V V V’s . . .

Posted on June 22, 2013 by Lorraine

Vreemde vliënde voorwerpe! Meeste van ons raak verskrik, verstrik en vol vrees as ons met hierdie vreemde verskynsels te doene kry. So raak ‘n klompie van ons Eva-geslag ook as ons die verskriklike, vreesaanjaende vyftigs nader.

Vyftig – oor die muur, afgeleef, op die afdraande pad, of sommer doodgewoon oud. Dis nou die wêreld se woorde vir vroue wat dié ouderdom nader of al klaar daar is. Neem nou maar modelle, aktrises en selfs die gewone vrou in die straat as voorbeeld, daar is hope werksgeleenthede vir hulle wat tussen vyf-en-twintig en vyf-en-dertig is. So asof die wat ouer is, gaan ophou asemhaal en ons oorgee aan die ewigheid as die groot V ons beetkry.

So het ek ook ‘n paar jaar gelede my vyftigste verjaarsdag met angs ingewag. Alle emosies en veranderings wou ek neerskryf oor hoe ek die doodsnikke van nege-en-veertig ervaar . En toe . . . . niks!

Nie ‘n dag ouer gevoel nie. Het oornag ook niks verander nie. Dieselfde ou brose lyfie, vetrolle op die heupe en bobene waarmee ek al jare sukkel en dieselfde bruin hare wat deesdae net al hoe vinniger sy ware (grys) kleur vir die wêreld wys en wat my beursie dunner na ‘n besoek aan die salon. Verder het alles maar nog dieselfde gebly – nie eers ‘n ekstra plooi nie.

Toe wonder ek by myself, waarom dan hierdie verpletterende, verlammende, vreesaanjaende, versmorende vrees vir die vyftigs? As ek so terugkyk het ek toe werklik eers vry begin voel. Minder gestres oor onbenullighede, ek het nie meer probeer om almal gelyktydig tevrede te stel nie, ek het liewer vir myself geword en boonop trots gewees daarop.

Ek het myself aanvaar vir wie en wat ek is, en ook vrede gemaak vir wie en wat ek nié kan wees nie. Ek voel ook nie meer skuldig as ek so nou en dan die huiswerk afskeep vir ‘n lekker interessante storieboek nie. Ek maak tyd om te doen vir waarvoor ek lus het, gaan drink ek gereeld ‘n heerlike koppie koffie saam met ‘n vriendin by ‘n koffiekroeg. En waarom nie, ons is dit mos werd!

Nou dat my seuns uit die huis is en getroud is, geniet ek dit om vakansietyd saam met hulle – tot sover as wat hulle sosiale program ‘n tydjie vir hul dierbare moeder toelaat – te kuier. En boonop hou my kleinkind my jonk – niks wat ‘n vinniger aarde toe bring as die onskuld van ‘n kind nie. My dae van agter pannekoektafels staan (en al die flops op te eet) is verby en en die organisering van poedingtafels by die basaar of sportfunksies het lankal saam met die laaste van die dertigs verdwyn.

Dis nou lekkerder om eerder mooi aan te trek en saam met my man om ‘n tafel te sit as om by ‘n funksie agter die warm stoof te staan. Ek sê maklik nee sonder om skuldig te voel as my program te vol is en kies wat vir my lekker is om te doen.

Ek het regtig weer bewus geraak van my eie behoeftes. Dinge wat ek soms op die agtergrond moes skuif omrede my program te besig geraak het met my werk, huis, man en kinders kon ek weer uithaal, afstof en ordentlik my aandag gee.

My uitkyk op die lewe het dramaties verander. Dingetjies wat voorheen vir my belangrik was, het weggeval. Die onreg wat teenoor kinders gepleeg word, armoede onder mense en verkragting van vroue en kinders, en selfs onder mans, het ‘n groter kommer in my gewek.

Vroue wat hul kinders in bendegeweld verloor laat my saam met hulle huil, Madiba wat vir ons almal ‘n voorbeeld is laat my hoendervleis kry. Kinders wat deur stormreëns bibber en beef van die koue terwyl ons kla met die witbrood onder die arm, laat my besef dat ek niks het om oor te kla nie – allermins oor die ouderdom.

Saam met die ouderdom het ook verdraagsaamheid en geduld gekom. Ek het die ou klein jakkalsies wat soms so maklik verhoudings versuur, elkeen ‘n kospakkie gegee en op die pad gestuur. Dit is bloot eenvoudig net nie meer die moeite werd nie.

En toe, na ‘n verbysterende, verstommende en vermoeiende ondersoek, kom ek tot die gevolgtrekking dat die vyftigs vir my die volgende dinge simboliseer :

V Vry om te wees wie jy werklik is, om jouself uit te leef en jouself te aanvaar vir wie en wat jy is (en nie is nie)

Y Ywerig en entoesiasties te wees oor jouself, jou dierbares en oor die lewe

F Fases . . . die wonderlike groei van ‘n vrou se lewe

T Trots oor wat jy bereik het in die lewe, nie oor status en blinkgoed nie, maar oor dinge wat werklik saak maak in jou hart

I Ingelig – om bewus te wee
s van jou vriende se nood asook die lyding van jou medemens én om iets daadwerkliks daaraan te doen

G Grootgeword, gegroei sonder om te vroeg oud te word, jou humorsin te behou, minder te stres en om dolgelukkig jou nuwe fases te ervaar!

Vyftig – vry, verrykend en vrek lekker!

Wat nou . . .

Posted on January 27, 2013 by Lorraine

Ek het myself die vraag die afgelope paar dae gevra. Ek het geen nuwejaarsvoorneme gehad nie (hou dit nooit by nie en ek lieg nie meer vir myself nie) en het redelik alles bereik wat ek wou bereik het in die lewe.

Ek wil nie meer werk tot ek in die baas se stoel sit nie, het klaar my “share” gehad van skolefunksies, kerkfunksies en fondsinsamelingfunksies vir watter organisasie ek betrokke was. Ek het diegene in nood gehelp en wou soms ander oor die rant help as dinge te woes gegaan het.

My kinders is groot en getroud en ek het ‘n kleinkind en nog om na uit te sien. Ek en manlief grom al lankal nie meer vir mekaar nie en kan lang ure bymekaar wees sonder om ‘n woord te seg en dit nog te geniet ook. Ons belangstellings is dieselfde en ons verskil min van mekaar . . . net as hy nie saamstem met my nie. Ek lewe in vrede met bure, vriende, familie (die aangetroudes ook) en vyande.

Was nou nie regoor die wereld nie maar het in my dae ‘n paar plekke besoek. En dit geniet. Ek het al drie biblioteke vol gelees, films gekyk . . . mooies en minder mooies, en het my stem dikgemaak in politieke kommentaar. “Mind you” . . . so erg dat ek vir ‘n baie lang ruk “verban” was. Ek het ge-eksperimenteer met vreemde kosse, wyne en tale . . . die kos is reguit heupe toe, die wyn kop toe en die tale by die een oor in en ander een uit.

My hare was al rooi en my naels swart. Mini’s pas ek nie in nie en alles “hang letterlik af” wat ek aantrek. Het die gym besoek op my dae dat my go uithang, sonder enige noemenswaardige sukses. Dieselfde vir diete. Ek kan boeke skryf oor onsuksesvolle diete (deur my).

Raak lankal nie meer geirriteerd met die verkeer nie en wys ook nie die hele alfabet op my een hand as iemand voor my inswaai nie. Druk nog net nou en dan die toeter as iemand op my afpyl of rommel uit die venster gooi. Tik nie meer my voet in lang rye nie en rol nie my oe vir swak diens nie.

Ek weier om heruitsendings van twintig jaar gelede vir die vyfde maal te kyk. Ek kan al saampraat met die akteurs/aktrises. Ek drink nie meer Coke nie want dit proe al lankal nie meer soos Coke nie . . . dieselfde geld vir Wilson toffies. Ek plant nie meer rose nie want vandag se goed ruik na niks.

Wat bly nou oor . . .

Al die lekker dinge . . . ‘n sonsondergang of nog beter, my beste . . . sonopkoms. Daar is iets omtrent die son se eerste strale wat my energie gee vir die dag, hoop vir die toekoms.

Ek staan buite in die reen dat die druppels by my ore afloop sonder om oor my kapsel/klere te bekommer.

Ek speel modderdiep saam met my kleinkind en vertel honderd keer dieselfde storie vir haar. Sonder dat ek of sy moeg word.

Ek en manlief giggel oor verspottighede dat ons soms aan die bed moet vashou om nie af te val nie.

Wanneer die geleentheid hom voordoen kuier ons en die kinders ‘n hond uit die bos. Ons praat en lag en “onthou-jy-nog’s” lank nadat Klaasvakie gaan slaap het.

Ek en manlief bid saam, lag soms saam en huil soms saam (oudword is nie vir sissies nie) . . . en praat van ouderdom . . . ons help mekaar op wanneer dit moet en herinner mekaar om ons pille te drink.

Ons beproef koffie en koek by koffiewinkels . . . hy die koffie en ek die koek. Ons luister tjello musiek en kyk August Rush vir die hoeveelste maal. Ons blaai deur boeke en lees vir mekaar voor. Ons le en droom . . . kan jou se waaroor as ek net kan onthou . . .

Dankie tog vir hierdie “wat nou” in ons lewe . . . dis heerlik en ek verruil dit vir niks!!!

Winkelpoppe . . .

Posted on May 30, 2012 by Lorraine

So sit ek eendag lank terug by ‘n verkeerslig terwyl ek wag dat dit moet oorslaan sodat ek kan ry en my oog vang die paar winkelpoppe wat spoggerig in die winkelvenster staan. Popmooi, perfek gebou, lyk soos modelle, nie ’n haar uit hul plek nie, keurig aangetrek, grimering foutloos en perfekte glimlaggies op die gesigte. Amper begeer ek toe om so te kan lyk.

Terselfdertyd stap daar drie bruin vroue (ek skat so in hul veertigs) verby en bekyk die winkelpoppe toevallig ook van kop en tone. Met die omdraaislag hoor ek hulle lewer kommentaar. “Nee man, sy staan dan net daar en smile. As sy eers moet begin werk, change die hele picture en sal sy ook nie meer so heeldag smile nie en boonop kan sy nie . . . . nie!” En sê iets wat ek nie hier kan herhaal nie, maar lag hulle dood vir hulle privaatgrappie.

Dis waar ek toe smile en is toe maar bly ek is nie ‘n winkelpop nie. Gelukkig leef ek. Ek sweet as ek warm kry, is ongeduldig as dinge nie dadelik regkom nie, raak moedeloos vir my probleme, vererg my vir onbeskofte motoriste, lê met een oor/oog oop vir ingeval ek oorval word in my eie huis terwyl ek slaap, my begroting wil nie altyd klop nie en soms wys ek en manlief vir mekaar tande as ons geïrriteerd raak.

Wat daarvoor opmaak en al hierdie negatiewe dinge soos mis voor die son laat verdwyn, is die liefde van my man en my kinders. Familielede wat omgee, vriendskappe wat letterlik my lewensdrup is, my katte se kapperjolle, mense se komplimente (die kritiek hoor mens gelukkig nie sommer so reguit nie), ‘n onverwagte glimlag van ‘n vreemdeling, ‘n kind se skaterlag, die reuk van reën, die blou see, ons mooi berge en die aanskoue van ‘n groot, groot boom.

Oral in die wêreld kry jy vroue wat lyk en handel soos winkelpoppe. Koud, leweloos en maak nie ‘n verskil in die lewe nie. Die mense rondom haar kan nie naby haar kom nie. Sy het nie ‘n hart nie. Haar glimlag is vals, haar oë koud en ongenaakbaar. Sy kan haar arms nie om iemand sit en troos wat dit dalk broodnodig het nie. Sy kan nie buk om haar kind op te tel, op die heup te sit en liefderyk teen haar te druk nie.

Sy kan nie in haar man se arms lê en hom van haar liefde verseker nie, kan nie ‘n klein katjie of hondjie vryf of blomme vir haar vriendin uit haar tuin pluk nie. Sy kan nie die reën ruik, die blou see sien, onder ‘n groot koelteboom ontspan of ‘n interessante boek lees nie. Musiek bereik nie haar siel nie. Sy kan nie heerlike kos geniet en saam met haar gesin om die tafel sit nie.

Sy is te besig om die perfekte prentjie van haar uiterlike voor te sit en te onderhou. Alles in die lewe gaan oor haarself en hoe sy lyk vir ander. Nooit sal jy haar sonder grimering, kaalvoet of deurmekaarhare vang nie. Sy laat nooit die gordyn voor haar hart of haar oë sak nie. Leer jy nooit die ware vrou agter die kapsel, grimering en boetiekuitrustings nie.

Nee wat, so ‘n perfekte prentjie klink vir my nogal na vreeslike harde werk. Ek weet die gesegde lees : “you have to be cruel to be beautiful” maar iewers op ‘n tyd in jou dag moet jy jou man ‘n lekker drukkie kan gee sonder dat jy bang is jou lipstiffie smeer, jou kleinkind met jou hare laat speel, jou vingers in die grond druk om ‘n roosboom te plant, kaalvoet op die rotse en strand speel en soms al jou grimering aflag vir die snaakshede in die lewe! Dan is jy eers mens!

Ek is goedkoop en maklik . . .

Posted on May 29, 2012 by Lorraine

Dis nie altyd maklik om bekend te staan as ‘n goedkoop en maklike meisie nie. Die wêreld en sy mense kan gou sy rug op jou draai. Veroordeel hulle jou nog voor hulle die hele storie agter die storie gehoor het. Ek weet waarvan ek praat, is al self daardeur. Ek weet hoe dit voel as mense hul neus optrek en anderpad kyk as jy in ‘n vertrek instap.

Op my ouderdom het ek al geleer om nie meer notisie te neem van sulke mense nie. Dis maklik as jy net jou vingers kan klap en die manne met geld letterlik op hul knieë voor jou kniel vir jou aandag. Ek weer, moet maar tevrede wees om self die aanvoerwerk te doen. Kyk van hulle jou ook maar uit die hoogte aan. Soos ek sê, ek weet hoe dit voel om goedkoop en maklik te wees.

Al wat ek vra is dat mense my eers beter leer ken, sal verstaan wie en wat ek is voordat hulle die oordeel fel. Elkeen van ons is tog uniek, nie die beeld van ‘n massaproduksie nie. Buitendien wil ek ook nie een van die massas wees nie.

Daarom is ek so bly kostuumjuwele is weer hoogmode. Gelukkig al vir ‘n tydperk en ek hoop sommer nog vir lank. Oor die jare het ek ook gesukkel om weg te kom van dit waarmee ek grootgeword het – selfs silwer was iets waaraan ek eers gewoond moes raak.

Ek het die gewone goue juwele gehad, trouring, armband, horlosie en een of twee pare oorringe. Kon nooit verstaan hoekom vroue so kopverloor oor nog ‘n goue ring nie. Ek is gewoonlik mosterd na die maal en teen die tyd wat silwer my uiteindelik beetpak, kom kostuumjuwele en ek raak hopeloos verslaaf.

Daar is nog altyd mense wat ‘n weersin het in alles wat nie goud is nie, en soms as ek by ‘n vertrek inkom, sien ek hoe hulle my bekyk, van kop tot tone, vol ongeloof dat ek dit oor my hart kry om goedkoop kostuumjuwele te dra. Soos ‘n vrou eendag vreeslik meerderwaardig (voor haar goudbeslaande vriendinne”) gesê het : “Ek belê eerder in goud, dis meer waardevol en is vir ewig – en dit gaan eendag as erfstukke vir my dogters!” Die “erfstukke” was so onder my neus ingevryf.

Ai tannie, ek is jammer om te hoor van jou probleme. My skoonma het altyd gesê “to each his own” en ek stem daarmee saam. Ek het geen persoonlike juwelier wat sy meesterstukke teen ‘n huis se prys op sy knieë voor my kom tentoonstel nie.

Geniet maar jou goue erfstukke (sê nou jou kinders verkoop dit na jou dood en koop dan goedkoop kostuumjuwele?), my seuns moet maar self vir hulle vroue goue stukkies koop as hulle daarvan hou. Ek vrek oor my kostuumjuwele want dit is goedkoop en boonop is dit maklik om self te maak.

Ek dink die mans wat my boonop so uit die hoogte kyk, is maar net moedeloos as hulle my sien, want ek kan nie ophou krap en kyk totdat ek al die stukke onder hande geneem het nie. Buitendien het ek nuus vir die goudbeslaande tannies – ek het sommer groot planne met my kostuumjuwele nadat ek my kop vir die laaste keer gaan neerlê.

My haarkapster gaan my hare mooimaak, my gesig inkleur en my behang met kostuumjuwele voor hulle die kis se deksel toemaak. Die res moet sommer so op my lyf neergeplaas word. Oor ‘n duisend jaar as hulle my opgrawe en my kis oopmaak moet hul eerste gedagte wees, “Hier lê defnitief ‘n PRINSES!”

(Foto : Internet)

Volmaan en feite

Posted on January 13, 2011 by Lorraine

O die darling van my, o die darling van my . . . maar ek het maar my bedenkinge. Snaakse spesie, die klomp mans. Iewers met die aanmekaarsit van ‘n man is die instruksies verkeerd gelees of nie verstaan nie. So sien ons dwarsdeur hulle. “Dis duidelik’, sing ek saam met die Brasse van die Kaap.

Waarom party vroue nog tyd en energie kry om verhoudings buite hul huwelik aan te knoop, bly vir my ‘n raaisel. Een op ‘n slag is meer as wat ek met my brose lyfie kan hanteer. Dan is ek boonop nog lief vir myne. So om die koffietafel vra ek mos nou die anderdag vir ‘n vriendin of sy weer sal trou. Sy verstik amper aan haar swartwoudkersiekoek. “Ek sal nie eers saambly nie.” En sy was gelukkig getroud!

Waar het die fout nou presies ingetree, vra ek myself vir die duisendste maal. Net soos jy dink hy het mens geword, glip daar weer ‘n geit uit soos ‘n vrypuisie. Op die mees onmoontlikste tyd en plek, en net so onwelkom. Die skoene wat hy al ‘n geruime tyd dra, is nou kwansuis vandag nie meer reg nie. En waar is sy skoolrugbytrui van vergange dae? Tien jaar terug het hy ook dieselfde vraag gevra en nadat jy amper ‘n arm en ‘n enkel gebreek het in die soekproses het hy toe ook in elkgeval niks daarmee gemaak nie.

Ek het gelukkig geleer deur die jare. Maak soos ek, gooi dit met die tyd weg, skud jou kop ongelowig saam omdat dit nie meer op sy ou plek is nie en pleit bewusteloos. Gee die visvang die skuld. Natuurlik weer langs die water laat lê! Die trui pas in elkgeval al lankal nie meer oor die rondings van sy lyf nie – waarom hom nou nog verder daarmee opstres? Die res van die dag skrop hy soos ‘n bleshoender rond en wissel dit af met dramatiese sugte en ‘n gesig wat boekdele spreek. Hierdie houding en lyftaal van hom sal hom loshande ‘n Oscar laat wen.

So loop soek hy toe mos sy tang en kry dit toe ook nie. Die duiwel loop nou viervoet in die huis rond, maar ek kap hom ‘n ignore – soos wat die kinders sal sê. Laaie word oopgepluk en onderstebo gekrap. Die kinders kry die skuld, as hulle tog net sy goed wil uitlos of dit dan net tenminste terug wil sit waar hulle dit gekry het. Hy weet ook maar goed om my nie te betrek by hierdie onvergeeflike misdaad nie. Met ‘n niemand-verstaan-my-nie kyk in sy oë kom hy naderhand sleepvoet die sitkamer in.

Hy val in sy stoel. Hy sê niks en ek sê niks. Daar sluip so ‘n koue front in die huis. Jy moet hare op jou tande hê. Ons gluur mekaar aan soos stoeiers in ‘n kryt. Ek wonder so in my stilligheid of dit volmaan is en maak ‘n denkbeeldige nota om te kyk of hierdie houding van hom ‘n vaste patroon begin vorm. Is dit so, neem ek elke volmaan langverlof.

So sit hy daar, dikvies en vêr van die huis af. Gryp die kontrole en draf deur al wat ‘n televisiekanaal is. Meer as eenkeer binne ‘n baie kort tydjie. Net as ek die draad van die storie kry, verander Ondier dit weer. Man, sal ek graag daardie persoon wil ontmoet wat die verduiwelse kontrole ontwerp het.

Ek sug en slaan my oë op na die hemel en bid vir genade, want soos die tannie op televisie sê as sy moet bid vir krag, slaat sy hom disnis met die vuis. Boonop weier ek om hom te vra wat fout is. Dit opsigself kan dalk ‘n lang storie word.

Laatmiddag vra ek sommer so in die verbyloop of ons nie maar ‘n vleisie op die kole kan gooi nie. En kyk hoe lyk hy toe! Soos ‘n kat wat ‘n piering room present gekry het. Wonder of dit iets te doene het met sy voorvaders se primitiewe manier van kosmaak of is dit eerder ‘n geval van gesneuwelde hormone wat nou uiteindelik in gelid marsjeer?

Gelukkig is hy nooit te moeg of te kwaad om ‘n vuurtjie aan te steek nie. Sodra die kole aan die gang is en hy homself tuismaak voor die hitte, kan jy met hom koekies bak. So sag soos deeg in jou hande. Skoon heimwee omdat jy nie by hom wil sit nie. Droom drome so lank soos Jan se boontjierank. Die wêreld kan nou om hom vergaan en daar is niks wat hom nou kan omkrap nie. Skoon vergeet van sy geite. Onthou ook sommer nou skielik hy het sy tang vir sy buurman geleen.

Half verleë skop hy in die gras en vra omverskoning vir sy ongeduld. Laataand voor die vuur is die vrede herstel tussen man en vrou. Alles is nou weer normaal op die tuisfront. Dis dan wat ek besef wat ware liefde werklik is – om iemand onvoorwaardelik lief te hê met foute en al en om dit te vergewe – ook myne vir dié dae wat die hormone my ook maar onderkry en niks reg wil verloop nie!
©

Fotobron : Internet

Die moets en moenies van 2011

Posted on December 31, 2010 by Lorraine

Swellendam Faerie Sanctuary (5)

Hier het ons dit. Die jaar is klaar. More is ‘n nuwe begin. Met sy eie reëls. Dit is hier wat ek vasskop of vassteek. Solank dit net effektief is.

Ek het nie meer (op my brose ouderdom) enige nuwejaarsvoorneme nie. Dit werk nie. Jammer vir dié wie se lugborrel sopas gebars het. Nuwejaarsvoorneme is uitgedink deur iemand wat die persoonlikheid van ‘n . . . nee wat, laat dit maar ongesê bly.

Wat ek wel het, is ‘n lysie van moets en moenies vir 2011. Nie ‘n lang lysie nie, maar dis belangrik – of, onbelangrik . . . hang af hoe jy daarna kyk.

MOENIE

1. ja sê vir iets of iemand as jy regtig nie kans sien daarvoor nie. (ek kom al mooi reg)

2. musiek luister as dit niks vir jou siel beteken nie (sit liewer die radio af)

3. elke weggooi kat of hond probeer red nie (jou sak en jou gesondheid ly daaronder)

4. lewe om te eet nie – eet om te lewe (ai, dis moeilik, swartwoudkersiekoek roep my gereeld)

5. ander mense se oorlog joune maak nie (soms is jy die enigste slagoffer)

6. biblioteke besoek waar daar nie ordentlike boeke is nie (ek hoop ek kry die regte een)

7. vinniger as die spoedgrens ry nie (ek sien nooit die kameras nie)

8. luister na die weervoorspellings nie (verkeerde voorspellings het al mooi dae geruïneer)

9. weer slaptjips by ‘n wegneemete-plek koop nie (waar kry mens nog outydse slaptjips)

10. sê “nooit weer” nie (het ‘n manier om jou in die rug te kom byt)

MOET

1. genoeg seekos eet (kanselleer die lewe om te eet hierbo uit)

2. in die reën dans tot die water van my ore afloop (solank daar nie weerlig is nie)

3. probeer om van skryfgoed in boekvorm te sit (manlief sal sóóóó bly wees)

4. weer vir my ‘n swart kat kry (ek het ‘n ding oor swart katte)

5. gaan ten-pin-bowling speel (ek dreig al jare)

6. weer begin lees (daar was net nie tyd nie – as daar tyd was kon ek nooit ‘n goeie boek kry nie)

7. begin om weer fotos te neem (ek mis dit en boonop het vriendin Sussa my aangesteek)

8. leer om kerrie soos manlief te maak (as hy weg is, is ek gestrand – hoe water my mond)

9. genoeg tyd inruimvir absolute stilte (ek kom agter my siel smag daarna)

10. iets aan my hare doen (wat weet ek nie)

Nie ‘n indrukwekkende lys nie, maar baie belangrik vir my. Niks aardskuddings nie, maar genoeg om na uit te sien.

Want 2011 gaan MY jaar wees – F.A.K (finish and klaar)

Mag die nuwe jaar vir jou ook jou mooiste jaar wees! Veilig loop!

Lorraine

Koffie Klets

A blog for South-African Women

Tag Archives: hare