Oplossings vir die winter, resessies en ander oorlewingsprobleme . . .

 

hibernation-dormouse

Almal trek swaar.  Om te oorleef met die huidige pryse van kos en brandstof, is nie vir sissies nie.  Jy moet hare op jou bors, tande en rug hê!  Ek hoor gisteraand ‘n advertensie op televisie waar hulle die mense vertel dat trou vandag nog ‘n “bargain” kan wees.  As alles in aggeneem word, en dit sluit trouring en wittebrood uit, kan hulle ‘n troue reël vir ‘n bedrag tussen R40 000 en R45 000.  Ek het amper regagteroorgeslaan.  Dit sal my heeltemal van trou afsit.

Die armes word nog net armer.  En met die resessie is daar nie eers vinnig iets op die horison wat ons met ‘n lig kan sien nie wat uitkoms kan bring nie.  Waar sny jy?  Wat los jy?  Ons móét eet, ons móét ons kinders skooltoe stuur, ons móét by die werk uitkom.  Ons móét warm water hê om te bad, ons móét krag hê om te kook. En ons voel skuldig as iemand vir ‘n stukkie kos kom bedel en jy dink by jouself “hierdie vier snytjies brood is broodnodige kos vir my gesin”!

My hart breek as ek die pensioenarisse met hulle karige pensioentjies in die winkels sien.  Hulle draai en draai en draai daardie artikel om en aan die einde beland dit maar weer net op die rak.  Selfs mieliemeel kos deesdae ‘n fortuin.  Doodgaan is ook nie ‘n opsie nie, want begrafnisse kos baie geld.

Iets wat ek deesdae ondervind is dat mense grappies maak omtrent hulle omstandighede. Die een ou sê nou die anderdag, hy praat maar min deesdae want hy spaar dit vir die moeilike tye wat voorlê.  ‘n Ander spog en sê hy het gister wors gebraai – dit is deesdae ‘n luuksheid.  Die Huisgenoot se randrekkers raak deesdae ‘n broodnodige resepteboek in ons huise.

Die slim mense sê mos hoeka ons gebruik humor om ons deur krisisse, rampe en swaarkry te help.  Dit is toe dat ek dink my plan om die winter, resessie en ander finansiële probleme uit te wis, is nogal ‘n grênd plan.  Hibernasie. Winterseisoen. Vir tenminste ‘n hele paar maande.

Dink net, as Suid-Afrika elke jaar 3-4 maande kan hiberneer, wat sal dit nie vir ons beteken nie.  Soveel probleme kan in daardie tydperk aangespreek word.  Die moontlikhede is legio!!!  En boonop kan ek genomineer word vir ‘n Nobelprys!

Eerstens kan ons almal genoeg rus kry.  In hierdie drie maande hibernering is jou verlof ingesluit, asook alle publieke vakansiedae en naweke.  Siekverlof, kraamverlof en spesiale verlof.  Skoolsiek ook.  Die res van die jaar moet ons skouer aan die wiel sit.  Sodoende is daar ook nie tyd vir misdrywe en kriminele aktiwiteite nie.

Tweedens kan die natuur weer herstel.  Bome kan groei, velde kan herstel en diere kan rus. Implemente en voertuie kan tot stilstand kom en sodoende kan die osoonlaag ook weer tot normaliteit terugkeer.  As daar nie gasse vrygestel word nie, is daar niks wat die osoonlaag irriteer nie.

Ons liggame kan herstel en nuwe selle kan groei en regmaak wat binnekant verkeerd loop.  Ons kan van oortollige gewig ontslae raak wat dan ook terselfdertyd ander mediese probleme uitfasseer soos hoë bloeddruk, cholesterol (van al die ryk kosse wat ons in die winter verorber), stresverwante siekte en padwoede.

Inflasie kan beter beheer word (niemand kan koop in daardie tydperk nie) en dink net watter groot besparing kan ESKOM maak.  Geen verwarmers, elektriese komberse en warmwatersilinders wat ooreis word nie.

Uiteindelik sal daar minder oorloë wees.  Niemand gaan tog lus wees om na 3-4 maande se heerlike ontspannende slaap weer aan die gang te kom om verder oorlog te voer nie.  Daar skakel ons sommer ook die moontlikheid van oorlog uit aangesien 8 maande nie die moeite werd is om so ‘n perd op te saal nie.

Ek weet dit klink na heerlike dagdromery en “snert”, maar dit is nie.  Gaan sit en dink mooi oor al die voordele hieraan verbonde.  Ek, persoonlik, kan nie dink aan een nadeel nie!

Foto : Internet

Kopiereg voorbehou

 

Foto-Pretsel 12

Is verbasend hoe partymense met so ‘n “moeggebore” uitdrukking op hulle gesigte rondloop.  Die lewe is net eenvoudig te veel.  Hulle kan nie meer so voortgaan nie, die lewe is een pynigende hel op aarde.

En nee, ek praat nie oor mense wat werklike truamas moes deurgaan nie, of terminaal siek is, of dierbares aan die dood moes afstaan of weens die resessie al hul besittings en drome verloor het nie.

Ek praat van mense wat sonder rede kla, sonder rede kortaf (lees ongemanierd) is, wat mense as ‘n reël afjak, verneder en verkleineer.  Wat met alles ontevrede is, wat niks mooi en goeds in ander of in die lewe raaksien nie.

Geen wonder hulle is sielsmoeg in die aand nie.  Dit sal my ook tap van energie en positiwiteit.

2011

 

  New-Year-in

2011 – Ek sien uit na die nuwe jaar.  Dit gaan ‘n goeie jaar wees, ek weet dit sommer.  2010 was vol veranderings, nuwe rigtings en aanpassings.  Die meeste het goed uitgewerk, alhoewel dit nie maklik was nie.

My kinders is naby – dit is ‘n bonus.  Manlief is nog gesond en aan my sy.  ‘n Groot bonus.  Ek het nuwe vriende gemaak, nuwe kollegas bygekry. Nog ‘n bonus.

Ek moes in 2010 vriende groet, het van provinsie verander.  Resessie het ons gedwing.  Vandag kan ek darem nog heelhuids terugkyk. Wonder ek of die hele proses ooit oor onsself gegaan het.  Dalk het die Liewe Vader gedink ons het ‘n ander taak om af te handel hier in die Vrystaat.

Hoe dit ookal sy, ons is hier.  Die nuwe vriendskappe is kosbaar.  Sou ek dit nie verruil vir enigeiets nie.  Ook nie ons omstandighede nie.  Dit voel net rég.

Mag 2011 vir elkeen van julle net vreugde, vrede en voorspoed bring.

Lorraine

‘n Nuwe begin . . .

Bloemfontein               Vreemd hoe die lewe jou skommel.  Ons het 16jr gelede besluit om Kaap toe te kom.  Die kinders was klein, ons wou by die see bly.  Ons het geskuif.  Met die idee om hier by die see te kom aftree.  En ons het amper – tot die resessie gekom het.  Bouwerk in die kusdorpe het feitlik opgedroog, manlief (wie se ambag messelaar is) moes kompeteer met eks- polisiemanne, onderwysers, staatsamptenare wat ook begin bou het en dan kan jy nie meer appels met appels vergelyk nie.

Geleenthede in die Vrystaat is gunstig vir ons, ek het ‘n lekker werk losgeslaan en begin eersdaag daar.  Dit bring mee groot veranderings. Ons moet trek, ons gaan na ‘n kleiner woonplek tot ons weer finansieel sterker is, ek moet dierbare en goeie vriende hier prysgee, ek moet die berge en die see koebaai sê, my katte moet agterbly omdat ons na ‘n woonstel of meenthuis moet gaan.  Hulle ken nie perke nie.  My hart breek in stukke. 

MAAR aan die anderkant is my kinders, my jongste en sy vrou in Bloemfontein, die oudste in Pretoria.  Ons gaan mekaar meer sien, meer beleef – iets waaroor ek uitgehonger is.  Om jou kinders vir ‘n Sondagmiddagete om jou tafel te kan hê (of ons om hulle tafel) is ‘n voorreg wat min ouers het wat getroude kinders het.  Om my oudste een keer ‘n maand te sien in plaas van een keer per jaar is ‘n groot geskenk. 

Hierdie afgelope jaar het ons geboelie en gekarnuffel, maar ek dank die Here dat ek en manlief nog saam hierdie skuif kan maak.  Dit was ‘n harde jaar, finansieel en gesondheidsgewys.  Maar nou kan ons vorentoe kyk.  Die Here is goed vir ons.

As daar van julle lesers is wat in Bloemfontein bly, en julle is lus vir koffie en nie vir kuberkoffie nie, bel my.  Ek maak altyd ‘n plan vir ‘n geselsie!!

Voorskote

aprons

Laat ek maar prontuit erken.  Ek hou nie van huiswerk nie.  Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus.  Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af.  Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.

Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak.  Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak.  Want dit moet gedoen word.  Of ek nou wil of nie.  Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie.  Dit is so ‘n ondankbare werk.  En van die betaling praat ek nie eers nie.  Boonop werk ek nie vir byvoordele nie.  Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie.  Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.

Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus.  Kan nie eers die naam onthou nie.  Teen die een muur hang twee voorskootjies.  Pikswart.  Te dierbaar vir woorde.  Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie.  Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.

Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak.  Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak.  In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander.  Ge-make-up en hoë hakskoene.  Juwele om die nek.  Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe.  Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom.  En ‘n huppel in my stap.  Verspotte danspassies.  Met die verestowwer en die stoflap.

Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms,  al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak.  Soos die voorskootjies wat opgetooi is.  Anders raak die lewe vir jou donker en swaar.  Leef moet ons – ongelukkig.  Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.

Humor is ‘n goeie geneesmiddel.  Soms dink ek dit is al wat my red.  Om partykere vir myself en vir my situasie te lag.  Al wil jy eintlik huil.   Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar.  Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!”  Ons het gerol van die lag.  Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het.  Ons kinders het, ons sin vir humor het.

Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan.  En drome kos niks.  Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry.  Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag.  Wat opgaan moet afkom.  Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.

Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!

Fotobron : Internet

Ek en die resessie

Hermanus (2)

Wat ‘n jaar!  Ek het sopas met my blog begin toe die resessie ons tref.  En ek het soveel drome gehad  oor my blog.  Vir 36 jaar het ons (eintlik manlief) altyd werk gehad.  Hy is in die boubedryf.  En vir die eerste keer in 36jr was alles DOODSTIL by ons.

Dit was sommer net ‘n slegte jaar.  ‘n Ou se spaargeldjies hou ook mos maar net so lank.  Ons het gesnoei en gesny en geknip waar ons kon.  Dish, internetgeriewe, uiteet, rondrits – alles.  En so het my blog in die slag gebly.  En ek MOET skryf.  Anders dood ek.

Dinge het nog nie intussen veel verander nie, of dalk is ek maar net gewoond daaraan.  Die boubedryf is gewoonlik een van die wat eerste val en laaste herstel.  Ons bid dat 2010 vir ons oplossings en uitkomste gaan bring.

Ek het op die oomblik bietjie toegang tot internet geriewe, help tydelik uit by ‘n vriendin – en sy het toestemming gegee dat ek op die internet kan gaan wanneer ek wil.  Dierbaar!  En dit is so lekker om weer te kan skryf.

Kom vertel hoe die resessie jou geraak het.  Of nie geraak het nie.  Een troos wat ek het, is dat ons nie die enigstes was nie.  Op die oomblik antwoord ek nie die voordeur nie, weet nie of dit dalk die balju is nie.  Tsk, kan ook nie my humor verloor nie, anders het ek alles verloor.

Mooi dag vir julle!