O die darling van my, o die darling van my . . . maar ek het maar my bedenkinge. Snaakse spesie, die klomp mans. Iewers met die aanmekaarsit van ‘n man is die instruksies verkeerd gelees of nie verstaan nie. So sien ons dwarsdeur hulle. “Dis duidelik’, sing ek saam met die Brasse van die Kaap.
Waarom party vroue nog tyd en energie kry om verhoudings buite hul huwelik aan te knoop, bly vir my ‘n raaisel. Een op ‘n slag is meer as wat ek met my brose lyfie kan hanteer. Dan is ek boonop nog lief vir myne. So om die koffietafel vra ek mos nou die anderdag vir ‘n vriendin of sy weer sal trou. Sy verstik amper aan haar swartwoudkersiekoek. “Ek sal nie eers saambly nie.” En sy was gelukkig getroud!
Waar het die fout nou presies ingetree, vra ek myself vir die duisendste maal. Net soos jy dink hy het mens geword, glip daar weer ‘n geit uit soos ‘n vrypuisie. Op die mees onmoontlikste tyd en plek, en net so onwelkom. Die skoene wat hy al ‘n geruime tyd dra, is nou kwansuis vandag nie meer reg nie. En waar is sy skoolrugbytrui van vergange dae? Tien jaar terug het hy ook dieselfde vraag gevra en nadat jy amper ‘n arm en ‘n enkel gebreek het in die soekproses het hy toe ook in elkgeval niks daarmee gemaak nie.
Ek het gelukkig geleer deur die jare. Maak soos ek, gooi dit met die tyd weg, skud jou kop ongelowig saam omdat dit nie meer op sy ou plek is nie en pleit bewusteloos. Gee die visvang die skuld. Natuurlik weer langs die water laat lê! Die trui pas in elkgeval al lankal nie meer oor die rondings van sy lyf nie – waarom hom nou nog verder daarmee opstres? Die res van die dag skrop hy soos ‘n bleshoender rond en wissel dit af met dramatiese sugte en ‘n gesig wat boekdele spreek. Hierdie houding en lyftaal van hom sal hom loshande ‘n Oscar laat wen.
So loop soek hy toe mos sy tang en kry dit toe ook nie. Die duiwel loop nou viervoet in die huis rond, maar ek kap hom ‘n ignore – soos wat die kinders sal sê. Laaie word oopgepluk en onderstebo gekrap. Die kinders kry die skuld, as hulle tog net sy goed wil uitlos of dit dan net tenminste terug wil sit waar hulle dit gekry het. Hy weet ook maar goed om my nie te betrek by hierdie onvergeeflike misdaad nie. Met ‘n niemand-verstaan-my-nie kyk in sy oë kom hy naderhand sleepvoet die sitkamer in.
Hy val in sy stoel. Hy sê niks en ek sê niks. Daar sluip so ‘n koue front in die huis. Jy moet hare op jou tande hê. Ons gluur mekaar aan soos stoeiers in ‘n kryt. Ek wonder so in my stilligheid of dit volmaan is en maak ‘n denkbeeldige nota om te kyk of hierdie houding van hom ‘n vaste patroon begin vorm. Is dit so, neem ek elke volmaan langverlof.
So sit hy daar, dikvies en vêr van die huis af. Gryp die kontrole en draf deur al wat ‘n televisiekanaal is. Meer as eenkeer binne ‘n baie kort tydjie. Net as ek die draad van die storie kry, verander Ondier dit weer. Man, sal ek graag daardie persoon wil ontmoet wat die verduiwelse kontrole ontwerp het.
Ek sug en slaan my oë op na die hemel en bid vir genade, want soos die tannie op televisie sê as sy moet bid vir krag, slaat sy hom disnis met die vuis. Boonop weier ek om hom te vra wat fout is. Dit opsigself kan dalk ‘n lang storie word.
Laatmiddag vra ek sommer so in die verbyloop of ons nie maar ‘n vleisie op die kole kan gooi nie. En kyk hoe lyk hy toe! Soos ‘n kat wat ‘n piering room present gekry het. Wonder of dit iets te doene het met sy voorvaders se primitiewe manier van kosmaak of is dit eerder ‘n geval van gesneuwelde hormone wat nou uiteindelik in gelid marsjeer?
Gelukkig is hy nooit te moeg of te kwaad om ‘n vuurtjie aan te steek nie. Sodra die kole aan die gang is en hy homself tuismaak voor die hitte, kan jy met hom koekies bak. So sag soos deeg in jou hande. Skoon heimwee omdat jy nie by hom wil sit nie. Droom drome so lank soos Jan se boontjierank. Die wêreld kan nou om hom vergaan en daar is niks wat hom nou kan omkrap nie. Skoon vergeet van sy geite. Onthou ook sommer nou skielik hy het sy tang vir sy buurman geleen.
Half verleë skop hy in die gras en vra omverskoning vir sy ongeduld. Laataand voor die vuur is die vrede herstel tussen man en vrou. Alles is nou weer normaal op die tuisfront. Dis dan wat ek besef wat ware liefde werklik is – om iemand onvoorwaardelik lief te hê met foute en al en om dit te vergewe – ook myne vir dié dae wat die hormone my ook maar onderkry en niks reg wil verloop nie!
©
Fotobron : Internet
Ek wil nie eers meer die koerante lees nie. Orals word ons gebombardeer met dade wat grens aan onbehoorlik. As dit nie klein onskuldige babatjies is wat verwurg word nie, is dit ‘n dogtertjie wat perongeluk deur haar eie pa doodgeskiet word omdat daar rowers in die huis is. Verder word dit in ons kele afgedruk dat ons vir die president van ons land respek moet hê terwyl hy bitter min of geen respek vir sy land se mense het nie.