V V V’s . . .

Posted on June 22, 2013 by Lorraine

Vreemde vliënde voorwerpe! Meeste van ons raak verskrik, verstrik en vol vrees as ons met hierdie vreemde verskynsels te doene kry. So raak ‘n klompie van ons Eva-geslag ook as ons die verskriklike, vreesaanjaende vyftigs nader.

Vyftig – oor die muur, afgeleef, op die afdraande pad, of sommer doodgewoon oud. Dis nou die wêreld se woorde vir vroue wat dié ouderdom nader of al klaar daar is. Neem nou maar modelle, aktrises en selfs die gewone vrou in die straat as voorbeeld, daar is hope werksgeleenthede vir hulle wat tussen vyf-en-twintig en vyf-en-dertig is. So asof die wat ouer is, gaan ophou asemhaal en ons oorgee aan die ewigheid as die groot V ons beetkry.

So het ek ook ‘n paar jaar gelede my vyftigste verjaarsdag met angs ingewag. Alle emosies en veranderings wou ek neerskryf oor hoe ek die doodsnikke van nege-en-veertig ervaar . En toe . . . . niks!

Nie ‘n dag ouer gevoel nie. Het oornag ook niks verander nie. Dieselfde ou brose lyfie, vetrolle op die heupe en bobene waarmee ek al jare sukkel en dieselfde bruin hare wat deesdae net al hoe vinniger sy ware (grys) kleur vir die wêreld wys en wat my beursie dunner na ‘n besoek aan die salon. Verder het alles maar nog dieselfde gebly – nie eers ‘n ekstra plooi nie.

Toe wonder ek by myself, waarom dan hierdie verpletterende, verlammende, vreesaanjaende, versmorende vrees vir die vyftigs? As ek so terugkyk het ek toe werklik eers vry begin voel. Minder gestres oor onbenullighede, ek het nie meer probeer om almal gelyktydig tevrede te stel nie, ek het liewer vir myself geword en boonop trots gewees daarop.

Ek het myself aanvaar vir wie en wat ek is, en ook vrede gemaak vir wie en wat ek nié kan wees nie. Ek voel ook nie meer skuldig as ek so nou en dan die huiswerk afskeep vir ‘n lekker interessante storieboek nie. Ek maak tyd om te doen vir waarvoor ek lus het, gaan drink ek gereeld ‘n heerlike koppie koffie saam met ‘n vriendin by ‘n koffiekroeg. En waarom nie, ons is dit mos werd!

Nou dat my seuns uit die huis is en getroud is, geniet ek dit om vakansietyd saam met hulle – tot sover as wat hulle sosiale program ‘n tydjie vir hul dierbare moeder toelaat – te kuier. En boonop hou my kleinkind my jonk – niks wat ‘n vinniger aarde toe bring as die onskuld van ‘n kind nie. My dae van agter pannekoektafels staan (en al die flops op te eet) is verby en en die organisering van poedingtafels by die basaar of sportfunksies het lankal saam met die laaste van die dertigs verdwyn.

Dis nou lekkerder om eerder mooi aan te trek en saam met my man om ‘n tafel te sit as om by ‘n funksie agter die warm stoof te staan. Ek sê maklik nee sonder om skuldig te voel as my program te vol is en kies wat vir my lekker is om te doen.

Ek het regtig weer bewus geraak van my eie behoeftes. Dinge wat ek soms op die agtergrond moes skuif omrede my program te besig geraak het met my werk, huis, man en kinders kon ek weer uithaal, afstof en ordentlik my aandag gee.

My uitkyk op die lewe het dramaties verander. Dingetjies wat voorheen vir my belangrik was, het weggeval. Die onreg wat teenoor kinders gepleeg word, armoede onder mense en verkragting van vroue en kinders, en selfs onder mans, het ‘n groter kommer in my gewek.

Vroue wat hul kinders in bendegeweld verloor laat my saam met hulle huil, Madiba wat vir ons almal ‘n voorbeeld is laat my hoendervleis kry. Kinders wat deur stormreëns bibber en beef van die koue terwyl ons kla met die witbrood onder die arm, laat my besef dat ek niks het om oor te kla nie – allermins oor die ouderdom.

Saam met die ouderdom het ook verdraagsaamheid en geduld gekom. Ek het die ou klein jakkalsies wat soms so maklik verhoudings versuur, elkeen ‘n kospakkie gegee en op die pad gestuur. Dit is bloot eenvoudig net nie meer die moeite werd nie.

En toe, na ‘n verbysterende, verstommende en vermoeiende ondersoek, kom ek tot die gevolgtrekking dat die vyftigs vir my die volgende dinge simboliseer :

V Vry om te wees wie jy werklik is, om jouself uit te leef en jouself te aanvaar vir wie en wat jy is (en nie is nie)

Y Ywerig en entoesiasties te wees oor jouself, jou dierbares en oor die lewe

F Fases . . . die wonderlike groei van ‘n vrou se lewe

T Trots oor wat jy bereik het in die lewe, nie oor status en blinkgoed nie, maar oor dinge wat werklik saak maak in jou hart

I Ingelig – om bewus te wee
s van jou vriende se nood asook die lyding van jou medemens én om iets daadwerkliks daaraan te doen

G Grootgeword, gegroei sonder om te vroeg oud te word, jou humorsin te behou, minder te stres en om dolgelukkig jou nuwe fases te ervaar!

Vyftig – vry, verrykend en vrek lekker!

Winkelpoppe . . .

Posted on May 30, 2012 by Lorraine

So sit ek eendag lank terug by ‘n verkeerslig terwyl ek wag dat dit moet oorslaan sodat ek kan ry en my oog vang die paar winkelpoppe wat spoggerig in die winkelvenster staan. Popmooi, perfek gebou, lyk soos modelle, nie ’n haar uit hul plek nie, keurig aangetrek, grimering foutloos en perfekte glimlaggies op die gesigte. Amper begeer ek toe om so te kan lyk.

Terselfdertyd stap daar drie bruin vroue (ek skat so in hul veertigs) verby en bekyk die winkelpoppe toevallig ook van kop en tone. Met die omdraaislag hoor ek hulle lewer kommentaar. “Nee man, sy staan dan net daar en smile. As sy eers moet begin werk, change die hele picture en sal sy ook nie meer so heeldag smile nie en boonop kan sy nie . . . . nie!” En sê iets wat ek nie hier kan herhaal nie, maar lag hulle dood vir hulle privaatgrappie.

Dis waar ek toe smile en is toe maar bly ek is nie ‘n winkelpop nie. Gelukkig leef ek. Ek sweet as ek warm kry, is ongeduldig as dinge nie dadelik regkom nie, raak moedeloos vir my probleme, vererg my vir onbeskofte motoriste, lê met een oor/oog oop vir ingeval ek oorval word in my eie huis terwyl ek slaap, my begroting wil nie altyd klop nie en soms wys ek en manlief vir mekaar tande as ons geïrriteerd raak.

Wat daarvoor opmaak en al hierdie negatiewe dinge soos mis voor die son laat verdwyn, is die liefde van my man en my kinders. Familielede wat omgee, vriendskappe wat letterlik my lewensdrup is, my katte se kapperjolle, mense se komplimente (die kritiek hoor mens gelukkig nie sommer so reguit nie), ‘n onverwagte glimlag van ‘n vreemdeling, ‘n kind se skaterlag, die reuk van reën, die blou see, ons mooi berge en die aanskoue van ‘n groot, groot boom.

Oral in die wêreld kry jy vroue wat lyk en handel soos winkelpoppe. Koud, leweloos en maak nie ‘n verskil in die lewe nie. Die mense rondom haar kan nie naby haar kom nie. Sy het nie ‘n hart nie. Haar glimlag is vals, haar oë koud en ongenaakbaar. Sy kan haar arms nie om iemand sit en troos wat dit dalk broodnodig het nie. Sy kan nie buk om haar kind op te tel, op die heup te sit en liefderyk teen haar te druk nie.

Sy kan nie in haar man se arms lê en hom van haar liefde verseker nie, kan nie ‘n klein katjie of hondjie vryf of blomme vir haar vriendin uit haar tuin pluk nie. Sy kan nie die reën ruik, die blou see sien, onder ‘n groot koelteboom ontspan of ‘n interessante boek lees nie. Musiek bereik nie haar siel nie. Sy kan nie heerlike kos geniet en saam met haar gesin om die tafel sit nie.

Sy is te besig om die perfekte prentjie van haar uiterlike voor te sit en te onderhou. Alles in die lewe gaan oor haarself en hoe sy lyk vir ander. Nooit sal jy haar sonder grimering, kaalvoet of deurmekaarhare vang nie. Sy laat nooit die gordyn voor haar hart of haar oë sak nie. Leer jy nooit die ware vrou agter die kapsel, grimering en boetiekuitrustings nie.

Nee wat, so ‘n perfekte prentjie klink vir my nogal na vreeslike harde werk. Ek weet die gesegde lees : “you have to be cruel to be beautiful” maar iewers op ‘n tyd in jou dag moet jy jou man ‘n lekker drukkie kan gee sonder dat jy bang is jou lipstiffie smeer, jou kleinkind met jou hare laat speel, jou vingers in die grond druk om ‘n roosboom te plant, kaalvoet op die rotse en strand speel en soms al jou grimering aflag vir die snaakshede in die lewe! Dan is jy eers mens!

Visitekaartjies . . .

Posted on January 11, 2012 by Lorraine

Jy wil tog so graag glo daar is iets goeds in elkeen. Jy wil dalk (dis veiliger) nie altyd weet dat daar ook iets slegs in jou medemens skuil nie, veral nie van dié wat naby jou is nie – en (verkieslik) nog minder van jouself. Jy maak verskonings, probeer dit kamma wegpraat of lag dit af.

Hierdie week speel ek op my rekenaar. Ek besluit toe om vir myself visitekaartjies te maak. Nie dat ek ‘n besigheid bedryf nie, maar as iemand my vra vir my naam of telefoonnommer het ek nooit papier en/of pen byderhand nie. Dit is ‘n gesukkel – daarom die behoefte om sommer ‘n paar kaartjies in my beursie te hou. Vir sulke tye.

Die rekenaarprogram gee die mooiste prentjies wat ek op my visitekaartjie kan aanbring. Alles wat so ietsie van my liefde vir die lewe weerspieël – dit is nou naas die groot liefde in my lewe en my twee seuns! Ek is versot op mooi goed. Volksvreemde musiek, verstaanbare kuns, goeie vertonings, ordentlike boeke, lekker kos, goeie rooi wyn, interessante vriende en mooi berge en bome.

Dit knor maar met die bewoording van die visitekaartjie. Ek besef ek het nie eintlik iets interessants om te skryf nie. Lorraine Brand, Posbus 0001, Bitterfontein, 0007. Selnommer 079 217 1603. Hoe sal ek myself op my kaartjie beskryf? Kan tog nie sê ek is lief vir lekker kos (dit kan‘n mens sommer sien) of ‘n glasie rooiwyn nie (netnou dink mense ek sit met ‘n drankprobleem).

‘n Kunskenner is ek nie, alhoewel ek goeie kuns kan waardeer. Ideale vriendin en luisteraar klink darem tog so bietjie windtie. En boonop dink my vriendinne dalk heeltemal anders – ‘n mens kan jou soms vreemde dinge aanmatig.

Na ‘n lang gesukkel besluit ek toe dat ‘n visitekaartjie ìs maar net vir mense wat ‘n besigheid bedryf of iets het waarop hulle kan roem. Gewoonlik is hul besigheid se naam daarop en soms ook ‘n klein dienslewering-logo, byvoorbeeld “We’ll walk the walk and talk the talk! Of ”Your future is in my hands!” Of iets dergeliks.

Ek wonder toe. As elkeen van ons verplig was om persoonlike visitekaartjies by ons te dra soos ‘n ID dokument – maar wat meer van ons karakter in plaas van ons beroep vertel – wat sal ons dan daarop skryf?

Bettie Boshoff / Bitterbek en Beswaard – “Kla is my middelnaam”. Sannie Cilliers / Skinderbek en Moeilikheidmaker – “Ek is net ‘n telefoonoproep ver!”. Gert Goosen / Hardvogtig en Onredelik – “Die lewe is nie vir sissies nie”.

Of Rita Rensin / Vriendin en Staatmaker – “24 Uur tot jou diens”. Linda Leonard / Liefdevol en Hulpvaardig – “My hande staan vir niks verkeerd nie”. Jan Jansen / Vertroueling en Regverdig – “Jykanmy met jou lewe vertrou”.

Dit gebeur dikwels dat jy iemand ontmoet en hierdie persoon maak ‘n geweldige indruk op jou. Vir maande of soms jare groei jou respek vir hierdie persoon, vertel jy vir ander van hom of haar.

En dan skielik eendag, sien jy ‘n ander sy van hom wat jy glad nie ken nie en stel hy jou diep teleur. Sou jy dit nóóit van hom verwag het nie. Want in jou hart het jy klaar ‘n visitekaartjie van hom gevorm.

Dalk is dit maar goed dat visitekaartjies net die nodige bevat (name, beroep, kontaknommers). Anders sou min mense hulle visitekaartjies vrylik kon of wou uitdeel. Of dalk probeer besigheid verkry het op dié manier. Buitendien sou heelparty bankrot wees nog voor hulle besigheid kon begin.

Ek lees onlangs in ‘n Kaapse koerant van iemand wat homself soos volg adverteer. “Ek is ‘n 24-jarige man en soek werk, het ‘n bestuurderslisensie, geen afhanklikes nie, drink nie en rook nie – wat meer wil jy hê? Skakel Koos by telefoonnommer na ure by 021-11111111.” Ek het lekker gelag. Dit is soos ‘n vat-dit-of-los-dit visitekaartjie.

Dit is toe dat ek maar besluit – ek het niks om op te roem nie, maar ek geniet die lewe – so uit die heupe uit! Ek sal dit vir niemand anders s’n verruil nie. Die soet en die bitter saam. En op my visitekaartjie onderaan my naam en van sal ek maar liewers net die volgende skryf. “Die lewe is ‘n lied!”

Koffie Klets

A blog for South-African Women

Tag Archives: heupe

V V V’s . . .

Winkelpoppe . . .

Visitekaartjies . . .