooi land. Al die afgelope weke se geweld by die myne, moorde en familie/gesinsmoorde het my die vraag laat vra? Waarheen is ons oppad? Wat het geword van “the human race”. . .??
Broer draai teen broer, werkgewer en werknemer kom in opstand teen mekaar . . . die mensdom het nie meer morele waardes nie. As 10 mense reken Kate van William moes versigtiger gewees het voor sy haar kaal borste ontbloot het (al was dit privaatgrond – hulle weet steelfotograwe is oral en onstuitbaar) is daar eerder 100 wat voel sy is reg. Niemand wil meer verantwoordelikheid aanvaar vir hul dade nie. Van die regering tot regdeur op skoensoolvlak.
Ouers stop kinders se hande vol geld om hulself besig te gaan hou net vir ‘n paar uur se rus en vrede. Die televisie het die plek van opvoeder ingeneem. Ouers en kinders s’n. Kerke loop leeg, skole loop leeg, huwelike faal, families ruk uitmekaar . . . en die oorsaak word oral anders gesoek behalwe by onsself.
Ek hoop met die somer wat nader sal my gemoed ook lig. Hoop ek my geloof in die mens sal weer versterk word. Op die oomblik lyk dit maar na ‘n donker prentjie.
Vrede vir julle almal, maar bowenal . . . vrede vir ons land.
Mooi loop!
Lorraine
Krismiskos . . .
In ons binnekring, dis nou nabye familie en vriende, word sommer blatant gevra, “Hoeveel kilogramme was jou Kersfees?” Dis nou na aanleiding van al die versoekings in terme van kos en drinkgoed oor die groot dae. En met my brose lyfie kan ek letterlik en figuurlik nie eers lyf wegsteek nie.
Ander mense se foute en sondes word slim verbloem met grimering, ‘n oulike kapsel of die regte snit klere, maar myne word oop en bloot tentoongestel soos ‘n goedkoop “X-Mas Special” in ‘n winkelvenster. Vir almal om na te kyk en te wonder of dit die moeite werd is.
Iemand het lank gelede die opmerking gemaak dat ‘n mens die gewig wat ‘n mens in ‘n jaar optel nie soseer tussen Nuwejaar en Kersfees geskied nie, maar eerder in daardie lang, nimmereindige feestyd tussen Kersfees en Nuwejaar.
Waarom gaan ons dan elke jaar deur al die dramas rondom Krismiskos? Daar word vooraf ure om die tafel gesit, spyskaarte word beplan, opinies word gevra en die breine word gerek vir ‘n ete der etes op dié besondere dag. Sou die spyskaart die begroting diep in die rooi sit, moet al die stappe weer van vooraf deurgewerk word.
Skielik ontpop elkeen in ‘n vyfster-sjef. Elke lid van die huisgesin gooi sy wenresep spyskaart in die groot pot – en dring boonop daarop aan dat syne die beste is. Selfs ek, wat na vyf-en-twintig jaar al redelik opgekook is, wil nou ook skielik ‘n lepel in die kastrol druk oor die spyskaart.
Na al die gekoukus word daar eenparig, met subtiele dreigemente en afpersing deur die huishouding se Minister van Finansies, vir ons besluit. Manlief kry sy sin oor die vleisgeregte, Ouboet het vrek en vrede of die res van ons van sy keuse van nagereg hou en Kleinboet dra vir ‘n vale resepte aan van eksotiese slaaie en bykosse.
My keuse? Sien ek kans vir al die voorbereidings of gaan ek my moet oorgee aan daardie bekende blou pilletjies om my regop te hou met al die bedrywighede?
As die welsyn op Kersdag by my huis moet instap, sluit hulle my summier toe in die tronk en gooi die sleutel ver weg. ‘n Mens sal sweer my mense het jarelaas ordentlike kos gesien en geëet! Dat nie een van hulle in die hospitaal beland weens ‘n gebarste maag of diafragma nie, is opsigself ‘n agste of negende wonder van die wêreld.
My oomblik van wraak (oor die aldag en heeldag gestanery voor die warm stoof en wasbak) breek uiteindelik aan. Gelukkig het ek baie geduld en kan ek lank wag. Boonop haat ek dit om kos te mors. Die volgende paar dae se spyskaart lyk toe as volg. Toebroodjies met oorskiet kouevleis, slaai en krismispoeding. Kits pizzas met “krismis toppings” (lees oorskiet kouevleis), slaai en poeding. Gevulde ommelette met oorskietvleis, slaai en iets wat lyk soos krismispoeding.
Tot vervelens toe. Verrassing op verrassing, totdat selfs die katte in die huis hulle koppe naderhand wegdraai vir heerlike gesnipperde varkboud en hoenderdytjies. “Te erg is te erg” – lê die verwyt in hulle oë as dit net lyk of ek na die yskas se kant toe beweeg. Met hierdie vreemde gedrag van die katte is ek oortuig dat ons dierbare troeteldiere vir tenminste ‘n week vrywilliglik ‘n vegetariese dieet volg.
Natuurlik is dit ‘n heerlike tyd in my lewe. Geen kosmakery nie, die skottelgoed word by die dag minder en ek kan weer die yskas se liggie raaksien sonder om alles uit te pak. Die kinders is iesigrimmig, grom in die verbyloop vir mekaar en soek verskoning om uit te slaap (vir verandering van spyse, glo ek) en my man begin verval in ‘n toestand van stilstuipe. En soos wat deesdae se kinders sal sê, kap ek hulle ‘n “ignore”,
En dan, sonder dat ek dit regtig besef, wonder ek hoekom ek skielik so aangetrek word deur alles wat groen- en oranjekleurig is? Sien ek ‘n struik met groen blare wil dit so half en half ‘n klokkie by my lui, ek kan net nie dink wat nie. Totdat ek in die plaaslike supermark beland.
Maak nie saak wat ek op die rakke soek nie, ek bly terugkeer na die groente-afdeling. As ek my kom kry staan ek daar, bevoel en bevat die komkommers, vryf oor die wortels, koester die murgpampoene en skorsies teen my lyf. Dit alles gepaardgaande met ‘n dromerige uitdrukking in my oë wat vir ander dalk na ‘n dringende geval vir die sielkundige lyk.
Net voordat die winkeleienaar my wil uitsmyt oor onsedelike gedrag, koop ek op die daad genoeg groente vir ‘n weermagpeleton. Terwyl ek huistoe jaag, gryp ek die selfoon (dankie tog daarvoor) en skakel vir manlief. Soos ‘n generaal in ‘n oorlogsituasie skree ek die bevele oor die foon, “maak vuur, smeer jou swartpot, skil solank uie, haal daar ‘n pak skaapskenkels uit, vanaand maak ons ‘n pot. Hierdie sussie is nou lus vir gewone boerekos – sonder poeding!” Vanaand eet ons weer soos ordentlike opgevoede mense!
Daardie aand lyk dit asof die kinders tuisgekom het na jarelange swerwery oor die groot waters. Ons glimlag ordentlik vir mekaar, waag dit selfs om grappies te maak. Die katte kom skuur-skuur nader, hoopvol dat daar iewers dalk ‘n stukkie wortel uit die pot sal val. My man knipoog (met ‘n vonkel in sy oog) betekenisvol vir my oor die vuur. Daar is weer uiteindelik vrede in die huis. In my hart sê ek saggies, “Dankie tog, Krismis kom net eenmaal ‘n jaar!”
Volmaan en feite
O die darling van my, o die darling van my . . . maar ek het maar my bedenkinge. Snaakse spesie, die klomp mans. Iewers met die aanmekaarsit van ‘n man is die instruksies verkeerd gelees of nie verstaan nie. So sien ons dwarsdeur hulle. “Dis duidelik’, sing ek saam met die Brasse van die Kaap.
Waarom party vroue nog tyd en energie kry om verhoudings buite hul huwelik aan te knoop, bly vir my ‘n raaisel. Een op ‘n slag is meer as wat ek met my brose lyfie kan hanteer. Dan is ek boonop nog lief vir myne. So om die koffietafel vra ek mos nou die anderdag vir ‘n vriendin of sy weer sal trou. Sy verstik amper aan haar swartwoudkersiekoek. “Ek sal nie eers saambly nie.” En sy was gelukkig getroud!
Waar het die fout nou presies ingetree, vra ek myself vir die duisendste maal. Net soos jy dink hy het mens geword, glip daar weer ‘n geit uit soos ‘n vrypuisie. Op die mees onmoontlikste tyd en plek, en net so onwelkom. Die skoene wat hy al ‘n geruime tyd dra, is nou kwansuis vandag nie meer reg nie. En waar is sy skoolrugbytrui van vergange dae? Tien jaar terug het hy ook dieselfde vraag gevra en nadat jy amper ‘n arm en ‘n enkel gebreek het in die soekproses het hy toe ook in elkgeval niks daarmee gemaak nie.
Ek het gelukkig geleer deur die jare. Maak soos ek, gooi dit met die tyd weg, skud jou kop ongelowig saam omdat dit nie meer op sy ou plek is nie en pleit bewusteloos. Gee die visvang die skuld. Natuurlik weer langs die water laat lê! Die trui pas in elkgeval al lankal nie meer oor die rondings van sy lyf nie – waarom hom nou nog verder daarmee opstres? Die res van die dag skrop hy soos ‘n bleshoender rond en wissel dit af met dramatiese sugte en ‘n gesig wat boekdele spreek. Hierdie houding en lyftaal van hom sal hom loshande ‘n Oscar laat wen.
So loop soek hy toe mos sy tang en kry dit toe ook nie. Die duiwel loop nou viervoet in die huis rond, maar ek kap hom ‘n ignore – soos wat die kinders sal sê. Laaie word oopgepluk en onderstebo gekrap. Die kinders kry die skuld, as hulle tog net sy goed wil uitlos of dit dan net tenminste terug wil sit waar hulle dit gekry het. Hy weet ook maar goed om my nie te betrek by hierdie onvergeeflike misdaad nie. Met ‘n niemand-verstaan-my-nie kyk in sy oë kom hy naderhand sleepvoet die sitkamer in.
Hy val in sy stoel. Hy sê niks en ek sê niks. Daar sluip so ‘n koue front in die huis. Jy moet hare op jou tande hê. Ons gluur mekaar aan soos stoeiers in ‘n kryt. Ek wonder so in my stilligheid of dit volmaan is en maak ‘n denkbeeldige nota om te kyk of hierdie houding van hom ‘n vaste patroon begin vorm. Is dit so, neem ek elke volmaan langverlof.
So sit hy daar, dikvies en vêr van die huis af. Gryp die kontrole en draf deur al wat ‘n televisiekanaal is. Meer as eenkeer binne ‘n baie kort tydjie. Net as ek die draad van die storie kry, verander Ondier dit weer. Man, sal ek graag daardie persoon wil ontmoet wat die verduiwelse kontrole ontwerp het.
Ek sug en slaan my oë op na die hemel en bid vir genade, want soos die tannie op televisie sê as sy moet bid vir krag, slaat sy hom disnis met die vuis. Boonop weier ek om hom te vra wat fout is. Dit opsigself kan dalk ‘n lang storie word.
Laatmiddag vra ek sommer so in die verbyloop of ons nie maar ‘n vleisie op die kole kan gooi nie. En kyk hoe lyk hy toe! Soos ‘n kat wat ‘n piering room present gekry het. Wonder of dit iets te doene het met sy voorvaders se primitiewe manier van kosmaak of is dit eerder ‘n geval van gesneuwelde hormone wat nou uiteindelik in gelid marsjeer?
Gelukkig is hy nooit te moeg of te kwaad om ‘n vuurtjie aan te steek nie. Sodra die kole aan die gang is en hy homself tuismaak voor die hitte, kan jy met hom koekies bak. So sag soos deeg in jou hande. Skoon heimwee omdat jy nie by hom wil sit nie. Droom drome so lank soos Jan se boontjierank. Die wêreld kan nou om hom vergaan en daar is niks wat hom nou kan omkrap nie. Skoon vergeet van sy geite. Onthou ook sommer nou skielik hy het sy tang vir sy buurman geleen.
Half verleë skop hy in die gras en vra omverskoning vir sy ongeduld. Laataand voor die vuur is die vrede herstel tussen man en vrou. Alles is nou weer normaal op die tuisfront. Dis dan wat ek besef wat ware liefde werklik is – om iemand onvoorwaardelik lief te hê met foute en al en om dit te vergewe – ook myne vir dié dae wat die hormone my ook maar onderkry en niks reg wil verloop nie!
©
Fotobron : Internet
Kliek . . . Kliek
Ook maar goed die brandblusser in my huis werk nie met ‘n afstandbeheer-kontrole nie. Ek ken moeilikheid en ek ken modder, en dit sou beslis nie modder gewees het nie.
Dis nie dat ek die ding nie gewerk kry nie, maar om die regte kontrole tussen die miljuisendes wat rondlê met die eerste opraapslag te vind sonder om paniekerig te raak, sal my al baie help. My geluk is dat teen die tyd wat ek die regte een vind, is my huis klaar afgebrand.
Geen wonder my kinders spot en probeer my kalmeer as iets aan- of afgesit moet word nie. “Bedaar nou ma, haal diep asem, konsentreer en fokus. En moenie ma se arms so paniekerig rondpluk nie! Is dit nou weer te veel knoppies? Lyk my ma is erg tegnologies gestrem.”
En laat ek nou toevallig my selfoon optel, dan is hulle vinnig om te vra wat ek wil ek nou weer aan- of afsit. Kan ‘n mens nie eers meer na jou selfoon reik nie? Vandag se kinders dink mos as jy sê hulle is met instrumente gebore, hulle onder die indruk is jy praat van instrumente wat met afstandbeheer-kontroles funksioneer.
Op die koffietafel voor die televisie lyk dit deesdae soos ‘n stalletjie op die Kaapse Parade. Van alles en nog wat. Daar is vir elke toerusting ‘n kontrole, van die televisie tot die DVD-speler, musieksentrum, videospeler en dan nog die lugreëling en die DSTV s’n. En onlangs, die onheilige X-boks.
Dan is die koffiemasjien, mikrogolfoond s’n en Boeta se battery-aangedrewe motor se kontroles beland ook nog tussenin. By dit lê die selfone ook daar, hard besig om te kompeteer met die knoppiemania.
Ons leef in ‘n gemaklike wêreld. Ek besef deesdae dat die meeste oefeninge wat die meeste mense kry, is om knoppies te druk. Vir die alarm, die motorhuisdeure, ons klank en beeldsentrums, rekenaars en telefone, autotellers, motors, krag en enigeiets onder hierdie son.
Ek het nou onlangs eers Adam Sandler se jongste film, Click, gesien (ja, altyd mosterd na die maal, ek weet!) en lyk dit vir my die beste ding nog naas gesnyde brood. Dink net aan al die voordele van so ‘n “ultimate gadget”.
Eerstens, rus en vrede vir ‘n baie, baie lang tyd. Stilte as dit te veel lawaai, geluide as die oomblik te stil word, mooi herinneringe wat weer en weer opgeroep kan word – die slegtes vermy jy totaal en al – en al die rompslomp wat jy kan uitsny om vinnig en doeltreffend by die kern van die saak uit te kom.
Boonop kan jy al daardie mense wat jou so grensloos irriteer en kwaadmaak, op pause sit en al die frustrasies op hul uithaal sonder die kans dat jy dalk jou werk, jou man, vryheid of iets dergeliks soos jouself sal verloor in die proses. Padwoede-statistieke sal nie bestaan nie.
As manlief begin kerm oor die politiek, fast forward jy hom (en sommer terselfdertyd die nuus ook) tot in die toekoms, of maak jy vinnig ‘n plan as jy wag op belangrike nuus – dit sal my stresvlakke en bloeddruk dan nie so hoog opjaag nie. Die mooi tye in my lewe sou ek oor en oor speel, my verlekker daarin en myself emosioneel weer versterk.
Maar aan die ander kant sou die lewe darem maklik in chaos kan verval. Stel jou voor ek en manlief het elkeen so ‘n geheime masjientjie en ons druk dit perongeluk op dieselfde oomblik, hy vorentoe en ek agtertoe. Waar ontmoet ons mekaar dan? Iewers teen die voorhekkie?
Of nog erger, sê maar ons verêrre ons op dieselfde tyd vir mekaar en druk gelyktydig die pause knoppie. Mens, wie gaan weet van ons penarie?
Teen die tyd wat iemand ons vind is ons dood(stil) en sal dit sekerlik die raaisel-moord in jare wees! Veral een sonder bewysstukke! Nie eers die destydse Skerpioene sal weet wat hulle, newwermaaind ons, getref het nie.
Nee wat, daar is twee dinge waaroor ek baie bly is. Eerstens, dat ek nie die gawe besit om in die toekoms te kan sien nie. Dit wat ek môre en oormôre te wagte is (waarvan ek alreeds kennis dra), is al soms al klaar te veel vir my brose lyfie. Veral as jy weet jy kan niks daaraan doen nie.
Want soms, op die mees onmoontlikste tye in hartseer en tragedie, gebeur die mooiste dinge ook. Soos om iemand te ontmoet wat vir jou later ‘n kosbare vriendin word. Word daar ook uit die hartseer iets moois gebore, die geboorte van ‘n kind of kleinkind wat jou lewe verryk en vervolmaak. Sou jy die ellende in jou toekoms sien, sou jy jou paadjie dalk anders laat verloop het – sonder die kans om nuwe dinge en mense te ontmoet en te ervaar.
En tweedens is dat niemand so baie van my gehou het om vir my so ‘n Click-afstandbeheerkontrole te gee nie. Veral nie vir Kersfees nie. Maar aan die anderkant sou ek graag die lekkerte van saamwees met my man en kinders en familie in die feesseisoen wil vashou en weer en weer wou herleef. Veral in vandag se besige en materialistiese lewe. En siende dat ek nie meer vandag se kind is nie!
‘n Nuwe jaar
Salig! As my nuwe jaar so begin, kan ek vir vir 2011 sê “bring it on!” Gisteraand het ons en ons kinders die oujaar afgesluit met ‘n braai op die plaas. Terwyl ons aan tafel gesit het, het die reën (dit het al eintlik die heeldag gereën en net gestop sodat ons kon braai) saggies op die plaashuis se sinkdak geval. Daar was geskerts aan die tafel, daar was onthou-jy-nogs en, wanneer niemand gekyk het nie, was daar trane in my oë.
Hoe bevoorreg was ek nie!! My man en al my kinders om een tafel. In een huis. In vrede. In oorvloed. In goeie gesondheid. In een stuk. In liefde. Wat meer kan ‘n mens wil hê. Die afgelope tyd het menige mens vir my gevra wat ek wil hê vir 2011.
Sonder om blasé te klink, het ek gesê “niks”. Party het my wel snaaks aangekyk, maar dit is hulle saak. Ek het alles wat ek moet hê en wat ek wil hê. Ek was nog nooit in my lewe materialisties nie. Het al soveel mense met so baie besittings gesien wat sielsongelukkig was.
Die dinge in die lewe wat my gelukkig maak, kos nie geld nie. Kan jy dit nie koop nie. Nie eers op ‘n uitverkoping nie. Hartsgeluk – Vrede – Liefde – Aanvaarding – Vriendskappe – Sonsondergange – Natuurskoon – Reëns – Sonnige dae – Kaggelvure – Geleenthede – Familie – Huweliksgeluk – Gesondheid . . . en nog baie meer.
Vanoggend toe ek wakker word (en manlief wat vir my koffie bed toe bring), is ek skielik opgewonde. ‘n Nuwe jaar . . . nuwe verwagtinge. Ek is so reg soos wat kan kom. En jy? Vir jou wens ek al hierdie dinge hierbo – en nog meer. As jy dit het, is al die ander dinge onnodig.
Ek het gister ‘n mooi sms van ‘n vriendin ontvang. In Engels. Ek deel dit met julle.
“Lke birds, let us leave behind what we don’t need to carry . . . Pain, sadness, bitterness, fear and regrets . . . Fly light – Life is beautiful! If 2010 didn”t end up the way you planned . . . just remember . . . 2011 is created specially for you to start new . . . enjoy every new moment!”
Mag elke oomblik van jou 2011 gevul wees met voorspoed, vrede en vreugde!
Lorraine
2011
2011 – Ek sien uit na die nuwe jaar. Dit gaan ‘n goeie jaar wees, ek weet dit sommer. 2010 was vol veranderings, nuwe rigtings en aanpassings. Die meeste het goed uitgewerk, alhoewel dit nie maklik was nie.
My kinders is naby – dit is ‘n bonus. Manlief is nog gesond en aan my sy. ‘n Groot bonus. Ek het nuwe vriende gemaak, nuwe kollegas bygekry. Nog ‘n bonus.
Ek moes in 2010 vriende groet, het van provinsie verander. Resessie het ons gedwing. Vandag kan ek darem nog heelhuids terugkyk. Wonder ek of die hele proses ooit oor onsself gegaan het. Dalk het die Liewe Vader gedink ons het ‘n ander taak om af te handel hier in die Vrystaat.
Hoe dit ookal sy, ons is hier. Die nuwe vriendskappe is kosbaar. Sou ek dit nie verruil vir enigeiets nie. Ook nie ons omstandighede nie. Dit voel net rég.
Mag 2011 vir elkeen van julle net vreugde, vrede en voorspoed bring.
Lorraine