Wonderlike goed, ma’s. Ek weet, want ek het een gehad en ek is self een. Is ook al ‘n ouma. Ek het my ma verloor op 11-jarige ouderdom. Tot vandag toe kan ek nog die “lewenslesse” onthou wat sy my geleer het. Die Bybel leer ons nie verniet “eer jou moeder en jou vader” nie.
Mooi loop!
~Lorraine Weitz Brand~❤
Kopiereg voorbehou
Fotobron : Internet
Op my brose ouderdom is ek nie meer gebou vir sulke kapperjolle nie. Ek het amper vyf jaar terug dié groot taak aangepak Bloemfontein toe. Die laaste trek voor dit was ‘n hele paar jaar terug. Die verskil is dat ek daardie tyd nog energie en lus gehad het vir sulke takies. Nou voel dit of iemand my vra om in die nag (of in die hitte) kaalvoet oor Tafelberg te stap. ‘n Vriendin vertel nou die dag haar dokter sê hoe ouer ons raak, hoe minder raak ons “coping skills” – en hoe waar is dit tog nie!
Ek het egter geen verskoning gehad vir die warboel nie, want ek het maande voor die tyd geweet daarvan. Maar wat pak ‘n mens nou in? Net as ek iets netjies geboks en geseël het, kan ek verseker weet kort voor lank moet ek weer oopmaak want ek het weer iets nodig. Dan begin die hele proses van vooraf.
Boonop kan ‘n mens in ‘n paar jaar vinnig klomp nonsens opgaar. Ek het ‘n wonderlike formule, hou dit in jou hand en as jy nie ‘n gevoel kry vir die artikel nie, gooi dit weg. Kry jy een, hou dit. Die probleem is dat met elke ding wat ek in my hand vashou, ek herinneringe oproep van “onthou jy nog toe . . . . “ Die nagevolge is dat ek dan alles wil bêre. Dis waar wilskrag ter sprake kom.
Die voorlaaste keer het my man en die seuns die goed aangery, en in die proses (na aanleiding van die graad van hul moegheid – en die hitte) sommer van die goed wat hulle dink ek nie meer nodig het nie, weggesmyt. En boonop nou hoog en laag sweer hulle het dit saamgebring! As iemand dalk ‘n mooi badkamerkassie opgetel het of ‘n rooi stukkende kitaar gewaar het – dis myne!
Elke ding het sy herinneringe hier in my binneste. Wat lekker is van so ‘n trekkery is dat jy weer goed sien wat jy vergeet het jy besit. So kom ek af op ‘n handmeul wat ek jare terug gekoop het (vir manlief) en seker vir die beste part van vyf jaar nie met ‘n oog gesien het nie. Nou meul ek alles, van alikreukel tot vleis.
So moes ek ook noodgedwonge ontslae raak van daardie klere wat ek weer in koue water gewas het en my nie meer pas nie. Waspoeier is ook nie meer vandag wat dit was nie! Daardie swart nommertjie wat ek myself belowe het ek sal in, moes maar gaan. Aan my brose lyfie sal dit nooit weer kom nie.
So ook die stel borde wat ek in my prille jeug bymekaar gemaak het toe Biggie Best nog in die mode was. Ek het my dae omgeloop in tweedehandse winkels, op soek na dáárdie bord wat die res van my versameling sou komplimenteer. Vandag kan ek glad nie dink wat was vir my so mooi daaraan nie.
Krultange, warmborsels, elektriese krullers, kamme en haarborsels van enige denkbare grootte en vorm is nou in iemand anders se besit. En so in my stilligheid verwonder ek my aan die tyd wat ek voor die spieël deurgebring het om my hare in ‘n spesifieke styl droog te maak.
Al waarteen ek vasgeskop het wat nie weggegooi mag word nie, is my kinders se kleuterskoolprente en projekte. Ek weet nog nie wat ek daarmee wil maak nie, maar ek sal dit nooit oor my hart kan kry om dit weg te gooi nie. Dis asof die tyd te vinnig verby gegaan het toe hulle kleuters was en dit al is wat my nog aan daardie onskuldige en ongekompliseerde tydperk in hul lewens herinner.
Maar die mans kan maar net so lekker opgaar. Myne het boeke wat dateer uit 1974. Boeke oor die boubedryf, brosjures oor vensterrame, dakteëls en bakstene. Boeke met idees om huise te restoureer. Gereedskap wat my baie aan die ystertydperk herinner, eras waar mans nog vroue oor die kop geslaan het en grot toe gesleep het. En moenie laat ek waag om iets te wil wegsmyt nie, dan moet ek hoor hoe hy dit nog vir hierdie en daardie takie kan gebruik. Nodeloos om te sê die takies lê nounog onaangeraak!
Gordyne, duvets, kussings en my kinders se komberse uit hul laerskooldae het die pad gevind na iemand wat dit broodnodig gehad het. En met ‘n rooigesig besef ek hoe bevoorreg ek is om te kan weggee. Nie omdat dit ‘n goeie daad is nie, maar dat ek daagliks genoeg ontvang en somtyds nog so arrogant is om vies te word as ek nie iets dadelik kan kry nie.
Met hierdie wete kan ek nie anders as om te dink aan die menigte mense in ons land wat in plakkerskampe alles verloor het tydens ‘n brand of watervloed nie. Die bietjie wat hulle besit het, dié verloor hulle ook nog. Klein kindertjies wat bibberend en bewend in die reën staan terwyl hulle ouers probeer om alles droog te kry.
Volwasse mans en vroue wat huilend voor die vuur genade probeer vind om die bietjie besittings te red wat hulle in ‘n reddelose tydperk bymekaar gemaak het. Wat die volgende dag tussen as en sand en gebuigde plate opsoek is na iets wat weer gebruik kan word. Wetend dat met die werkloosheid wat hoogty seëvier in Suid-Afrika die kanse maar skraal is om weer van voor te begin.
En as jy hulle vra hoe dit gaan, sê hulle gewoonlik dit gaan goed. Hoe moet ons ons nie skaam nie. Ons kla nie met die witbrood onder die arm nie, maar sommer met ‘n hele bakkery. Hoeveel keer gooi ons nie net weg omdat dit nie meer vir ons mooi is nie, of uit die mode geraak het nie. Wetend dat daar daagliks mense is wat alles, alhoewel ‘n druppel in die emmer in vergelyking met wat ons het, verloor.
Volgende keer as ons weer wil kla, laat ons eers dink aan hulle wat nie so bevoorreg is soos ons nie.
Dalk sal ons dán weer meer waardeer wat ons het.
Het jy dit langs die pad verloor? By die supermark in die trollie gelos? Of los jy dit sommer by voorbaat by die huis. Of stel jy so min belang dat jy nie eers weet waar dit is nie?
Ek praat van jou vermoë om te lag. Jou sin vir humor. Om die snaaks in iets te sien en te waardeer. Om, ten spyte van jou persoonlike probleme, ander met ‘n glimlag te kan verwelkom. Of moet die hele wêreld dit nou ontgeld as jy in ‘n slegte bui is?
Daar is niks so onaantreklik as ‘n suur vrou nie. ‘n Man ook, maar vir my is ‘n onvergenoegde vrou totaal en al teen die grein van vrouwees. Ons moet gemaklike en lekker atmosfere skep vir ons mans, ons kinders en ons vriendinne. Dit moet vir hulle lekker wees om in ons geselskap te wees.
My pa het ons grootgemaak om vir onsself te kan lag. “Eerder dit as wat iemand anders vir jou lag!” Lag vat die plooie om die mond weg en sit dit om in lagplooitjies langs jou oë. Vir my is dit die mooiste tekens van ouer word by ‘n vrou.
Op ons televisie is daar ‘n Corega advertensie van ‘n bejaarde vrou wat ‘n appel eet. As ek soos sy kan lyk as ek oud is, wil ek sommer nou haar ouderdom bereik. Wat ‘n pragtige vrou. Ek verkyk my aan haar en selfs my oudste seun het die ander dag melding gemaak van hoe ‘n mooi vrou sy is ~ en hy is 28 jaar oud!!!
Ek weet baie sal sê “Ja, maar dis net ‘n advertensie, sy word betaal om te lag!” Ek stem nie saam nie. Daardie vrou is ‘n gelukkige en selftevrede vrou, haar skoonheid kom van binne, van haar hart en siel. Sy gloei! En almal kan dit sien!
Gaan soek jou sin vir humor terug. Lag oor die snaaks, en soms die nie-so-snaaks. Jy sal verbaas wees hoe goed voel ‘n mens na so ‘n lagsessie.
Dit voel soos ‘n dag by ‘n SPA . . . net goedkoper!!
Ook maar goed die brandblusser in my huis werk nie met ‘n afstandbeheer-kontrole nie. Ek ken moeilikheid en ek ken modder, en dit sou beslis nie modder gewees het nie.
Dis nie dat ek die ding nie gewerk kry nie, maar om die regte kontrole tussen die miljuisendes wat rondlê met die eerste opraapslag te vind sonder om paniekerig te raak, sal my al baie help. My geluk is dat teen die tyd wat ek die regte een vind, is my huis klaar afgebrand.
Geen wonder my kinders spot en probeer my kalmeer as iets aan- of afgesit moet word nie. “Bedaar nou ma, haal diep asem, konsentreer en fokus. En moenie ma se arms so paniekerig rondpluk nie! Is dit nou weer te veel knoppies? Lyk my ma is erg tegnologies gestrem.”
En laat ek nou toevallig my selfoon optel, dan is hulle vinnig om te vra wat ek wil ek nou weer aan- of afsit. Kan ‘n mens nie eers meer na jou selfoon reik nie? Vandag se kinders dink mos as jy sê hulle is met instrumente gebore, hulle onder die indruk is jy praat van instrumente wat met afstandbeheer-kontroles funksioneer.
Op die koffietafel voor die televisie lyk dit deesdae soos ‘n stalletjie op die Kaapse Parade. Van alles en nog wat. Daar is vir elke toerusting ‘n kontrole, van die televisie tot die DVD-speler, musieksentrum, videospeler en dan nog die lugreëling en die DSTV s’n. En onlangs, die onheilige X-boks.
Dan is die koffiemasjien, mikrogolfoond s’n en Boeta se battery-aangedrewe motor se kontroles beland ook nog tussenin. By dit lê die selfone ook daar, hard besig om te kompeteer met die knoppiemania.
Ons leef in ‘n gemaklike wêreld. Ek besef deesdae dat die meeste oefeninge wat die meeste mense kry, is om knoppies te druk. Vir die alarm, die motorhuisdeure, ons klank en beeldsentrums, rekenaars en telefone, autotellers, motors, krag en enigeiets onder hierdie son.
Ek het nou onlangs eers Adam Sandler se jongste film, Click, gesien (ja, altyd mosterd na die maal, ek weet!) en lyk dit vir my die beste ding nog naas gesnyde brood. Dink net aan al die voordele van so ‘n “ultimate gadget”.
Eerstens, rus en vrede vir ‘n baie, baie lang tyd. Stilte as dit te veel lawaai, geluide as die oomblik te stil word, mooi herinneringe wat weer en weer opgeroep kan word – die slegtes vermy jy totaal en al – en al die rompslomp wat jy kan uitsny om vinnig en doeltreffend by die kern van die saak uit te kom.
Boonop kan jy al daardie mense wat jou so grensloos irriteer en kwaadmaak, op pause sit en al die frustrasies op hul uithaal sonder die kans dat jy dalk jou werk, jou man, vryheid of iets dergeliks soos jouself sal verloor in die proses. Padwoede-statistieke sal nie bestaan nie.
As manlief begin kerm oor die politiek, fast forward jy hom (en sommer terselfdertyd die nuus ook) tot in die toekoms, of maak jy vinnig ‘n plan as jy wag op belangrike nuus – dit sal my stresvlakke en bloeddruk dan nie so hoog opjaag nie. Die mooi tye in my lewe sou ek oor en oor speel, my verlekker daarin en myself emosioneel weer versterk.
Maar aan die ander kant sou die lewe darem maklik in chaos kan verval. Stel jou voor ek en manlief het elkeen so ‘n geheime masjientjie en ons druk dit perongeluk op dieselfde oomblik, hy vorentoe en ek agtertoe. Waar ontmoet ons mekaar dan? Iewers teen die voorhekkie?
Of nog erger, sê maar ons verêrre ons op dieselfde tyd vir mekaar en druk gelyktydig die pause knoppie. Mens, wie gaan weet van ons penarie?
Teen die tyd wat iemand ons vind is ons dood(stil) en sal dit sekerlik die raaisel-moord in jare wees! Veral een sonder bewysstukke! Nie eers die destydse Skerpioene sal weet wat hulle, newwermaaind ons, getref het nie.
Nee wat, daar is twee dinge waaroor ek baie bly is. Eerstens, dat ek nie die gawe besit om in die toekoms te kan sien nie. Dit wat ek môre en oormôre te wagte is (waarvan ek alreeds kennis dra), is al soms al klaar te veel vir my brose lyfie. Veral as jy weet jy kan niks daaraan doen nie.
Want soms, op die mees onmoontlikste tye in hartseer en tragedie, gebeur die mooiste dinge ook. Soos om iemand te ontmoet wat vir jou later ‘n kosbare vriendin word. Word daar ook uit die hartseer iets moois gebore, die geboorte van ‘n kind of kleinkind wat jou lewe verryk en vervolmaak. Sou jy die ellende in jou toekoms sien, sou jy jou paadjie dalk anders laat verloop het – sonder die kans om nuwe dinge en mense te ontmoet en te ervaar.
En tweedens is dat niemand so baie van my gehou het om vir my so ‘n Click-afstandbeheerkontrole te gee nie. Veral nie vir Kersfees nie. Maar aan die anderkant sou ek graag die lekkerte van saamwees met my man en kinders en familie in die feesseisoen wil vashou en weer en weer wou herleef. Veral in vandag se besige en materialistiese lewe. En siende dat ek nie meer vandag se kind is nie!
Wat ‘n jaar! Ek het sopas met my blog begin toe die resessie ons tref. En ek het soveel drome gehad oor my blog. Vir 36 jaar het ons (eintlik manlief) altyd werk gehad. Hy is in die boubedryf. En vir die eerste keer in 36jr was alles DOODSTIL by ons.
Dit was sommer net ‘n slegte jaar. ‘n Ou se spaargeldjies hou ook mos maar net so lank. Ons het gesnoei en gesny en geknip waar ons kon. Dish, internetgeriewe, uiteet, rondrits – alles. En so het my blog in die slag gebly. En ek MOET skryf. Anders dood ek.
Dinge het nog nie intussen veel verander nie, of dalk is ek maar net gewoond daaraan. Die boubedryf is gewoonlik een van die wat eerste val en laaste herstel. Ons bid dat 2010 vir ons oplossings en uitkomste gaan bring.
Ek het op die oomblik bietjie toegang tot internet geriewe, help tydelik uit by ‘n vriendin – en sy het toestemming gegee dat ek op die internet kan gaan wanneer ek wil. Dierbaar! En dit is so lekker om weer te kan skryf.
Kom vertel hoe die resessie jou geraak het. Of nie geraak het nie. Een troos wat ek het, is dat ons nie die enigstes was nie. Op die oomblik antwoord ek nie die voordeur nie, weet nie of dit dalk die balju is nie. Tsk, kan ook nie my humor verloor nie, anders het ek alles verloor.
Mooi dag vir julle!