Hoe ouer ek word, hoe meer smag my siel na die eenvoudige dinge in die lewe . . . onopgesmuk, nie nagemaak en die eenvoudige.
En ‘n stil plek waar ek dit in rus en vrede kan geniet . . .
Foto-Pretsel 19
Reply
Tag Archives: rus
Kliek . . . Kliek
Ook maar goed die brandblusser in my huis werk nie met ‘n afstandbeheer-kontrole nie. Ek ken moeilikheid en ek ken modder, en dit sou beslis nie modder gewees het nie.
Dis nie dat ek die ding nie gewerk kry nie, maar om die regte kontrole tussen die miljuisendes wat rondlê met die eerste opraapslag te vind sonder om paniekerig te raak, sal my al baie help. My geluk is dat teen die tyd wat ek die regte een vind, is my huis klaar afgebrand.
Geen wonder my kinders spot en probeer my kalmeer as iets aan- of afgesit moet word nie. “Bedaar nou ma, haal diep asem, konsentreer en fokus. En moenie ma se arms so paniekerig rondpluk nie! Is dit nou weer te veel knoppies? Lyk my ma is erg tegnologies gestrem.”
En laat ek nou toevallig my selfoon optel, dan is hulle vinnig om te vra wat ek wil ek nou weer aan- of afsit. Kan ‘n mens nie eers meer na jou selfoon reik nie? Vandag se kinders dink mos as jy sê hulle is met instrumente gebore, hulle onder die indruk is jy praat van instrumente wat met afstandbeheer-kontroles funksioneer.
Op die koffietafel voor die televisie lyk dit deesdae soos ‘n stalletjie op die Kaapse Parade. Van alles en nog wat. Daar is vir elke toerusting ‘n kontrole, van die televisie tot die DVD-speler, musieksentrum, videospeler en dan nog die lugreëling en die DSTV s’n. En onlangs, die onheilige X-boks.
Dan is die koffiemasjien, mikrogolfoond s’n en Boeta se battery-aangedrewe motor se kontroles beland ook nog tussenin. By dit lê die selfone ook daar, hard besig om te kompeteer met die knoppiemania.
Ons leef in ‘n gemaklike wêreld. Ek besef deesdae dat die meeste oefeninge wat die meeste mense kry, is om knoppies te druk. Vir die alarm, die motorhuisdeure, ons klank en beeldsentrums, rekenaars en telefone, autotellers, motors, krag en enigeiets onder hierdie son.
Ek het nou onlangs eers Adam Sandler se jongste film, Click, gesien (ja, altyd mosterd na die maal, ek weet!) en lyk dit vir my die beste ding nog naas gesnyde brood. Dink net aan al die voordele van so ‘n “ultimate gadget”.
Eerstens, rus en vrede vir ‘n baie, baie lang tyd. Stilte as dit te veel lawaai, geluide as die oomblik te stil word, mooi herinneringe wat weer en weer opgeroep kan word – die slegtes vermy jy totaal en al – en al die rompslomp wat jy kan uitsny om vinnig en doeltreffend by die kern van die saak uit te kom.
Boonop kan jy al daardie mense wat jou so grensloos irriteer en kwaadmaak, op pause sit en al die frustrasies op hul uithaal sonder die kans dat jy dalk jou werk, jou man, vryheid of iets dergeliks soos jouself sal verloor in die proses. Padwoede-statistieke sal nie bestaan nie.
As manlief begin kerm oor die politiek, fast forward jy hom (en sommer terselfdertyd die nuus ook) tot in die toekoms, of maak jy vinnig ‘n plan as jy wag op belangrike nuus – dit sal my stresvlakke en bloeddruk dan nie so hoog opjaag nie. Die mooi tye in my lewe sou ek oor en oor speel, my verlekker daarin en myself emosioneel weer versterk.
Maar aan die ander kant sou die lewe darem maklik in chaos kan verval. Stel jou voor ek en manlief het elkeen so ‘n geheime masjientjie en ons druk dit perongeluk op dieselfde oomblik, hy vorentoe en ek agtertoe. Waar ontmoet ons mekaar dan? Iewers teen die voorhekkie?
Of nog erger, sê maar ons verêrre ons op dieselfde tyd vir mekaar en druk gelyktydig die pause knoppie. Mens, wie gaan weet van ons penarie?
Teen die tyd wat iemand ons vind is ons dood(stil) en sal dit sekerlik die raaisel-moord in jare wees! Veral een sonder bewysstukke! Nie eers die destydse Skerpioene sal weet wat hulle, newwermaaind ons, getref het nie.
Nee wat, daar is twee dinge waaroor ek baie bly is. Eerstens, dat ek nie die gawe besit om in die toekoms te kan sien nie. Dit wat ek môre en oormôre te wagte is (waarvan ek alreeds kennis dra), is al soms al klaar te veel vir my brose lyfie. Veral as jy weet jy kan niks daaraan doen nie.
Want soms, op die mees onmoontlikste tye in hartseer en tragedie, gebeur die mooiste dinge ook. Soos om iemand te ontmoet wat vir jou later ‘n kosbare vriendin word. Word daar ook uit die hartseer iets moois gebore, die geboorte van ‘n kind of kleinkind wat jou lewe verryk en vervolmaak. Sou jy die ellende in jou toekoms sien, sou jy jou paadjie dalk anders laat verloop het – sonder die kans om nuwe dinge en mense te ontmoet en te ervaar.
En tweedens is dat niemand so baie van my gehou het om vir my so ‘n Click-afstandbeheerkontrole te gee nie. Veral nie vir Kersfees nie. Maar aan die anderkant sou ek graag die lekkerte van saamwees met my man en kinders en familie in die feesseisoen wil vashou en weer en weer wou herleef. Veral in vandag se besige en materialistiese lewe. En siende dat ek nie meer vandag se kind is nie!
Dis amper Lente
Ek ruik dit in die lug. Elke oggend word ek wakker en ek dink . . . nog net ‘n paar daggies – dan is dit Lente. Ek wens net die koue wil wyk. Vanoggend het ek ‘n effense beklemming om my hart gehad, daar was nog altyd ‘n geniepsigheid in die lug. As ek so na my vriende in Hermanus luister, dan sukkel hulle ook nog om van die wind en reen ontslae te raak. Ek mis die groen winters van die Kaap. Ek mis die berge en die see en die walvisse. Ek mis my vriendinne. En tog, is ek doodgelukkig in Bloemfontein. Ek werk met wonderlike (jongerige) mense. As hulle – dis nou die jonger geslag – so kan voortgaan, het ek hoop.
Selfs die studente (meestal swart) se gesindheid is verblydend. Glo ook nie meer alles wat vir hulle voorgese word nie. Kan al vir hulself besluit en vra vrae. Eet nie meer alles vir soetkoek op nie.
Dis voorwaar Lente in my hart. Die aande raak later donker. Ek kry weer kans om die tuin nat te spuit. Mense vlug nie meer na komberse en verwarmers nie. Spandeer bietjie tyd buite. Ons groet mekaar, leer mekaar beter ken en daar is ‘n vonkel in die lug.
Dit is goed dat daar seisoene is. Dit gee ons tyd om met Lente met nuwe oe na dinge te kyk. Om sommer bietjie te ontspan in die Somer, om te rus in die Winter en om dinge in heroenskou te neem in die Herfs.
Ek het skielik met ‘n skok besef oor vier maande is dit alweer Kersfees. Tyd om die dagboek nader te trek en so stadigaan beplanning te doen.
Laat dit vir julle ‘n mooi dag wees, mag die begin van die Lente vir jou ook vol nuwe beginne wees. Waardeer elke bloeisel, elke nuwe blom wat oopgaan, elke nuwe plant wat nuwe blare kry. En mag ons hierdie jaar blom soos die mooiste blomme onder die Suid-Afrikaanse son!
Voorskote
Laat ek maar prontuit erken. Ek hou nie van huiswerk nie. Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus. Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af. Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.
Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak. Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak. Want dit moet gedoen word. Of ek nou wil of nie. Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie. Dit is so ‘n ondankbare werk. En van die betaling praat ek nie eers nie. Boonop werk ek nie vir byvoordele nie. Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie. Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.
Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus. Kan nie eers die naam onthou nie. Teen die een muur hang twee voorskootjies. Pikswart. Te dierbaar vir woorde. Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie. Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.
Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak. Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak. In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander. Ge-make-up en hoë hakskoene. Juwele om die nek. Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe. Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom. En ‘n huppel in my stap. Verspotte danspassies. Met die verestowwer en die stoflap.
Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms, al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak. Soos die voorskootjies wat opgetooi is. Anders raak die lewe vir jou donker en swaar. Leef moet ons – ongelukkig. Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.
Humor is ‘n goeie geneesmiddel. Soms dink ek dit is al wat my red. Om partykere vir myself en vir my situasie te lag. Al wil jy eintlik huil. Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar. Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!” Ons het gerol van die lag. Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het. Ons kinders het, ons sin vir humor het.
Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan. En drome kos niks. Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry. Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag. Wat opgaan moet afkom. Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.
Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!
Fotobron : Internet