Almal trek swaar. Om te oorleef met die huidige pryse van kos en brandstof, is nie vir sissies nie. Jy moet hare op jou bors, tande en rug hê! Ek hoor gisteraand ‘n advertensie op televisie waar hulle die mense vertel dat trou vandag nog ‘n “bargain” kan wees. As alles in aggeneem word, en dit sluit trouring en wittebrood uit, kan hulle ‘n troue reël vir ‘n bedrag tussen R40 000 en R45 000. Ek het amper regagteroorgeslaan. Dit sal my heeltemal van trou afsit.
Die armes word nog net armer. En met die resessie is daar nie eers vinnig iets op die horison wat ons met ‘n lig kan sien nie wat uitkoms kan bring nie. Waar sny jy? Wat los jy? Ons móét eet, ons móét ons kinders skooltoe stuur, ons móét by die werk uitkom. Ons móét warm water hê om te bad, ons móét krag hê om te kook. En ons voel skuldig as iemand vir ‘n stukkie kos kom bedel en jy dink by jouself “hierdie vier snytjies brood is broodnodige kos vir my gesin”!
My hart breek as ek die pensioenarisse met hulle karige pensioentjies in die winkels sien. Hulle draai en draai en draai daardie artikel om en aan die einde beland dit maar weer net op die rak. Selfs mieliemeel kos deesdae ‘n fortuin. Doodgaan is ook nie ‘n opsie nie, want begrafnisse kos baie geld.
Iets wat ek deesdae ondervind is dat mense grappies maak omtrent hulle omstandighede. Die een ou sê nou die anderdag, hy praat maar min deesdae want hy spaar dit vir die moeilike tye wat voorlê. ‘n Ander spog en sê hy het gister wors gebraai – dit is deesdae ‘n luuksheid. Die Huisgenoot se randrekkers raak deesdae ‘n broodnodige resepteboek in ons huise.
Die slim mense sê mos hoeka ons gebruik humor om ons deur krisisse, rampe en swaarkry te help. Dit is toe dat ek dink my plan om die winter, resessie en ander finansiële probleme uit te wis, is nogal ‘n grênd plan. Hibernasie. Winterseisoen. Vir tenminste ‘n hele paar maande.
Dink net, as Suid-Afrika elke jaar 3-4 maande kan hiberneer, wat sal dit nie vir ons beteken nie. Soveel probleme kan in daardie tydperk aangespreek word. Die moontlikhede is legio!!! En boonop kan ek genomineer word vir ‘n Nobelprys!
Eerstens kan ons almal genoeg rus kry. In hierdie drie maande hibernering is jou verlof ingesluit, asook alle publieke vakansiedae en naweke. Siekverlof, kraamverlof en spesiale verlof. Skoolsiek ook. Die res van die jaar moet ons skouer aan die wiel sit. Sodoende is daar ook nie tyd vir misdrywe en kriminele aktiwiteite nie.
Tweedens kan die natuur weer herstel. Bome kan groei, velde kan herstel en diere kan rus. Implemente en voertuie kan tot stilstand kom en sodoende kan die osoonlaag ook weer tot normaliteit terugkeer. As daar nie gasse vrygestel word nie, is daar niks wat die osoonlaag irriteer nie.
Ons liggame kan herstel en nuwe selle kan groei en regmaak wat binnekant verkeerd loop. Ons kan van oortollige gewig ontslae raak wat dan ook terselfdertyd ander mediese probleme uitfasseer soos hoë bloeddruk, cholesterol (van al die ryk kosse wat ons in die winter verorber), stresverwante siekte en padwoede.
Inflasie kan beter beheer word (niemand kan koop in daardie tydperk nie) en dink net watter groot besparing kan ESKOM maak. Geen verwarmers, elektriese komberse en warmwatersilinders wat ooreis word nie.
Uiteindelik sal daar minder oorloë wees. Niemand gaan tog lus wees om na 3-4 maande se heerlike ontspannende slaap weer aan die gang te kom om verder oorlog te voer nie. Daar skakel ons sommer ook die moontlikheid van oorlog uit aangesien 8 maande nie die moeite werd is om so ‘n perd op te saal nie.
Ek weet dit klink na heerlike dagdromery en “snert”, maar dit is nie. Gaan sit en dink mooi oor al die voordele hieraan verbonde. Ek, persoonlik, kan nie dink aan een nadeel nie!
Foto : Internet
Kopiereg voorbehou
Ek lê hier op my bed, ‘n waaier van die dak en een langs my en nogsteeds tap die sweet van my af. Elke jaar as dit winter is sweer ek ek sal nie weer kla oor die somer nie. Tot dae soos vandag. My brose lyfie en my ouderdom kan nie meer die uiterstes hanteer nie.
Vandag verlang ek na ‘n plaasdam wat ons nooit gehad het nie. Ek was altyd so jaloers as my maters na ‘n naweek terugkom koshuis toe en vertel van ure se plesier-swem in ‘n plaasdam. Ek kon my net voorstel . . . ‘n gelag en ‘n geplons terwyl tortelduiwe op nabye takke sit en die gejillery aanskou.
Dis dae soos vandag dat ek wens waatlemoene was nog twee vir R20. Soet en rooi as Pa dit in skywe sny. Die waatlemoen-smeerdery agterna was baie pret. En dan, as jy so taai is dat jou vingers aanmekaar kleef word die soet en die taai en die warm van jou lyf afgespuit met ‘n tuinslang. Wat natuurlik weer vir nog pret sorg.
Dan is dit ook die dae wat ek roomyskarretjies mis. Wat van veraf sy klokkie lui soos hy afkom in die straat. En ma’s en pa’s rondskarrel om los sente te kry om vir elkeen ‘n vrugte-yssie te koop. Of, as dit goed gaan . . . ‘n regte “cherry top” . . .
Ek mis die speletjies wat ons in die aande gespeel het. Wegkruipertjie, vrot-eier, koljander-deur-die-bos . . . en die buurt se kinders wat almal sommer vir ai-tog-dis-lekker om die blok stap. Niemand wat jou veiligheid bedreig nie. Geen wonder obesiteit was nog nie so ‘n krisis nie. Ons het meer as genoeg oefening gehad.
Toe ek groter word, het ons saans na ete buite gesit. Op tuinstelle wat sulke diamantpatroontjies op jou vel gemaak het. Daar het ons gesit en soveel onthou-jy-nogs uitgepak. Meestal het ons gelag dat die trane loop en soms het ons ‘n traan gepik oor iemand wat alreeds nie meer met ons was nie.
Drome is gedroom. Alle vrese is besweer. Alledaagse krisisse is in perspektief gebring en sou jy ‘n bietjie grootkoppig en hardkoppig wees het jou sibbe jou vinnig teruggebring aarde toe. Daar was nie tyd vir houdinkies nie.
Buite het dit geruik na grond, na varsgesnyde grasperke, die chloor in die spreiers wat so tik-tik-tik die grasperke en akkers natlei. En skoon lug. Orals het jy mense gehoor lag, gesels, verby jou huis geloop en geselsies aangeknoop. Almal het almal geken. Vandag ken ek nogsteeds nie my bure nie.
Die samelewing van vandag misgun ons kinders om soos ons van ouds saans op die gras te le en na die sterre te kyk. As die hitte jou uit die huis jaag, le ons almal op die gras op ons rug. Soek ons komete en sterre-prentjies aan die hemelhange. Skoon vergete van die hitte wat druk.
Ek mis ook die stoepslapery. Waar jy jou matras uitpak op die stoep en in rus en vrede ‘n koele nagrus kon beleef. Vandag is dit selfs onveilig in jou eie huis agter slot en grendel te slaap.
As die hitte te erg geraak het, het Pa ons in die kar gelaai en dorp toe gery waar ons “window shopping gedoen het” . . . altans, die grootmense. Ons kinders het na hartelus saamgedrentel, mekaar besig gehou . . . enigeiets net om van die hitte van die huis weg te kom.
Ek mis die sorgvrye dae van die somer. Waar ons so besig gehou was dat die hitte selde ‘n stopstraat geword het. Waar die hitte ons nie teruggehou het van pret en plesier nie. Waar hitte jou gedwing het om die natuur te geniet. Om nuwe dinge te ontdek. Om jou humeur, jou gemoed en jou lyf af te koel.
Dis meestal in die hitte buite ons huis dat ek weer mens geword het. In die teenwoordigheid van hulle wat vir my lief was en my aanvaar het vir wie ek is.
Fotobron : Internet
Vreemde vliënde voorwerpe! Meeste van ons raak verskrik, verstrik en vol vrees as ons met hierdie vreemde verskynsels te doene kry. So raak ‘n klompie van ons Eva-geslag ook as ons die verskriklike, vreesaanjaende vyftigs nader.
Vyftig – oor die muur, afgeleef, op die afdraande pad, of sommer doodgewoon oud. Dis nou die wêreld se woorde vir vroue wat dié ouderdom nader of al klaar daar is. Neem nou maar modelle, aktrises en selfs die gewone vrou in die straat as voorbeeld, daar is hope werksgeleenthede vir hulle wat tussen vyf-en-twintig en vyf-en-dertig is. So asof die wat ouer is, gaan ophou asemhaal en ons oorgee aan die ewigheid as die groot V ons beetkry.
So het ek ook ‘n paar jaar gelede my vyftigste verjaarsdag met angs ingewag. Alle emosies en veranderings wou ek neerskryf oor hoe ek die doodsnikke van nege-en-veertig ervaar . En toe . . . . niks!
Nie ‘n dag ouer gevoel nie. Het oornag ook niks verander nie. Dieselfde ou brose lyfie, vetrolle op die heupe en bobene waarmee ek al jare sukkel en dieselfde bruin hare wat deesdae net al hoe vinniger sy ware (grys) kleur vir die wêreld wys en wat my beursie dunner na ‘n besoek aan die salon. Verder het alles maar nog dieselfde gebly – nie eers ‘n ekstra plooi nie.
Toe wonder ek by myself, waarom dan hierdie verpletterende, verlammende, vreesaanjaende, versmorende vrees vir die vyftigs? As ek so terugkyk het ek toe werklik eers vry begin voel. Minder gestres oor onbenullighede, ek het nie meer probeer om almal gelyktydig tevrede te stel nie, ek het liewer vir myself geword en boonop trots gewees daarop.
Ek het myself aanvaar vir wie en wat ek is, en ook vrede gemaak vir wie en wat ek nié kan wees nie. Ek voel ook nie meer skuldig as ek so nou en dan die huiswerk afskeep vir ‘n lekker interessante storieboek nie. Ek maak tyd om te doen vir waarvoor ek lus het, gaan drink ek gereeld ‘n heerlike koppie koffie saam met ‘n vriendin by ‘n koffiekroeg. En waarom nie, ons is dit mos werd!
Nou dat my seuns uit die huis is en getroud is, geniet ek dit om vakansietyd saam met hulle – tot sover as wat hulle sosiale program ‘n tydjie vir hul dierbare moeder toelaat – te kuier. En boonop hou my kleinkind my jonk – niks wat ‘n vinniger aarde toe bring as die onskuld van ‘n kind nie. My dae van agter pannekoektafels staan (en al die flops op te eet) is verby en en die organisering van poedingtafels by die basaar of sportfunksies het lankal saam met die laaste van die dertigs verdwyn.
Dis nou lekkerder om eerder mooi aan te trek en saam met my man om ‘n tafel te sit as om by ‘n funksie agter die warm stoof te staan. Ek sê maklik nee sonder om skuldig te voel as my program te vol is en kies wat vir my lekker is om te doen.
Ek het regtig weer bewus geraak van my eie behoeftes. Dinge wat ek soms op die agtergrond moes skuif omrede my program te besig geraak het met my werk, huis, man en kinders kon ek weer uithaal, afstof en ordentlik my aandag gee.
My uitkyk op die lewe het dramaties verander. Dingetjies wat voorheen vir my belangrik was, het weggeval. Die onreg wat teenoor kinders gepleeg word, armoede onder mense en verkragting van vroue en kinders, en selfs onder mans, het ‘n groter kommer in my gewek.
Vroue wat hul kinders in bendegeweld verloor laat my saam met hulle huil, Madiba wat vir ons almal ‘n voorbeeld is laat my hoendervleis kry. Kinders wat deur stormreëns bibber en beef van die koue terwyl ons kla met die witbrood onder die arm, laat my besef dat ek niks het om oor te kla nie – allermins oor die ouderdom.
Saam met die ouderdom het ook verdraagsaamheid en geduld gekom. Ek het die ou klein jakkalsies wat soms so maklik verhoudings versuur, elkeen ‘n kospakkie gegee en op die pad gestuur. Dit is bloot eenvoudig net nie meer die moeite werd nie.
En toe, na ‘n verbysterende, verstommende en vermoeiende ondersoek, kom ek tot die gevolgtrekking dat die vyftigs vir my die volgende dinge simboliseer :
V Vry om te wees wie jy werklik is, om jouself uit te leef en jouself te aanvaar vir wie en wat jy is (en nie is nie)
Y Ywerig en entoesiasties te wees oor jouself, jou dierbares en oor die lewe
F Fases . . . die wonderlike groei van ‘n vrou se lewe
T Trots oor wat jy bereik het in die lewe, nie oor status en blinkgoed nie, maar oor dinge wat werklik saak maak in jou hart
I Ingelig – om bewus te wee
s van jou vriende se nood asook die lyding van jou medemens én om iets daadwerkliks daaraan te doen
G Grootgeword, gegroei sonder om te vroeg oud te word, jou humorsin te behou, minder te stres en om dolgelukkig jou nuwe fases te ervaar!
Vyftig – vry, verrykend en vrek lekker!
©
Ek het myself die vraag die afgelope paar dae gevra. Ek het geen nuwejaarsvoorneme gehad nie (hou dit nooit by nie en ek lieg nie meer vir myself nie) en het redelik alles bereik wat ek wou bereik het in die lewe.
Ek wil nie meer werk tot ek in die baas se stoel sit nie, het klaar my “share” gehad van skolefunksies, kerkfunksies en fondsinsamelingfunksies vir watter organisasie ek betrokke was. Ek het diegene in nood gehelp en wou soms ander oor die rant help as dinge te woes gegaan het.
My kinders is groot en getroud en ek het ‘n kleinkind en nog om na uit te sien. Ek en manlief grom al lankal nie meer vir mekaar nie en kan lang ure bymekaar wees sonder om ‘n woord te seg en dit nog te geniet ook. Ons belangstellings is dieselfde en ons verskil min van mekaar . . . net as hy nie saamstem met my nie. Ek lewe in vrede met bure, vriende, familie (die aangetroudes ook) en vyande.
Was nou nie regoor die wereld nie maar het in my dae ‘n paar plekke besoek. En dit geniet. Ek het al drie biblioteke vol gelees, films gekyk . . . mooies en minder mooies, en het my stem dikgemaak in politieke kommentaar. “Mind you” . . . so erg dat ek vir ‘n baie lang ruk “verban” was. Ek het ge-eksperimenteer met vreemde kosse, wyne en tale . . . die kos is reguit heupe toe, die wyn kop toe en die tale by die een oor in en ander een uit.
My hare was al rooi en my naels swart. Mini’s pas ek nie in nie en alles “hang letterlik af” wat ek aantrek. Het die gym besoek op my dae dat my go uithang, sonder enige noemenswaardige sukses. Dieselfde vir diete. Ek kan boeke skryf oor onsuksesvolle diete (deur my).
Raak lankal nie meer geirriteerd met die verkeer nie en wys ook nie die hele alfabet op my een hand as iemand voor my inswaai nie. Druk nog net nou en dan die toeter as iemand op my afpyl of rommel uit die venster gooi. Tik nie meer my voet in lang rye nie en rol nie my oe vir swak diens nie.
Ek weier om heruitsendings van twintig jaar gelede vir die vyfde maal te kyk. Ek kan al saampraat met die akteurs/aktrises. Ek drink nie meer Coke nie want dit proe al lankal nie meer soos Coke nie . . . dieselfde geld vir Wilson toffies. Ek plant nie meer rose nie want vandag se goed ruik na niks.
Wat bly nou oor . . .
Al die lekker dinge . . . ‘n sonsondergang of nog beter, my beste . . . sonopkoms. Daar is iets omtrent die son se eerste strale wat my energie gee vir die dag, hoop vir die toekoms.
Ek staan buite in die reen dat die druppels by my ore afloop sonder om oor my kapsel/klere te bekommer.
Ek speel modderdiep saam met my kleinkind en vertel honderd keer dieselfde storie vir haar. Sonder dat ek of sy moeg word.
Ek en manlief giggel oor verspottighede dat ons soms aan die bed moet vashou om nie af te val nie.
Wanneer die geleentheid hom voordoen kuier ons en die kinders ‘n hond uit die bos. Ons praat en lag en “onthou-jy-nog’s” lank nadat Klaasvakie gaan slaap het.
Ek en manlief bid saam, lag soms saam en huil soms saam (oudword is nie vir sissies nie) . . . en praat van ouderdom . . . ons help mekaar op wanneer dit moet en herinner mekaar om ons pille te drink.
Ons beproef koffie en koek by koffiewinkels . . . hy die koffie en ek die koek. Ons luister tjello musiek en kyk August Rush vir die hoeveelste maal. Ons blaai deur boeke en lees vir mekaar voor. Ons le en droom . . . kan jou se waaroor as ek net kan onthou . . .
Dankie tog vir hierdie “wat nou” in ons lewe . . . dis heerlik en ek verruil dit vir niks!!!
©
Hierdie is weer eens ‘n oulike idee om jou geliefdes af te wys. Maar ek kan aan soveel ander temas dink . . . jou kinders, jou broers en susters, jou honde/katte, plekke wat jy al besoek het, jou kosbaarste besittings, jou studente, jou mooiste troufotos . . . ag, daar is hopeloos te veel om op te noem.
Ek hou sommer baie baie hiervan!!
So sit ek eendag lank terug by ‘n verkeerslig terwyl ek wag dat dit moet oorslaan sodat ek kan ry en my oog vang die paar winkelpoppe wat spoggerig in die winkelvenster staan. Popmooi, perfek gebou, lyk soos modelle, nie ’n haar uit hul plek nie, keurig aangetrek, grimering foutloos en perfekte glimlaggies op die gesigte. Amper begeer ek toe om so te kan lyk.
Terselfdertyd stap daar drie bruin vroue (ek skat so in hul veertigs) verby en bekyk die winkelpoppe toevallig ook van kop en tone. Met die omdraaislag hoor ek hulle lewer kommentaar. “Nee man, sy staan dan net daar en smile. As sy eers moet begin werk, change die hele picture en sal sy ook nie meer so heeldag smile nie en boonop kan sy nie . . . . nie!” En sê iets wat ek nie hier kan herhaal nie, maar lag hulle dood vir hulle privaatgrappie.
Dis waar ek toe smile en is toe maar bly ek is nie ‘n winkelpop nie. Gelukkig leef ek. Ek sweet as ek warm kry, is ongeduldig as dinge nie dadelik regkom nie, raak moedeloos vir my probleme, vererg my vir onbeskofte motoriste, lê met een oor/oog oop vir ingeval ek oorval word in my eie huis terwyl ek slaap, my begroting wil nie altyd klop nie en soms wys ek en manlief vir mekaar tande as ons geïrriteerd raak.
Wat daarvoor opmaak en al hierdie negatiewe dinge soos mis voor die son laat verdwyn, is die liefde van my man en my kinders. Familielede wat omgee, vriendskappe wat letterlik my lewensdrup is, my katte se kapperjolle, mense se komplimente (die kritiek hoor mens gelukkig nie sommer so reguit nie), ‘n onverwagte glimlag van ‘n vreemdeling, ‘n kind se skaterlag, die reuk van reën, die blou see, ons mooi berge en die aanskoue van ‘n groot, groot boom.
Oral in die wêreld kry jy vroue wat lyk en handel soos winkelpoppe. Koud, leweloos en maak nie ‘n verskil in die lewe nie. Die mense rondom haar kan nie naby haar kom nie. Sy het nie ‘n hart nie. Haar glimlag is vals, haar oë koud en ongenaakbaar. Sy kan haar arms nie om iemand sit en troos wat dit dalk broodnodig het nie. Sy kan nie buk om haar kind op te tel, op die heup te sit en liefderyk teen haar te druk nie.
Sy kan nie in haar man se arms lê en hom van haar liefde verseker nie, kan nie ‘n klein katjie of hondjie vryf of blomme vir haar vriendin uit haar tuin pluk nie. Sy kan nie die reën ruik, die blou see sien, onder ‘n groot koelteboom ontspan of ‘n interessante boek lees nie. Musiek bereik nie haar siel nie. Sy kan nie heerlike kos geniet en saam met haar gesin om die tafel sit nie.
Sy is te besig om die perfekte prentjie van haar uiterlike voor te sit en te onderhou. Alles in die lewe gaan oor haarself en hoe sy lyk vir ander. Nooit sal jy haar sonder grimering, kaalvoet of deurmekaarhare vang nie. Sy laat nooit die gordyn voor haar hart of haar oë sak nie. Leer jy nooit die ware vrou agter die kapsel, grimering en boetiekuitrustings nie.
Nee wat, so ‘n perfekte prentjie klink vir my nogal na vreeslike harde werk. Ek weet die gesegde lees : “you have to be cruel to be beautiful” maar iewers op ‘n tyd in jou dag moet jy jou man ‘n lekker drukkie kan gee sonder dat jy bang is jou lipstiffie smeer, jou kleinkind met jou hare laat speel, jou vingers in die grond druk om ‘n roosboom te plant, kaalvoet op die rotse en strand speel en soms al jou grimering aflag vir die snaakshede in die lewe! Dan is jy eers mens!
In ons binnekring, dis nou nabye familie en vriende, word sommer blatant gevra, “Hoeveel kilogramme was jou Kersfees?” Dis nou na aanleiding van al die versoekings in terme van kos en drinkgoed oor die groot dae. En met my brose lyfie kan ek letterlik en figuurlik nie eers lyf wegsteek nie.
Ander mense se foute en sondes word slim verbloem met grimering, ‘n oulike kapsel of die regte snit klere, maar myne word oop en bloot tentoongestel soos ‘n goedkoop “X-Mas Special” in ‘n winkelvenster. Vir almal om na te kyk en te wonder of dit die moeite werd is.
Iemand het lank gelede die opmerking gemaak dat ‘n mens die gewig wat ‘n mens in ‘n jaar optel nie soseer tussen Nuwejaar en Kersfees geskied nie, maar eerder in daardie lang, nimmereindige feestyd tussen Kersfees en Nuwejaar.
Waarom gaan ons dan elke jaar deur al die dramas rondom Krismiskos? Daar word vooraf ure om die tafel gesit, spyskaarte word beplan, opinies word gevra en die breine word gerek vir ‘n ete der etes op dié besondere dag. Sou die spyskaart die begroting diep in die rooi sit, moet al die stappe weer van vooraf deurgewerk word.
Skielik ontpop elkeen in ‘n vyfster-sjef. Elke lid van die huisgesin gooi sy wenresep spyskaart in die groot pot – en dring boonop daarop aan dat syne die beste is. Selfs ek, wat na vyf-en-twintig jaar al redelik opgekook is, wil nou ook skielik ‘n lepel in die kastrol druk oor die spyskaart.
Na al die gekoukus word daar eenparig, met subtiele dreigemente en afpersing deur die huishouding se Minister van Finansies, vir ons besluit. Manlief kry sy sin oor die vleisgeregte, Ouboet het vrek en vrede of die res van ons van sy keuse van nagereg hou en Kleinboet dra vir ‘n vale resepte aan van eksotiese slaaie en bykosse.
My keuse? Sien ek kans vir al die voorbereidings of gaan ek my moet oorgee aan daardie bekende blou pilletjies om my regop te hou met al die bedrywighede?
As die welsyn op Kersdag by my huis moet instap, sluit hulle my summier toe in die tronk en gooi die sleutel ver weg. ‘n Mens sal sweer my mense het jarelaas ordentlike kos gesien en geëet! Dat nie een van hulle in die hospitaal beland weens ‘n gebarste maag of diafragma nie, is opsigself ‘n agste of negende wonder van die wêreld.
My oomblik van wraak (oor die aldag en heeldag gestanery voor die warm stoof en wasbak) breek uiteindelik aan. Gelukkig het ek baie geduld en kan ek lank wag. Boonop haat ek dit om kos te mors. Die volgende paar dae se spyskaart lyk toe as volg. Toebroodjies met oorskiet kouevleis, slaai en krismispoeding. Kits pizzas met “krismis toppings” (lees oorskiet kouevleis), slaai en poeding. Gevulde ommelette met oorskietvleis, slaai en iets wat lyk soos krismispoeding.
Tot vervelens toe. Verrassing op verrassing, totdat selfs die katte in die huis hulle koppe naderhand wegdraai vir heerlike gesnipperde varkboud en hoenderdytjies. “Te erg is te erg” – lê die verwyt in hulle oë as dit net lyk of ek na die yskas se kant toe beweeg. Met hierdie vreemde gedrag van die katte is ek oortuig dat ons dierbare troeteldiere vir tenminste ‘n week vrywilliglik ‘n vegetariese dieet volg.
Natuurlik is dit ‘n heerlike tyd in my lewe. Geen kosmakery nie, die skottelgoed word by die dag minder en ek kan weer die yskas se liggie raaksien sonder om alles uit te pak. Die kinders is iesigrimmig, grom in die verbyloop vir mekaar en soek verskoning om uit te slaap (vir verandering van spyse, glo ek) en my man begin verval in ‘n toestand van stilstuipe. En soos wat deesdae se kinders sal sê, kap ek hulle ‘n “ignore”,
En dan, sonder dat ek dit regtig besef, wonder ek hoekom ek skielik so aangetrek word deur alles wat groen- en oranjekleurig is? Sien ek ‘n struik met groen blare wil dit so half en half ‘n klokkie by my lui, ek kan net nie dink wat nie. Totdat ek in die plaaslike supermark beland.
Maak nie saak wat ek op die rakke soek nie, ek bly terugkeer na die groente-afdeling. As ek my kom kry staan ek daar, bevoel en bevat die komkommers, vryf oor die wortels, koester die murgpampoene en skorsies teen my lyf. Dit alles gepaardgaande met ‘n dromerige uitdrukking in my oë wat vir ander dalk na ‘n dringende geval vir die sielkundige lyk.
Net voordat die winkeleienaar my wil uitsmyt oor onsedelike gedrag, koop ek op die daad genoeg groente vir ‘n weermagpeleton. Terwyl ek huistoe jaag, gryp ek die selfoon (dankie tog daarvoor) en skakel vir manlief. Soos ‘n generaal in ‘n oorlogsituasie skree ek die bevele oor die foon, “maak vuur, smeer jou swartpot, skil solank uie, haal daar ‘n pak skaapskenkels uit, vanaand maak ons ‘n pot. Hierdie sussie is nou lus vir gewone boerekos – sonder poeding!” Vanaand eet ons weer soos ordentlike opgevoede mense!
Daardie aand lyk dit asof die kinders tuisgekom het na jarelange swerwery oor die groot waters. Ons glimlag ordentlik vir mekaar, waag dit selfs om grappies te maak. Die katte kom skuur-skuur nader, hoopvol dat daar iewers dalk ‘n stukkie wortel uit die pot sal val. My man knipoog (met ‘n vonkel in sy oog) betekenisvol vir my oor die vuur. Daar is weer uiteindelik vrede in die huis. In my hart sê ek saggies, “Dankie tog, Krismis kom net eenmaal ‘n jaar!”
