Tag Archives: werk

Bitter!

Posted on by
Reply

Die foto het ek in 2010 geneem by die Korannaberge waar ons saam met die kinders vir ‘n naweek was en dit hou vir my soveel simboliek in. Op verskillende vlakke. Elke keer as ek na die selfpyniging van die plant kyk, kry ek opnuut ‘n ander betekenis.

Eerstens laat dit my dink aan selfgroei. Al is dit meestal pynlike prosesse. Groei ons “deur/in” onsself, soos op die foto. Kry ons geestelik en emosioneel seer maar uiteindelik beur ons vorentoe en dan, eintlik daardeur ~ al is ons hoe op. Alles net deur genade.

Tweedens laat dit my dink aan hoe ons onsself verwyt vir sekere dinge wat gebeur het in ons lewe. Wat as ek of wat as ek nie . . . So druk ons elke dag die skerp kant van verwyt in ons eie sagte vleis. Tot ons lewenssap loop. Bitter soos die sap van ‘n aalwyn.

Derdens, in ons swakheid is ons eintlik baie sterk. Dit mag vir jou ontmoontlik lyk en voel tydens jou stryd maar kyk net hoe klou daardie blaar vir lewe vas terwyl daar menige groot en vet blare deur dit groei. Hou dit alles bymekaar. So is ons ook. Al val ons wereld uitmekaar hou ons nog kop – doen ons wat gedoen moet word. Maak kos, was wasgoed, gaan werktoe, lig jou kop op, sit ‘n glimlag op jou gesig, kam jou hare, smeer lipstiffie aan en spuit parfuum. Verder klou jy verbete aan jou stukkie menswees om net nie te laat skiet nie.

En net soos hierdie plant is die mens. Staan ons geanker in ons geloof, in liefde, omgee en die wil om te oorleef. Ten spyte van ons persoonlike stryd en swaarkry!

Hou dus goeie moed! Steek vas, byt vas en hou vas want jy is sterk! Sterker as wat jy ooit nou sal glo.

‘n Lint vir jou koek se krake

Posted on by
Reply

FB_IMG_1463233668544

‘n Kennis van my bak die heerlikste koeke. Ek hoop nie sy gee om as ek dit hier deel nie. Iemand vra haar om ‘n koek te bak en by die aflewering daarvan, vir een of ander bose rede, is daar ‘n kraak dwarsoor die koek. Gelukkig kon sy dit red deur die koek met ‘n lint bymekaar te hou en die kliënt het later laat weet die koek was heerlik. Net soos wat sy dit kan bak.

Sy deel dit toe op haar facebook blad en ek kommentaar grappenderwys daarop dat onder die bestes van ons ons ook maar ons “krake” wys. En dat ons ook partykeer ons “koek” bymekaarhou moet hou met mooi gesig-linte. Vanaand dink ek weer daaraan. Besef ek weer eens hoe waar dit eintlik is. Almal van ons het maar ons eiesoortige krakies.

Party krakies is klein en oppervlakkig. Kom ons nog weg met dun linte. Maklik om hierdie krakies weg te steek. Gebruik ons eintlik die linte eerder as versiering. Klein bekommernissies wat aan jou vreet. Die spaargeld raak minder. Kos word duurder. Jou huwelik begin klein krakies toon. Kleinboet sukkel met huiswerk. Die hond is siek. Nog niks so ernstig nie, maar tog.

Sommiges het groter krake en is meer sigbaar. Het hulle meer en breër linte nodig. Dan is daar dié wat linte én knippies moet dra. Glimlag jy op jou mooiste as jy die wêreld in die oë moet kyk. Lag saam, speel saam, maar kort-kort voel jy of die knippies nog hou. Kort-kort wil die bekommernis oorhand kry. Daar is sprake dat jou man sy werk kan verloor. Jou kind raak stiller en meer teruggetrokke. En wil nie praat nie. ‘n Klein knoppie in jou bors. En as dit voel die vrees oorweldig jou, dan herstel jy die knippies. Maak die lint bietjie stywer vas. Alles is weer onder beheer, al is dit van korte duur. En jy sit jou miljoendollar glimlag op.

Party van ons krake is so groot dat die linte en knippies naderhand skietgee. Jou kop lyk later soos ‘n kleurvolle karnaval. Dis net linte waar jy kyk. Knippies by die dosyne.
Verskillende groottes en kleure. Gee jy vir die wêreld voor alles is reg. Jou oë lag nie meer so lekker saam nie, jou miljoendoller glimlag se waarde het geval . . . maar jy hou aan glimlag. Vir jou eie behoud. Vir jou gesin se onthalwe. Binnekant val jou koek uitmekaar. Manlief het sy werk verloor. Jou kind word geboelie by die skool. Die knop in jou bors is kanker. Wat sleg is, die wêreld gaan aan. Het hy maar min simpatie met jou koek se krake. Moreoggend staan jy op, kies ‘n klomp linte en knippies en bind jou koek se kraak so styf vas dat die wêreld en sy mense daarbuite dit vir solank as moontlik nie moet sien nie.

So is daar ook krake van die karakter. Afguns, hoogmoed, beterweterigheid, selfvoldaanheid, harteloosheid, selfsugtigheid, skynheiligheid, suinigheid. Te veel om op te noem. Dink ons die mooi lint om die kop of in die hare sal jou krake wegsteek. Maar wanneer jy dit die minste verwag, of selfs vir ‘n wyle vergeet van die kraak kan die mooiste en grootste lint nie hierdie lelike kraak wegsteek nie.

Troos is, almal van ons loop met ‘n kraak. Of dit nou ‘n kleintjie of ‘n grote is. Of dit ongevraagd of ‘n lelike karaktereienskap is. En . . . . of ons dit wil weet of nie, ons almal het ‘n verskeidenheid van linte en knippies in ons kas.

Vraag is . . . watter een van jou honderd linte dra jy vandag?

Lorraine Weitz Brand

Kopiereg voorbehou

Vat jou goed en trek Ferreira . . .

Posted on by
3

move

Op my brose ouderdom is ek nie meer gebou vir sulke kapperjolle nie.  Ek het amper vyf jaar terug dié groot taak aangepak Bloemfontein toe.  Die laaste trek voor dit was ‘n hele paar jaar terug.  Die verskil is dat ek daardie tyd nog energie en lus gehad het vir sulke takies.  Nou voel dit of iemand my vra om in die nag (of in die hitte) kaalvoet oor Tafelberg te stap.  ‘n Vriendin vertel nou die dag haar dokter sê hoe ouer ons raak, hoe minder raak ons “coping skills” – en hoe waar is dit tog nie!

Ek het egter geen verskoning gehad vir die warboel nie, want ek het maande voor die tyd geweet daarvan.  Maar wat pak ‘n mens nou in?  Net as ek iets netjies geboks en geseël het, kan ek verseker weet kort voor lank moet ek weer oopmaak want ek het weer iets nodig.  Dan begin die hele proses van vooraf.

Boonop kan ‘n mens in ‘n paar jaar vinnig klomp nonsens opgaar.  Ek het ‘n wonderlike formule, hou dit in jou hand en as jy nie ‘n gevoel kry vir die artikel nie, gooi dit weg.  Kry jy een, hou dit.  Die probleem is dat met elke ding wat ek in my hand vashou, ek herinneringe oproep van “onthou jy nog toe . . . . “  Die nagevolge is dat ek dan alles wil bêre.  Dis waar wilskrag ter sprake kom.

Die voorlaaste keer het my man en die seuns die goed aangery, en in die proses (na aanleiding van die graad van hul moegheid – en die hitte) sommer van die goed wat hulle dink ek nie meer nodig het nie, weggesmyt.  En boonop nou hoog en laag sweer hulle het dit saamgebring!  As iemand dalk ‘n mooi badkamerkassie opgetel het of ‘n rooi stukkende kitaar gewaar het – dis myne!

Elke ding het sy herinneringe hier in my binneste.  Wat lekker is van so ‘n trekkery is dat jy weer goed sien wat jy vergeet het jy besit.  So kom ek af op ‘n handmeul wat ek jare terug gekoop het (vir manlief) en seker vir die beste part van vyf jaar nie met ‘n oog gesien het nie.  Nou meul ek alles, van alikreukel tot vleis.

So moes ek ook noodgedwonge ontslae raak van daardie klere wat ek weer in koue water gewas het en my nie meer pas nie.  Waspoeier is ook nie meer vandag wat dit was nie!  Daardie swart nommertjie wat ek myself belowe het ek sal in, moes maar gaan.  Aan my brose lyfie sal dit nooit weer kom nie.

So ook die stel borde wat ek in my prille jeug bymekaar gemaak het toe Biggie Best nog in die mode was.  Ek het my dae omgeloop in tweedehandse winkels, op soek na dáárdie bord wat die res van my versameling sou komplimenteer.  Vandag kan ek glad nie dink wat was vir my so mooi daaraan nie.

Krultange, warmborsels, elektriese krullers, kamme en haarborsels van enige denkbare grootte en vorm is nou in iemand anders se besit.  En so in my stilligheid verwonder ek my aan die tyd wat ek voor die spieël deurgebring het om my hare in ‘n spesifieke styl droog te maak.

Al waarteen ek vasgeskop het wat nie weggegooi mag word nie, is my kinders se kleuterskoolprente en projekte.  Ek weet nog nie wat ek daarmee wil maak nie, maar ek sal dit nooit oor my hart kan kry om dit weg te gooi nie.  Dis asof die tyd te vinnig verby gegaan het toe hulle kleuters was en dit al is wat my nog aan daardie onskuldige en ongekompliseerde tydperk in hul lewens herinner.

Maar die mans kan maar net so lekker opgaar.  Myne het boeke wat dateer uit 1974.  Boeke oor die boubedryf, brosjures oor vensterrame, dakteëls en bakstene.  Boeke met idees om huise te restoureer. Gereedskap wat my baie aan die ystertydperk herinner, eras waar mans nog vroue oor die kop geslaan het en grot toe gesleep het.  En moenie laat ek waag om iets te wil wegsmyt nie, dan moet ek hoor hoe hy dit nog vir hierdie en daardie takie kan gebruik.  Nodeloos om te sê die takies lê nounog onaangeraak!

Gordyne, duvets, kussings en my kinders se komberse uit hul laerskooldae het die pad gevind na iemand wat dit broodnodig gehad het.  En met ‘n rooigesig besef ek hoe bevoorreg ek is om te kan weggee.  Nie omdat dit ‘n goeie daad is nie, maar dat ek daagliks genoeg ontvang en somtyds nog so arrogant is om vies te word as ek nie iets dadelik kan kry nie.

Met hierdie wete kan ek nie anders as om te dink aan die menigte mense in ons land wat in plakkerskampe alles verloor het tydens ‘n brand of watervloed nie.  Die bietjie wat hulle besit het, dié verloor hulle ook nog.  Klein kindertjies wat bibberend en bewend in die reën staan terwyl hulle ouers probeer om alles droog te kry.

Volwasse mans en vroue wat huilend voor die vuur genade probeer vind om die bietjie besittings te red wat hulle in ‘n reddelose tydperk bymekaar gemaak het.  Wat die volgende dag tussen as en sand en gebuigde plate opsoek is na iets wat weer gebruik kan word. Wetend dat met die werkloosheid wat hoogty seëvier in Suid-Afrika die kanse maar skraal is om weer van voor te begin.

En as jy hulle vra hoe dit gaan, sê hulle gewoonlik dit gaan goed.  Hoe moet ons ons nie skaam nie.  Ons kla nie met die witbrood onder die arm nie, maar sommer met ‘n hele bakkery.  Hoeveel keer gooi ons nie net weg omdat dit nie meer vir ons mooi is nie, of uit die mode geraak het nie.  Wetend dat daar daagliks mense is wat alles, alhoewel ‘n druppel in die emmer in vergelyking met wat ons het, verloor.

Volgende keer as ons weer wil kla, laat ons eers dink aan hulle wat nie so bevoorreg is soos ons nie.

Dalk sal ons dán weer meer waardeer wat ons het.

 

 

Klakouse

Posted on by
Reply

 

Foto/Graphics : Internet

Foto/Graphics : Internet

 

Vanoggend was ek al vroeg wakker.  Manlief is kort na vyfuur werk toe.  Ek is haaswakker en besluit om bietjie op die forums te gaan rondsnuffel.  Wat ‘n teleurstelling.  Almal kla.  Op die kosforums kla hulle omdat hulle aan 6 kosforums behoort en sien dieselfde resepte op al die forums.  (Hoekom dan aan 6 behoort?) Kies die beste een uit die lot en beweeg aan.

Op die politieke forums is dit tien keer erger.  Almal kla oor slegte dienslewering, staak, vernietig dit wat nog werk en kom volgende verkiesing, trek almal hulle kruisie weer by die dieselfde gesig.  Ek verstaan dit nie.  Stem vir ‘n ander party.  Ek skuld geen party my lojaliteit nie.  Ek werk nie vir hulle nie . . . hulle werk vir ons.  Finish and klaar.

So “surf” ek die ander forums.  Op die breiforums kla die dames oor die patrone wat nie genoeg detail bevat nie.  Die doen-dit-jouself forums het dit weer teen verkeerde raad wat mense op die bladsy plaas.  Die leesforum kla oor die gehalte van boeke deesdae.  Die tuinforums kla oor die veranderlike weer.

En so gaan dit aan.  ‘n Uur later en ek is gereed om my polse te kou.  My hele dag is bederf.  Dis Vrydag, dis naweek . . . wie wil dit met ‘n lang gesig aanpak.

My pa het altyd gese jy kry mense wat kla en jy kry mense wat kla.  En dan kry jy nog mense wat kla.  Ek stem, kla het ‘n gewoonte geraak.   Ons kla met die witbrood onder die arm.  Party met ‘n swartwoudkersiekoek.  As jy nie hou van ‘n forum, of ‘n boek of ‘n fliek of ‘n televisiereeks of watookal, moenie jouself verder kasty nie.  Verlaat die groep, gee die boek terug, kyk ‘n ander fliek, verander die kanaal of sit alles af en gaan slaap.

Maar in vadersnaam . . . hou op met kla.  Die lewe is kort en kosbaar,  spandeer jou tyd aan die dinge wat positief is.  Hoekom jouself elke dag self kasty as die lewe dit vir jou ongevraagd doen?

Ek is mal oor mense wat kan lag, vir hulleself en vir die lewe!!

En hier aan die einde, besef ek met ‘n skok . . . hier doen ek dan presies dieselfde . . . kla oor mense wat klakouse is!!!

Oe-heh-eh!!

©

Lodewyk . . . baas van die plaas . . .

Posted on by
2

So ontmoet ek toe uiteindelik die haan van die laan, of eerder die baas van die plaas.  En hy regeer die plaas behoorlik – met ‘n ysterhoef.  Jonk en oud is vir hom doodbang.  Lodewyk – een ou bul, nou wel ‘n stoetbul, maar in my oё bly hy maar net ‘n bul.

Wanneer jy van hom af wegloop (so hoor ek), draai jy nie sommer jou rug op hom nie.  Hou jy hom hier uit die hoek van jou oog dop.  Net vir ingeval hy besluit hy wil jou regsien. Net omdat hy kan.

Lodewyk is geskuif van afsondering (grotendeels vir sy eie gesondheid en aan die anderkant vir die mense op die plaas se veiligheid) na die koeikamp.  Nou is hy besig met “onderhoudwerk”, die taak waarvoor hy aangeskaf is.  Hy het ‘n klomp koeie wat hy moet gelukkig hou.

Moenie dink dit laat sy gemoed bietjie sak nie.  Mens sou dink met so ‘n vooruitsig behoort hy van oor tot oor te glimlag. Nee, o griet, die arme bul is nou tienkeer erger.  Mens sou sweer dis slawe-arbeid. So vat manlief my die naweek om vir Lodewyk te gaan kyk.

Eers moet daar ‘n strategie uitgewerk word.  Vyf treё vorentoe, en dan eers bietjie stilstaan.  As Lodewyk met sy rug na ons toe staan, moet ons tien treё vinnig vorentoe en drie treё na links beweeg.  Kyk hy vir jou, moet jy hom nie in die oё kyk nie.  Ek oordryf bietjie, maar dit is omtrent net so erg.

Dis toe net daar wat ek my vererg.  Wie dink Lodewyk is hy nou eintlik?  Ek meen, wie kyk dat hy elke dag vars water het? Wie kyk dat die voerkuil behoorlik volgens formule gemeng word vir sy spesiale dieet sodat hy kan stamina hê vir sy lewenstaak?  Wie kyk dat sy waterkrippe skoon is, sy kamp se drade heel is?  (Ek moet erken – ek sou ook sy kamp se drade gaan heelmaak het – dis veiliger).

Al wat nog kort is dat die plaasbestuurder en sy personeel voor hom moet buig as hulle hom sien.  Windgat is ‘n mooi woord.  Arrogant dalk ‘n beter keuse.  Toe ons hom (ons was nog in die boomlaning) nader – hy het ons seker geruik – hoor ek hom snortend geluide maak.  Hy begin blaas en die koeie begin vroetel.  Ek dink weer by myself – dis verregaande.  Hoe kan een bulletjie soveel mag hê?  Die flippen ding kan nie eers praat nie.

Daar staan Lodewyk in al sy glorie.  Dis nie dat hy so groot is as wat ek gereken het nie, dit is sy houding.  Dié is groter as groot.  Wilder as die wildtuin. Hy blaas en hy skoffel en kap met sy hoewe in die grond.  Dis net stof.  Hy druk die koeie met sy groot kop weg van die draad.

Die koeie is skoon beteuterd.  Hulle hyg na asem en trippel senuagtig rond.  In my verbeelding sien ek hoe lawe hulle mekaar met lanfer-lappies.  Lodewyk is op dreef – hy paradeer langs die kamp se draad, gee ons sulke vuil kyke en beloof ons allerhande dinge met sy liggaamstaal (en in duidelike snork-taal) as ons dit sou waag om nader te kom.

Aan die anderkant van die kamp is manlief net so hard besig om te snork en om my agter hom te probeer hou.  Hy moet sy eie koei beskerm.  Hy is nou wel nie (meer) ‘n stoetbul nie en ek nie meer die jong vrugbare koeitjie nie, maar ons het net mekaar.

Ek lag stilletjies tog te lekker.  Lyk my dit is maar hoe dit is – met mans.  Elkeen beskerm maar net wat syne is.  Tot die dood toe. Ons vroue kan maar agteraf tongklap en kopskud, maar eintlik geniet ons die hele gedoente.  Dit laat ons tog veilig en bemind voel.

Met Vadersdag om die draai is dit dalk nou net die tyd om daardie bul in jou lewe behoorlik te bederf.

(Die storie het ek seker so byna twee jaar terug geskryf vir ‘n ander blad, maar dit bly een van my gunstelinge gebeurtenisse)     Foto :  The one and only Lodewyk . . . .