Ander vroue se verleiding is sjokolade . . . of juwele . . . of parfuum. Myne is goedkoop, maklik maar nie altyd op aanvraag beskikbaar nie.
Ek is mal oor reën – donderstormreëns soos hier in die Vrystaat of die daelange sag deurdringende reën van die Kaap. Solank dit net nat is.
Ek wil “cuddle” as dit reën, ek wil potte en panne uithaal en bredies en brode maak as dit reën, ek wil badolies en kerse uithaal as dit reën. Ek wil fotos kyk, my kinders om my hê. Ek wil dik boeke lees, klassieke musiek luister, rooiwyn drink. Ek wil kaggel aansteek en die port nadertrek. Ek wil . . . want ek wil. Net omdat dit reën.
Ek is nie opgemaak met status nie. Die hogere mense se aansien kon my nog nooit bevoordeel of benadeel nie – maar ek sou daarvan gehou het as ek ‘n Prinses van Reën kon wees. Nou wel ‘n ou prinses, maar dis ook maar reg.
Reën doen iets aan my en in my. Ek is ‘n Waterdraer en al baie keer gewonder of dit dalk die rede is vir my onnatuurlike liefde vir reën. Manlief het met die jare slim geraak. Geweet water op een of ander manier laat my kalmeer en ontspan. As hy sien ek is omge-ellie is hy die eerste een wat vir my ‘n bad water gaan tap.
Dit was gister vrek warm by ons. Die heeldag lank. Drukkend. Sonder ‘n briesie. En toe skielik, sonder waarskuwing begin dit te reën. Toe die druppels die sinkdak van die stoep tref, is dit asof iemand my aanskakel. Ek is tevrede, ek dink aan my nuwe vanielje badreeks wat ek vir Kersfees ontvang het, soek ‘n dik vet kers. Wonder waar is my Edith Piaf CD is. My tone jeuk en my kop onthou van die sjokolade in die kas wat ek bere vir spesiale geleenthede. Manlief skink vir my ‘n glasie port . . . vanaand het hy ‘n gelukige vrou!
En dit oor ‘n paar druppels wat die aarde en die ruite nat maak!!!!
Ek ruik dit in die lug. Elke oggend word ek wakker en ek dink . . . nog net ‘n paar daggies – dan is dit Lente. Ek wens net die koue wil wyk. Vanoggend het ek ‘n effense beklemming om my hart gehad, daar was nog altyd ‘n geniepsigheid in die lug. As ek so na my vriende in Hermanus luister, dan sukkel hulle ook nog om van die wind en reen ontslae te raak. Ek mis die groen winters van die Kaap. Ek mis die berge en die see en die walvisse. Ek mis my vriendinne. En tog, is ek doodgelukkig in Bloemfontein. Ek werk met wonderlike (jongerige) mense. As hulle – dis nou die jonger geslag – so kan voortgaan, het ek hoop.