Bome doen dit vir my. Veral groot bome. Dit laat my nederig en klein voel. Ek kruip weg onder ‘n boom. Daar word ek stil. Ek luister en hoor wat normaalweg by my verbygaan. Van kleinsaf het groot bome my gefassineer. Eendag, lank terug, het ek in die Paarl in die winter skielik begin huil. Mense het my vreemd aangekyk. Die groot eikebome is oorweldigend vir my brose menswees. Dis terapeuties.
O die darling van my, o die darling van my . . . maar ek het maar my bedenkinge. Snaakse spesie, die klomp mans. Iewers met die aanmekaarsit van ‘n man is die instruksies verkeerd gelees of nie verstaan nie. So sien ons dwarsdeur hulle. “Dis duidelik’, sing ek saam met die Brasse van die Kaap.
Waarom party vroue nog tyd en energie kry om verhoudings buite hul huwelik aan te knoop, bly vir my ‘n raaisel. Een op ‘n slag is meer as wat ek met my brose lyfie kan hanteer. Dan is ek boonop nog lief vir myne. So om die koffietafel vra ek mos nou die anderdag vir ‘n vriendin of sy weer sal trou. Sy verstik amper aan haar swartwoudkersiekoek. “Ek sal nie eers saambly nie.” En sy was gelukkig getroud!
Waar het die fout nou presies ingetree, vra ek myself vir die duisendste maal. Net soos jy dink hy het mens geword, glip daar weer ‘n geit uit soos ‘n vrypuisie. Op die mees onmoontlikste tyd en plek, en net so onwelkom. Die skoene wat hy al ‘n geruime tyd dra, is nou kwansuis vandag nie meer reg nie. En waar is sy skoolrugbytrui van vergange dae? Tien jaar terug het hy ook dieselfde vraag gevra en nadat jy amper ‘n arm en ‘n enkel gebreek het in die soekproses het hy toe ook in elkgeval niks daarmee gemaak nie.
Ek het gelukkig geleer deur die jare. Maak soos ek, gooi dit met die tyd weg, skud jou kop ongelowig saam omdat dit nie meer op sy ou plek is nie en pleit bewusteloos. Gee die visvang die skuld. Natuurlik weer langs die water laat lê! Die trui pas in elkgeval al lankal nie meer oor die rondings van sy lyf nie – waarom hom nou nog verder daarmee opstres? Die res van die dag skrop hy soos ‘n bleshoender rond en wissel dit af met dramatiese sugte en ‘n gesig wat boekdele spreek. Hierdie houding en lyftaal van hom sal hom loshande ‘n Oscar laat wen.
So loop soek hy toe mos sy tang en kry dit toe ook nie. Die duiwel loop nou viervoet in die huis rond, maar ek kap hom ‘n ignore – soos wat die kinders sal sê. Laaie word oopgepluk en onderstebo gekrap. Die kinders kry die skuld, as hulle tog net sy goed wil uitlos of dit dan net tenminste terug wil sit waar hulle dit gekry het. Hy weet ook maar goed om my nie te betrek by hierdie onvergeeflike misdaad nie. Met ‘n niemand-verstaan-my-nie kyk in sy oë kom hy naderhand sleepvoet die sitkamer in.
Hy val in sy stoel. Hy sê niks en ek sê niks. Daar sluip so ‘n koue front in die huis. Jy moet hare op jou tande hê. Ons gluur mekaar aan soos stoeiers in ‘n kryt. Ek wonder so in my stilligheid of dit volmaan is en maak ‘n denkbeeldige nota om te kyk of hierdie houding van hom ‘n vaste patroon begin vorm. Is dit so, neem ek elke volmaan langverlof.
So sit hy daar, dikvies en vêr van die huis af. Gryp die kontrole en draf deur al wat ‘n televisiekanaal is. Meer as eenkeer binne ‘n baie kort tydjie. Net as ek die draad van die storie kry, verander Ondier dit weer. Man, sal ek graag daardie persoon wil ontmoet wat die verduiwelse kontrole ontwerp het.
Ek sug en slaan my oë op na die hemel en bid vir genade, want soos die tannie op televisie sê as sy moet bid vir krag, slaat sy hom disnis met die vuis. Boonop weier ek om hom te vra wat fout is. Dit opsigself kan dalk ‘n lang storie word.
Laatmiddag vra ek sommer so in die verbyloop of ons nie maar ‘n vleisie op die kole kan gooi nie. En kyk hoe lyk hy toe! Soos ‘n kat wat ‘n piering room present gekry het. Wonder of dit iets te doene het met sy voorvaders se primitiewe manier van kosmaak of is dit eerder ‘n geval van gesneuwelde hormone wat nou uiteindelik in gelid marsjeer?
Gelukkig is hy nooit te moeg of te kwaad om ‘n vuurtjie aan te steek nie. Sodra die kole aan die gang is en hy homself tuismaak voor die hitte, kan jy met hom koekies bak. So sag soos deeg in jou hande. Skoon heimwee omdat jy nie by hom wil sit nie. Droom drome so lank soos Jan se boontjierank. Die wêreld kan nou om hom vergaan en daar is niks wat hom nou kan omkrap nie. Skoon vergeet van sy geite. Onthou ook sommer nou skielik hy het sy tang vir sy buurman geleen.
Half verleë skop hy in die gras en vra omverskoning vir sy ongeduld. Laataand voor die vuur is die vrede herstel tussen man en vrou. Alles is nou weer normaal op die tuisfront. Dis dan wat ek besef wat ware liefde werklik is – om iemand onvoorwaardelik lief te hê met foute en al en om dit te vergewe – ook myne vir dié dae wat die hormone my ook maar onderkry en niks reg wil verloop nie!
©
Fotobron : Internet
Ook maar goed die brandblusser in my huis werk nie met ‘n afstandbeheer-kontrole nie. Ek ken moeilikheid en ek ken modder, en dit sou beslis nie modder gewees het nie.
Dis nie dat ek die ding nie gewerk kry nie, maar om die regte kontrole tussen die miljuisendes wat rondlê met die eerste opraapslag te vind sonder om paniekerig te raak, sal my al baie help. My geluk is dat teen die tyd wat ek die regte een vind, is my huis klaar afgebrand.
Geen wonder my kinders spot en probeer my kalmeer as iets aan- of afgesit moet word nie. “Bedaar nou ma, haal diep asem, konsentreer en fokus. En moenie ma se arms so paniekerig rondpluk nie! Is dit nou weer te veel knoppies? Lyk my ma is erg tegnologies gestrem.”
En laat ek nou toevallig my selfoon optel, dan is hulle vinnig om te vra wat ek wil ek nou weer aan- of afsit. Kan ‘n mens nie eers meer na jou selfoon reik nie? Vandag se kinders dink mos as jy sê hulle is met instrumente gebore, hulle onder die indruk is jy praat van instrumente wat met afstandbeheer-kontroles funksioneer.
Op die koffietafel voor die televisie lyk dit deesdae soos ‘n stalletjie op die Kaapse Parade. Van alles en nog wat. Daar is vir elke toerusting ‘n kontrole, van die televisie tot die DVD-speler, musieksentrum, videospeler en dan nog die lugreëling en die DSTV s’n. En onlangs, die onheilige X-boks.
Dan is die koffiemasjien, mikrogolfoond s’n en Boeta se battery-aangedrewe motor se kontroles beland ook nog tussenin. By dit lê die selfone ook daar, hard besig om te kompeteer met die knoppiemania.
Ons leef in ‘n gemaklike wêreld. Ek besef deesdae dat die meeste oefeninge wat die meeste mense kry, is om knoppies te druk. Vir die alarm, die motorhuisdeure, ons klank en beeldsentrums, rekenaars en telefone, autotellers, motors, krag en enigeiets onder hierdie son.
Ek het nou onlangs eers Adam Sandler se jongste film, Click, gesien (ja, altyd mosterd na die maal, ek weet!) en lyk dit vir my die beste ding nog naas gesnyde brood. Dink net aan al die voordele van so ‘n “ultimate gadget”.
Eerstens, rus en vrede vir ‘n baie, baie lang tyd. Stilte as dit te veel lawaai, geluide as die oomblik te stil word, mooi herinneringe wat weer en weer opgeroep kan word – die slegtes vermy jy totaal en al – en al die rompslomp wat jy kan uitsny om vinnig en doeltreffend by die kern van die saak uit te kom.
Boonop kan jy al daardie mense wat jou so grensloos irriteer en kwaadmaak, op pause sit en al die frustrasies op hul uithaal sonder die kans dat jy dalk jou werk, jou man, vryheid of iets dergeliks soos jouself sal verloor in die proses. Padwoede-statistieke sal nie bestaan nie.
As manlief begin kerm oor die politiek, fast forward jy hom (en sommer terselfdertyd die nuus ook) tot in die toekoms, of maak jy vinnig ‘n plan as jy wag op belangrike nuus – dit sal my stresvlakke en bloeddruk dan nie so hoog opjaag nie. Die mooi tye in my lewe sou ek oor en oor speel, my verlekker daarin en myself emosioneel weer versterk.
Maar aan die ander kant sou die lewe darem maklik in chaos kan verval. Stel jou voor ek en manlief het elkeen so ‘n geheime masjientjie en ons druk dit perongeluk op dieselfde oomblik, hy vorentoe en ek agtertoe. Waar ontmoet ons mekaar dan? Iewers teen die voorhekkie?
Of nog erger, sê maar ons verêrre ons op dieselfde tyd vir mekaar en druk gelyktydig die pause knoppie. Mens, wie gaan weet van ons penarie?
Teen die tyd wat iemand ons vind is ons dood(stil) en sal dit sekerlik die raaisel-moord in jare wees! Veral een sonder bewysstukke! Nie eers die destydse Skerpioene sal weet wat hulle, newwermaaind ons, getref het nie.
Nee wat, daar is twee dinge waaroor ek baie bly is. Eerstens, dat ek nie die gawe besit om in die toekoms te kan sien nie. Dit wat ek môre en oormôre te wagte is (waarvan ek alreeds kennis dra), is al soms al klaar te veel vir my brose lyfie. Veral as jy weet jy kan niks daaraan doen nie.
Want soms, op die mees onmoontlikste tye in hartseer en tragedie, gebeur die mooiste dinge ook. Soos om iemand te ontmoet wat vir jou later ‘n kosbare vriendin word. Word daar ook uit die hartseer iets moois gebore, die geboorte van ‘n kind of kleinkind wat jou lewe verryk en vervolmaak. Sou jy die ellende in jou toekoms sien, sou jy jou paadjie dalk anders laat verloop het – sonder die kans om nuwe dinge en mense te ontmoet en te ervaar.
En tweedens is dat niemand so baie van my gehou het om vir my so ‘n Click-afstandbeheerkontrole te gee nie. Veral nie vir Kersfees nie. Maar aan die anderkant sou ek graag die lekkerte van saamwees met my man en kinders en familie in die feesseisoen wil vashou en weer en weer wou herleef. Veral in vandag se besige en materialistiese lewe. En siende dat ek nie meer vandag se kind is nie!
Hier het ons dit. Die jaar is klaar. More is ‘n nuwe begin. Met sy eie reëls. Dit is hier wat ek vasskop of vassteek. Solank dit net effektief is.
Ek het nie meer (op my brose ouderdom) enige nuwejaarsvoorneme nie. Dit werk nie. Jammer vir dié wie se lugborrel sopas gebars het. Nuwejaarsvoorneme is uitgedink deur iemand wat die persoonlikheid van ‘n . . . nee wat, laat dit maar ongesê bly.
Wat ek wel het, is ‘n lysie van moets en moenies vir 2011. Nie ‘n lang lysie nie, maar dis belangrik – of, onbelangrik . . . hang af hoe jy daarna kyk.
MOENIE
1. ja sê vir iets of iemand as jy regtig nie kans sien daarvoor nie. (ek kom al mooi reg)
2. musiek luister as dit niks vir jou siel beteken nie (sit liewer die radio af)
3. elke weggooi kat of hond probeer red nie (jou sak en jou gesondheid ly daaronder)
4. lewe om te eet nie – eet om te lewe (ai, dis moeilik, swartwoudkersiekoek roep my gereeld)
5. ander mense se oorlog joune maak nie (soms is jy die enigste slagoffer)
6. biblioteke besoek waar daar nie ordentlike boeke is nie (ek hoop ek kry die regte een)
7. vinniger as die spoedgrens ry nie (ek sien nooit die kameras nie)
8. luister na die weervoorspellings nie (verkeerde voorspellings het al mooi dae geruïneer)
9. weer slaptjips by ‘n wegneemete-plek koop nie (waar kry mens nog outydse slaptjips)
10. sê “nooit weer” nie (het ‘n manier om jou in die rug te kom byt)
MOET
1. genoeg seekos eet (kanselleer die lewe om te eet hierbo uit)
2. in die reën dans tot die water van my ore afloop (solank daar nie weerlig is nie)
3. probeer om van skryfgoed in boekvorm te sit (manlief sal sóóóó bly wees)
4. weer vir my ‘n swart kat kry (ek het ‘n ding oor swart katte)
5. gaan ten-pin-bowling speel (ek dreig al jare)
6. weer begin lees (daar was net nie tyd nie – as daar tyd was kon ek nooit ‘n goeie boek kry nie)
7. begin om weer fotos te neem (ek mis dit en boonop het vriendin Sussa my aangesteek)
8. leer om kerrie soos manlief te maak (as hy weg is, is ek gestrand – hoe water my mond)
9. genoeg tyd inruimvir absolute stilte (ek kom agter my siel smag daarna)
10. iets aan my hare doen (wat weet ek nie)
Nie ‘n indrukwekkende lys nie, maar baie belangrik vir my. Niks aardskuddings nie, maar genoeg om na uit te sien.
Want 2011 gaan MY jaar wees – F.A.K (finish and klaar)
Mag die nuwe jaar vir jou ook jou mooiste jaar wees! Veilig loop!
Lorraine