Dit is Bloemskou (in Bloemfontein as iemand gewonder het) en ek beman ons werk se stalletjie vandag.  Van my kollegas vind dit erg vervelig.  Ek, aan die ander kant, geniet my gate uit.  Om mense dop te hou bly vir my ‘n heerlike tydverdryf.  Mens kan nogal baie lees aan mense se lyftale oor in watter kategorie hulle val.  Dis nou die kategorie van skou- of feesganger.

Eers kry jy die “strollers”.  Hulle bekyk die stalletjies op ‘n afstand.  Stop nooit nie, breek nooit die loopspoed nie, vra niks nie, wys geen emosie nie en hande is in sakke of agter die rug.   

Dan kry die ontdekkers.  Hulle stop by elke stalletjie, vra vrae, bevat en bevoel alles, neem al wat ‘n pamflet is, skryf kommentaar in elke besoekersboek, maar koop niks.

Volgende is die drafstappers.  Hulle hardloop deur die stalletjies, stop skielik en bekyk vinnig en woerts-warts is hulle weer op spoed.  Ek raak skoon uitasem as ek hulle dophou.

Dan is daar die arm-hakers.  Hulle kyk mekaar meer in die oë as wat hulle na die stalletjies kyk.  Dit glimlag vir mekaar, voer mekaar ‘n heerlike soetigheidjie, staar in mekaar se oë – weet regtig nie wat maak hulle hier nie, want stalletjies bekyk is defnitief nie op hulle prioriteitslys nie.

Dan, die laastes is my “favourites”.  Ek verkyk en vergaap my aan hulle.  Die man loop met ‘n frons op sy gesig, hy skud kort-kort sy horlosie om seker te maak die ding staan nie.  Hy is ongeduldig, onplesierig en ongeskik.  Sy vrou, wat so graag hier wou wees, moet maar vinnig haar ogies gooi by die stalletjies wat sy interessant vind.  Sy durf nie eers waag om haar beursie uit te haal nie.  Hoe verder die dag aanstap, hoe ongemakliker lyk hulle in mekaar se geselskap.  Nou vra ek myself . . . hoekom het hy die moeite gedoen om saam met haar te kom?

Nee kyk, hier by die skou, kry jy alle soorte.  Party is net lekkerder as ander.  Net soos die Licorice All Sorts. 

Wag, hier kom ‘n klomp ontdekkers.  Laat ek maar eers gou help!!