stoel | Koffie Klets

Ek het myself die vraag die afgelope paar dae gevra. Ek het geen nuwejaarsvoorneme gehad nie (hou dit nooit by nie en ek lieg nie meer vir myself nie) en het redelik alles bereik wat ek wou bereik het in die lewe.

Ek wil nie meer werk tot ek in die baas se stoel sit nie, het klaar my “share” gehad van skolefunksies, kerkfunksies en fondsinsamelingfunksies vir watter organisasie ek betrokke was. Ek het diegene in nood gehelp en wou soms ander oor die rant help as dinge te woes gegaan het.

My kinders is groot en getroud en ek het ‘n kleinkind en nog om na uit te sien. Ek en manlief grom al lankal nie meer vir mekaar nie en kan lang ure bymekaar wees sonder om ‘n woord te seg en dit nog te geniet ook. Ons belangstellings is dieselfde en ons verskil min van mekaar . . . net as hy nie saamstem met my nie. Ek lewe in vrede met bure, vriende, familie (die aangetroudes ook) en vyande.

Was nou nie regoor die wereld nie maar het in my dae ‘n paar plekke besoek. En dit geniet. Ek het al drie biblioteke vol gelees, films gekyk . . . mooies en minder mooies, en het my stem dikgemaak in politieke kommentaar. “Mind you” . . . so erg dat ek vir ‘n baie lang ruk “verban” was. Ek het ge-eksperimenteer met vreemde kosse, wyne en tale . . . die kos is reguit heupe toe, die wyn kop toe en die tale by die een oor in en ander een uit.

My hare was al rooi en my naels swart. Mini’s pas ek nie in nie en alles “hang letterlik af” wat ek aantrek. Het die gym besoek op my dae dat my go uithang, sonder enige noemenswaardige sukses. Dieselfde vir diete. Ek kan boeke skryf oor onsuksesvolle diete (deur my).

Raak lankal nie meer geirriteerd met die verkeer nie en wys ook nie die hele alfabet op my een hand as iemand voor my inswaai nie. Druk nog net nou en dan die toeter as iemand op my afpyl of rommel uit die venster gooi. Tik nie meer my voet in lang rye nie en rol nie my oe vir swak diens nie.

Ek weier om heruitsendings van twintig jaar gelede vir die vyfde maal te kyk. Ek kan al saampraat met die akteurs/aktrises. Ek drink nie meer Coke nie want dit proe al lankal nie meer soos Coke nie . . . dieselfde geld vir Wilson toffies. Ek plant nie meer rose nie want vandag se goed ruik na niks.

Wat bly nou oor . . .

Al die lekker dinge . . . ‘n sonsondergang of nog beter, my beste . . . sonopkoms. Daar is iets omtrent die son se eerste strale wat my energie gee vir die dag, hoop vir die toekoms.

Ek staan buite in die reen dat die druppels by my ore afloop sonder om oor my kapsel/klere te bekommer.

Ek speel modderdiep saam met my kleinkind en vertel honderd keer dieselfde storie vir haar. Sonder dat ek of sy moeg word.

Ek en manlief giggel oor verspottighede dat ons soms aan die bed moet vashou om nie af te val nie.

Wanneer die geleentheid hom voordoen kuier ons en die kinders ‘n hond uit die bos. Ons praat en lag en “onthou-jy-nog’s” lank nadat Klaasvakie gaan slaap het.

Ek en manlief bid saam, lag soms saam en huil soms saam (oudword is nie vir sissies nie) . . . en praat van ouderdom . . . ons help mekaar op wanneer dit moet en herinner mekaar om ons pille te drink.

Ons beproef koffie en koek by koffiewinkels . . . hy die koffie en ek die koek. Ons luister tjello musiek en kyk August Rush vir die hoeveelste maal. Ons blaai deur boeke en lees vir mekaar voor. Ons le en droom . . . kan jou se waaroor as ek net kan onthou . . .

Dankie tog vir hierdie “wat nou” in ons lewe . . . dis heerlik en ek verruil dit vir niks!!!

Laat ek maar prontuit erken. Ek hou nie van huiswerk nie. Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus. Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af. Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.

Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak. Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak. Want dit moet gedoen word. Of ek nou wil of nie. Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie. Dit is so ‘n ondankbare werk. En van die betaling praat ek nie eers nie. Boonop werk ek nie vir byvoordele nie. Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie. Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.

Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus. Kan nie eers die naam onthou nie. Teen die een muur hang twee voorskootjies. Pikswart. Te dierbaar vir woorde. Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie. Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.

Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak. Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak. In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander. Ge-make-up en hoë hakskoene. Juwele om die nek. Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe. Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom. En ‘n huppel in my stap. Verspotte danspassies. Met die verestowwer en die stoflap.

Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms, al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak. Soos die voorskootjies wat opgetooi is. Anders raak die lewe vir jou donker en swaar. Leef moet ons – ongelukkig. Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.

Humor is ‘n goeie geneesmiddel. Soms dink ek dit is al wat my red. Om partykere vir myself en vir my situasie te lag. Al wil jy eintlik huil. Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar. Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!” Ons het gerol van die lag. Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het. Ons kinders het, ons sin vir humor het.

Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan. En drome kos niks. Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry. Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag. Wat opgaan moet afkom. Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.

Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!

Fotobron : Internet

Koffie Klets

A blog for South-African Women

Tag Archives: stoel

Wat nou . . .

Voorskote