Reën Reën Reën

Posted on December 28, 2010 by Lorraine

Ander vroue se verleiding is sjokolade . . . of juwele . . . of parfuum. Myne is goedkoop, maklik maar nie altyd op aanvraag beskikbaar nie.

Ek is mal oor reën – donderstormreëns soos hier in die Vrystaat of die daelange sag deurdringende reën van die Kaap. Solank dit net nat is.

Ek wil “cuddle” as dit reën, ek wil potte en panne uithaal en bredies en brode maak as dit reën, ek wil badolies en kerse uithaal as dit reën. Ek wil fotos kyk, my kinders om my hê. Ek wil dik boeke lees, klassieke musiek luister, rooiwyn drink. Ek wil kaggel aansteek en die port nadertrek. Ek wil . . . want ek wil. Net omdat dit reën.

Ek is nie opgemaak met status nie. Die hogere mense se aansien kon my nog nooit bevoordeel of benadeel nie – maar ek sou daarvan gehou het as ek ‘n Prinses van Reën kon wees. Nou wel ‘n ou prinses, maar dis ook maar reg.

Reën doen iets aan my en in my. Ek is ‘n Waterdraer en al baie keer gewonder of dit dalk die rede is vir my onnatuurlike liefde vir reën. Manlief het met die jare slim geraak. Geweet water op een of ander manier laat my kalmeer en ontspan. As hy sien ek is omge-ellie is hy die eerste een wat vir my ‘n bad water gaan tap.

Dit was gister vrek warm by ons. Die heeldag lank. Drukkend. Sonder ‘n briesie. En toe skielik, sonder waarskuwing begin dit te reën. Toe die druppels die sinkdak van die stoep tref, is dit asof iemand my aanskakel. Ek is tevrede, ek dink aan my nuwe vanielje badreeks wat ek vir Kersfees ontvang het, soek ‘n dik vet kers. Wonder waar is my Edith Piaf CD is. My tone jeuk en my kop onthou van die sjokolade in die kas wat ek bere vir spesiale geleenthede. Manlief skink vir my ‘n glasie port . . . vanaand het hy ‘n gelukige vrou!

En dit oor ‘n paar druppels wat die aarde en die ruite nat maak!!!!

Rainy_Day_with_coffee_cup_and_window

Kort voor Nuwejaar

Posted on December 27, 2010 by Lorraine

2010 lê op sy rug. Ek ook – op die oomblik. Laptop op my maag/skoot (is daar ‘n verskil??). Ek en 2010 het een ding in gemeen. Ons is moeg. Ons is op. Was ‘n woelige jaar. ‘n Emosionele jaar. ‘n Jaar waar ons albei moes wys wat in ons steek. 2010 was nie vir sissies nie. Ons het albei met skraapmerke en bloed geëindig. En tog was daar oorwinnings ook. Is ons hopelik beter af as wat ons was.

Terwyl ek sit-lê en tik, kyk ek deur my kamervenster. ‘n Bos pienk-en-pers petunias groet my soggens. Hiermee belowe ek myself; dat al is my dag hoe vaal, iewers sal daar spatsels kleur wees – ‘n sms van ‘n vriendin, ‘n oproep van my kinders, manlief wat my ‘n drukkie gee as ek kosmaak, die omgee van my kollegas.

‘n Voëltjie, wat elke oggend op die stoepie sy krummels soek laat my besef dat God elke minuut van die dag na my kyk. Sal Hy my nooit alleen laat nie. Die gras wat met die reën so vinnig groei herinner my aan die seën wat ek daagliks mildelik ontvang en net soos die gras, my gesig oplig en groei.

Dis dán, dat ek weet – 2011 is MY jaar!!!

1250628606etO22f[1]

Op spore van gisters . . .

Posted on September 26, 2010 by Lorraine

Ek bly uitstel. Wou teruggaan Kimberley toe om op my spore te stap tot by my kinderdae. Ek is daar gebore en getoë. Ek was half skrikkerig, almal weet hoe die mooi plekke tot verval gekom het.

Ons is gister vroeg uit Bloemfontein Kimberley toe. Ons begin by die heel laaste plek waar ons gebly het. Lyk nie te vrot nie. Die volgende plek lyk ook maar so-so. Tenminste spuit die besproeingstelsel die gras en plante nat.

Toe na die huis waar my jongste gebore is, lyk ook nie te sleg nie. Dis asof daar minder bome in die eens boomryke area is. Volgende stop – die dupleks waar oudste gebore is. Daar was destyds nie veel van ‘n “groen” tuin nie – net plaveisel en bakke met struike, en dit lyk nog dieselfde.

Toe kom die skok. Ek loop terug op my spore tot die eerste woonstel waar ek en manlief gebly het na ons troue. Voor dit omskep is in ‘n blyplek, was dit ‘n dokter se spreekkamer.

Die dakplate is flenters, die groot ruit aan die voorkant is gebreek en gelas met plastiek en kleefband. Die traliehek is geroes en stukkend. Orals lê gebreekte bottels en plastieksakke rond. Die gras is kniehoogte en êrens drup ‘n kraan. Toe ons destyds daar gebly het, was van ons vriende taamlik jaloers oor hoe mooi ons plekkie was. Dit was naby aan die stad en loopafstand van my werk. Ideaal vir ‘n pasgetroude paartjie.

Ek was so teleurgesteld dat ek nie dit nie eers oor my hart kon kry om ‘n foto te neem nie. My herrinneringe van die plekkie is brutaal verkrag voor die harde realiteit van hoe dit nou lyk.

Ons het deur die dorp gery en al my vorige werkplekke besoek. Dinge het verander – niks is meer wat dit destyds was nie. Strate is vuil, mense staan en verkoop groente en kos op die sypaadjies. Taxis het die plek voor die pragtige stadsaal (waar ons trou-onthaal was) vir hulself toegeëien. Van die geboue is erg verwaarloos.

Baie van hierdie geboue is in my oë eintlik historiese monumente en is die ruïnes nou die enigste oorblyfsels. Strate is vol slaggate, parke is onversorg en morsig. Die pragtige beelde en monumente is nog staande, maar orals lê papiere rond. Dit, wat eers Kimberley se trots was, is nou ‘n broeiplek vir allerhande gemors.

Toe is ek terug na my hoërskool. Gelukkig was daar ‘n Lenteskool en die skoolgronde was oop. Met ‘n glimlag op my gesig en ‘n paar trane is ek en manlief deur die skool – die huishoudkundeklas (wat nou die Verbruikerstudieklas is), die Labaratorium, die gedeelte agter die gimnasium waar ons pouses gesit het, die skoolsaal, die netbalbane waar ek my knieë nerfaf geval het, die rugbyvelde waar ons kliphard geskree het om die interskole te wen.

Die laerskool was die volgende stop. Ek was verras. Die skool lyk nog goed. Ek het my standerd vyf klas gesien en onthou toe sommer ook weer my eerste skoolkys. Na al die jare het ek en hy mekaar raakgeloop en behou ons kontak.

Heel laaste was die huis waar ek grootgeword het. Alles wat ek vandag is en wat ek doen het in hierdie huis begin. Met liefde was ons grootgemaak, nooit vreeslik materiële oorvloed nie, maar ons was skatryk in liefde, omgee en menswees. Selftrots en respek vir ander was die fondasies van ons bestaan.

Hier het Pa my geleer tel en hoe om ‘n horlosie te lees. Ma het my geleer lees en my liefde vir boeke het hier begin. Sy het my ook geleer brei en naaldwerk doen. Ek was nog te jonk om kos te kook (en buitendien het ek twee ouer susters gehad wie se werk dit was!). Ek en my maatjie langsaan het vir ure onder die vyeboom gesit en popspeel, huis-huis en rek gespring. Hier het ons baklei dat die trane loop, maar vandag kan ek nie eers meer onthou waaroor nie.

Die huis lyk nog goed, dit is onlangs pragtig opgeknap, maar my pa se eens pragtige roostuin, groen grasperke en kleurvolle blomakkers moes plek maak vir ‘n stuk leë grond. Hopelik is dit nie uit verwaarlosing nie, maar dalk het die nuwe eienaars planne vir ‘n spogtuin, een waar hy sy stempel kan op afdruk.

Die kafeetjies daar naby is onherkenbaar vuil en verlate en verniel. Die pragtige busstop (‘n storie op sy eie vir ‘n ander dag) staan soos ‘n weggooihond. Mens-sku, moeg en flenters.

Ek groet in stilte. My herrinneringe van die verlede vertel ‘n ander prentjie. Van helderkleurige blomme in akkers, van saans buitekant sit, bure wat oor en weer kuier, kinders wat blikaspaai en wegkruipertjie speel tot laat in die aand, van donderstorms in die somer en die sloot daar naby wat die bruisende waters wegdra na ‘n volgende plek.

Ek ruik Ma se gemmerkoekies, haar kerriekos, haar koeksisters en die “Camphor Cream” wat ons aangesmeer het in die winter na badtyd. Ek voel Ma se arms om my, Pa wat my omdop as die lekkergoed in my keel vassit en ek onthou Pa se hande as hy in die winter om die koolstoof vir ons kinders biltong sny en kerf.

Alhoewel hierdie reis na my verlede baie dinge vir my hartseer gelaat het, was die lekkerste die onthou-jy-nogs wat ek in my gedagtes kon oproep.

En dït, kan nooit ooit vervalle of agteruitgaan nie – dankie tog!!

‘n Nuwe begin . . .

Posted on March 3, 2010 by Lorraine

Vreemd hoe die lewe jou skommel. Ons het 16jr gelede besluit om Kaap toe te kom. Die kinders was klein, ons wou by die see bly. Ons het geskuif. Met die idee om hier by die see te kom aftree. En ons het amper – tot die resessie gekom het. Bouwerk in die kusdorpe het feitlik opgedroog, manlief (wie se ambag messelaar is) moes kompeteer met eks- polisiemanne, onderwysers, staatsamptenare wat ook begin bou het en dan kan jy nie meer appels met appels vergelyk nie.

Geleenthede in die Vrystaat is gunstig vir ons, ek het ‘n lekker werk losgeslaan en begin eersdaag daar. Dit bring mee groot veranderings. Ons moet trek, ons gaan na ‘n kleiner woonplek tot ons weer finansieel sterker is, ek moet dierbare en goeie vriende hier prysgee, ek moet die berge en die see koebaai sê, my katte moet agterbly omdat ons na ‘n woonstel of meenthuis moet gaan. Hulle ken nie perke nie. My hart breek in stukke.

MAAR aan die anderkant is my kinders, my jongste en sy vrou in Bloemfontein, die oudste in Pretoria. Ons gaan mekaar meer sien, meer beleef – iets waaroor ek uitgehonger is. Om jou kinders vir ‘n Sondagmiddagete om jou tafel te kan hê (of ons om hulle tafel) is ‘n voorreg wat min ouers het wat getroude kinders het. Om my oudste een keer ‘n maand te sien in plaas van een keer per jaar is ‘n groot geskenk.

Hierdie afgelope jaar het ons geboelie en gekarnuffel, maar ek dank die Here dat ek en manlief nog saam hierdie skuif kan maak. Dit was ‘n harde jaar, finansieel en gesondheidsgewys. Maar nou kan ons vorentoe kyk. Die Here is goed vir ons.

As daar van julle lesers is wat in Bloemfontein bly, en julle is lus vir koffie en nie vir kuberkoffie nie, bel my. Ek maak altyd ‘n plan vir ‘n geselsie!!

Die blikstem-wals

Posted on February 4, 2010 by Lorraine

As daar nou een ding is wat my kleinkry en waarmee ons deesdae opgeskeep sit, is dit groot maatskappye se gerekaniseerde telefoon-antwoorddiens. Weg is die “goeiemore, good morning” van destyds en waarna ek nou met ‘n diep heimwee terugwens.

Net toe ek wou neersit na ‘n lang gelui, tel iemand aan die anderkant op. My goeie voornemens vir die dag waai summier by die voordeur uit toe die blikstem antwoord. My hart sak reguit tussen die vloer en politoer van my blokkiesvloer en ek kry lus om my polse te kou.

Eerstens word jy saaklik welkom geheet en vertel hulle jou dat hierdie oproep dalk opgeneem word vir kwaliteit-kontrole. (Kon nog nooit die doel daarvoor insien nie, tensy hulle wil hoor wat jy so deur alles by jouself kwytraak). Jy wag en dan begin die vet pret. “Vir Engels druk 1, vir Afrikaans druk 2 en so ryg sy al ons 11 amptelike landstale in. En die horlosie stap aan.

Ek wag opgewonde om ‘n vriendelike stem in my moedertaal te hoor maar blikstem stel my voor aan die verskillende keuses. Vir Navrae druk 1, vir klagtes druk 2, vir rekeningnavrae druk 3. Vir my klink dit almal dieselfde, boonop het ek iets vir elkeen te sê.

Met ‘n bewende vinger nader ek die foon, stres my op en wonder of ek nou die regte nommer sal druk vir die regte probleem. Ek sug ietwat beangs en probeer terselfdertyd onthou dat my ma nie bangkinders grootgemaak het nie.

Ek doen die regte ding en maak my verantwoordelike keuse. Ek skraap my keel skoon, probeer om my sonskynself te klink en lig my kop op, vol moed en gereed om my saak te stel.

“Vir besigheidsnavrae druk 1, vir residensiële navrae druk 2, vir ons spesiale aanbiedinge druk 3”. My skouers sak tussen my boesem en my naeltjie. Depressie sit nou om in agressie. My gesig begin sweet, my hare begin “ke-têng (frizz) soos in Nataniël se troukoekstorie, maar ek probeer my bes om koel en kalm te bly.

Ek oorweeg dit om neer te sit, maar die blote feit dat ek van vooraf moet begin, laat my sidder in my spore. Die horlosie wys ek is nou al 15 minute besig. Vir noodgeval sleep ek solank my bloeddruk- en kalmeerpille nader.

Ek haal diep asem en in die proses skeur ek byna my diafragma. Ek maak my oë toe, bid vir krag en genade en hoop ek druk die regte nommer. “Sleutel nou u rekeningnommer in tesame met u pinnommer”. Nou begin die hartkloppings, my kamer lyk asof ‘n helikopter land, dis net papiere wat rondwaai soos ek soek.

Uiteindelik (nadat blikstem my weer herinner het sy soek my nommers) vind ek dit en twyfel skielik, hoe het sy nou weer gesê? Eers die rekeningnommer en dan die pinnommer of is dit nou weer andersom? Maar ek staan sterk.

Uiteindelik is ek reg, my storie agtermekaar. 21 Minute lank hou ek aan en dit moet seker nou einde se kant toe staan. Ek maak my mond oop om sommer met die intrapslag my saak te stel, net om tot stilswye gedwing te word “Jammer dat u moes wag, al ons operateurs is tans besig. Dankie dat u ingeskakel bly. Sodra ‘n operateur beskikbaar is, sal daar onmiddellik aan u probleem aandag gegee word”.

Nou kom die musiek en ek hou tyd met ‘n tempo wat skrik vir niks. My oksels begin jeuk. Ek raak nie sommer kwaad nie, maar hierdie Ousus raak nou suur. Halfpad word die musiek onderbreek, vol hoop sit ek regop en my hartklop keer amper terug tot normaal. “Het u geweet dat ons maatskappy ook die volgende dienste aanbied? Vir spesiale aanbiedinge druk 1, om meer inligting oor tariewe te bekom druk 2, vir nuwe besigheid druk 3”.

Ek stel nie belang nie en sit tjoepstil met die hoop sy kom niks agter nie. Blikstem is ernstig. Weer herhaal sy haar opdrag. (Was sy ongeduldig die tweede keer? Ek verbeel my ek kon dit hoor in haar stem). Blykbaar het ek nie ‘n keuse nie en uit pure frustrasie druk ek toe-oë ‘n nommer.

Die horlosie wys ek is nou by die 29ste minuut. My kinders kom ingehardloop, beduie my die kos brand. Op daardie oomblik is dít die laaste van my bekommernis. My humeur is nou warmder as die hoenderpastei in die oond.

Uiteindelik is die maatskappy se spesiale promosies, kompetisies wat gewen kan word en adresse om hul verskillende webtuistes te besoek met ‘n lied in hul stem aan my oorgedra. “Lekker reklame-foefie op my tyd”, dink ek hardop by myself, hoopvol dat my snedige antwoord opgeneem sal word terwyl hulle die oproep toets vir kwaliteit-kontrole. Die horlosie wys nou 39 minute.

En toe, sonder ‘n waarskuwing, vertel sy weer in haar blikstem vir my. “Dankie vir u geduld, al ons lyne is tans besig en die netwerk is oorlaai. Skakel gerus weer later. Onthou, ons diens is u gemoedsrus”. Met die “beep-beep-beep” in my ore staar ek met nikssiende oë die verte in. Met trane wat oor my wange rol wonder ek hoe lang tronkstraf sal ek kry vir telefoonwoede . . .

Fotobron : Internet

Moderne tegnologie

Posted on November 7, 2009 by Lorraine

Oor 'n koppie koffie Op die oomblik sukkel ek met internetgeriewe en verstom dit my weer eens hoe gou gewoond raak ‘n mens aan moderne tegnologie. Nie dat ek vreeslik “op datum” is met alles nie, julle moet onthou ek is met die ossewa ingevoer. Ongeskraap waar dit kom by skype, 3G’s en al die nuwe goed op die mark.

My kinders reken dit is al die knoppies wat my brein deurmekaar maak. In my dae (skielik eggo Casper de Vries se stem nou skielik in my ore!!) het knoppies net een funksie gehad. Aan en af. En een knoppie op ‘n slag.

Ek verkyk my aan die jong klomp van vandag. Seil deur hierdie tegnologie soos ‘n warm mes deur botter. Het in die meeste gevalle nie eers nodig om die instruksies te lees nie. Maar kom dit by kamerskoonmaak of huiswerk het hulle die verstand van ‘n tweejarige. Wat agter is. Dan verstaan hulle nie en hulle kan ook nie. Nie eers as jy hulle aan die hand neem en verduidelik, of selfs wys hoe nie.

Nie dat ek nee dankie vir moderne tegnologie sê nie. Sonder my selfoon, my laptop en my digitale kamera sou my hande afgekap wees. Vroeér jare het ek nogal ‘n mooi handskrif gehad. Selfs diplomas en sertifikate versier. My Afrikaanse onderwys in Standerd 7 het in my eksamen my vergewe omdat ek durf waag het om turkoois ink te gebruik. Sy kommentaar onder aan my werk was : “Lorraine, jy weet jou werk moet in blou ink wees, maar ek vergewe jou solank jy altyd so netjies skryf!” As jy nie mooi is nie, moet jy maar slim wees.

Vandag het ek nie baie energie vir pen en papier nie. Ek skryf in die eerste plek soos ek dink en praat en moet maar teruggaan en al my sinskonstruksies hersien. Boonop gaan dit baie vinniger en kan ek “copy & paste” waar en soos ek dit nodig het. Die liassering van my werk is ook baie makliker. Geen lêers waar dokumente gaatjies moet ingedruk word nie.

Geen ure wat vermors word om na dokumente te soek nie. Gelukkig het ek Tikskrif op skool gehad. Vir jare het ek gewonder waarom het ek hierdie vak geneem het. Maar met rekenaars wat ons lewe oorheers, is ek vandag baie bly. Nie dat dit nie jongeres pla nie. Met hulle twee of vier vingers kom hulle net so vinnig oor die weg. Die enigste voordeel wat ek het is dat ek nie op my hande hoef te kyk as ek tik nie.

Die een of twee kere wat my kinders met hul ma spog, is as hulle vriende soms hier kuier en dan sommer so terloops vir my vra ek moet gou ‘n stuk uit ‘n boek of tydskrif tik. Die vriende is (dalk maak hulle maar net so uit ordentlikheid en vir die bord kos wat moet kom) dan vreeslik opgemaak met my vernuf. Soms lees hulle die stuk uit die boek en dan moet ek met toe oë tik. Nie dat ek die oe’s en die aa’s waardeer nie. Wonder net wat sou my tikjuffrou, Mev Smith, sê as sy die klomp kinders kon hoor.

Soms wonder ek of ons nie dalk, net dalk, die mens-faktor uit die lewe haal met al die tegnologie nie. Met televisie het baie gesinswaardes verdwyn, gesels met die bure is onmoontlik as gevolg van hoë mure, hekke en afstandbeheerkontroles. Briewe met die hand geskryf en gepos het feitlik verdwyn met e-posse en sms’e. Saam musiek luister in die voorhuis is weg saam met Ipods, interaksie met mense het verdwyn met internet-bankfasiliteite.

Ek weet al hierdie dinge hierbo maak die lewe vir my baie makliker en meer as minder waardeer ek hierdie geriewe, maar net soms voel dit my iewers langs die pad mis ek iets ongelooflik groots!

Iets wat geld en tegnologie nooit kan vervang en nooit weer kan herstel nie.

Lorraine

Sit jou hart op papier

Posted on October 26, 2009 by Lorraine

oor 'n koppie koffie

Alhoewel ek nou nie ‘n Nobelprys sal wen vir Letterkunde nie is ek mal daaroor om te skryf. ‘n Vriendin van my spot altyd en sê as iemand my vra om ‘n doodsberig te skryf, eindig ek op met ‘n outobiografie van die oorledene. My vorige huisdokter het gesê dit is goed ek skryf, want dan kom al die gemors uit my sisteem. My prokureur reken weer ek praat te veel en gee te veel inligting ongevraagd uit.

Persoonlik dink ek dit is omdat ek so baie stilgemaak was in die klas. Ek voel soos die seuntjie van ‘n vriendin wat gekla het hy hou nie van kerk nie, want net die dominee mag praat. Aan die beginjare van ons huwelik het manlief al briewe by die ketel gekry (ek kry koffie in die bed) as ek my links gegooi het oor iets wat (ek dink) hy aangevang het en hy nie eers daarvan bewus is nie. Die kinders het my met ‘n “wat het ek nou weer verkeerd gedoen” uitdrukking geloer as ek ‘n briefie in hul hand gestop het.

Pla of plesier iets my in die koerant, skryf ek ‘n brief – in so ‘n mate dat ek dink die dagkoerant het my op hul swartlys gesit. Opgeprobeer om weer iets van my kant te laat hoor, maar onsuksesvol – nêrens verskyn my briewe nie, en nie eers almal was klaagliedere nie!

Na skool het ek ‘n aanlegtoets by die destydse Mannekrag afgelê. Die bedryfsielkundige vra vir my (na die aflegging) waarom ek nie joernalistiek gaan swot nie. In my onkunde (destyds was vroue goed vir verpleging – ek het nie geduld nie, onderwyseresse – ek sou ‘n kind se nek omdraai die eerste dag of BA graad – wat onder ons klomp bekendgestaan het as mansoek-graad en daarom uit was soos neuskrap in die kerk . . . kyk waar draai ek alweer) het ek gedink die man wil hê ek moet voor ‘n persoon staan en vra “hoekom het jy jou man vermoor”.

Nooit in my wildste drome gedink ek kon eintlik stories geskryf het nie. En dalk vandag onder die geteldes getel het. Boekpryse losgeslaan het, toekennings ontvang het, ‘n glanspersoon gewees het. Maar nee, as jy jonk is, is jy mos slim – dink jy weet alles , en vra niks. Met my ma se dood toe ek elf jaar oud was en pa wat baie, baie hard moes werk om manalleen na sy vyf moederlose kindertjies te kyk, was daar nie tyd vir baie gesels nie.

Maar hier is ek nou – nog altyd lief vir skryf. ‘n Ander vriendin stel voor dat ek, met die resessie wat tans nog op MY troon sit en regeer, elke oggend “morning papers” skryf. Dit is om elke oggend rustig te raak, jou kop skoon te maak en alles wat in jou gedagtes kom, op papier neer te skryf. Om al jou drome, jou vrese, jou ideale, jou frustrasies, jou “om-te-doen” lysies – alles wat in jou hart is, op papier neer te sit. Met die resessie nogsteeds in my hart het ek elke denkbare woord neergeskryf – skuld, swaarkry, depressie, mislukking, nagmerries, ellendes, prokureursbriewe en nog ‘n hele woordeboek vol negatiewe gedagtes.

So kyk ek onlangs na ‘n DVD oor ‘n motiveringspraatjie en ek besef ek is besig om myself in ‘n put te skryf. So diep was ek dat as hulle my ontbyt in die oggend sou afstuur, ek dit eers teen middernag sou kry vir ‘n snêk! Net daar besluit ek om vir my ‘n plakboek te maak met positiewe woorde en gedagtes, en was ek verras met die pragtigste woorde denkbaar, en dit in my eie taal.

Bederf, glimlag, toekoms, vrouwees, lag, geluk, hart, reënboog, siel, gered, oorvloed, skitter, musiek, glo, ontvang, sing, sielsvreugde, liefdevol, dolgelukkig, wenners, hoop, kampioen, passie, wysheid, herrinneringe, verandering, drome, voorspoed, vrede, beskerm, ontdek, dans, leer, vertroue, ontwikkel, leef, feesvier, keuse, skat, dankbaar, gesondheid, kleinnood, sukses, bewonder, oorleef, respek, ondervinding en ‘n duisend ander.

Vandag is ‘n nuwe dag en elke dag is dié dag dat ek positief dink en leef – en net om te keer dat die donker put my roep, sit ek elke dag (die dinge waarvoor ek dankbaar is) my hart op papier!!