My “coping skills” of eerder . . . die tekort daaraan . . .

Posted on January 9, 2014 by Lorraine

Vandag het ek maar net weer besef . . . my “coping skills” is lankal nie meer wat hulle was ‘n paar jaar gelede nie. Kom daar nou krisisse oor my pad tree die “fight or flight” in werking en is die kanse 90% groot dat ek eerder sal vlug.

Waar ek voorheen sonder om tweekeer te dink my moeilikhede in die oe sou kyk en dit uitsorteer voel dit nou eerder asof iemand my vra om Tafelberg kaalvoet oor te steek met die geringste teken van ‘n krisis. Ek kan dit skaars glo . . . waarheen het my vuur en vlam verdwyn?

Is dit die ouderdom? Is dit die hormone? Of is dit al die stres wat ‘n mens ophoop en nou is my potjie vol? Het ek rigting verloor? Glo ek nie meer aan my eie oordeel nie? Wat dit ookal is, dit maak die lewe vir my baie ingewikkeld.

‘n Goeie vriendin het egter nou onlangs vir my ‘n brief gestuur en die wyse woorde gelaat . . .

. . . maar nou ja, “in the end everything will be OK, and if it’s not OK, it is not yet the end…”

O gaats, noudat ek daaraan dink . . . dis mos die eerste vol week wat ek weer moet werk na die kort vakansie . . . geen wonder ek voel so uitgeput en ingeduik nie.

Lekker slaap ~ more is Vrydag!! Skielik lyk Tafelberg nie meer so groot nie . . . 😉

Elke hond kry sy dag . . .

Posted on August 4, 2013 by Lorraine

As iemand nog dink ek is dom en onnosel . . . blameer vir Buks.
My “liberation before education” het begin toe ek vir die eerste keer skooltoe is. Voor eerste pouse het Buks by die skool aangekom, die klaskamer binne gestorm, direk na my skoolbank geloop en my vreesloos aan my splinternuwe skoolrok se pante beetgekry en huistoe probeer sleep.
Vandag wens ek ek kon dit op kamera sien. Ek is seker ek sou meer as ‘n miljoen “likes” op Youtube gekry het. Buks kon advertensierolle losslaan en ek sou my Ekonomiese Vryheid in my leeftyd op ‘n baie vroee ouerdom bereik het.

Hoe Buks geweet het waar die skool is en watter klaskamer aan die Sub A’s behoort sal geen mens weet nie. Ons het omtrent ‘n kilometer van die skool gebly. Die groot drama was toe die skoolhoof se dogter (my senior en in Sub B) my meegedeel het dat haar pa Buks sou skiet as hy weer sou durf waag om sy pote op die skoolgronde te sit. Ek het haar gehaat met ‘n passie (kinder-drif) want hoe op aarde vertel ek vir Buks hy is nie welkom by die skool nie.
Ek meen, hy was na alles ‘n hond. ‘n Tweejaar oue Bokser wat nie geskrik het vir die duiwel nie. My pa was op ‘n stadium moedeloos met Buks oor sy arrogansie en het die hond vir ‘n vriend gegee op ‘n plaas. Met trane in ons kinderoe het ons die swart Mercedes agterna gestaar met Buks op die agtersitplek. Twee weke daarna kom die einste swart Mercedes terug. Met Buks op die voorste sitplek. Die plaasboer is moedeloos verby. Buks wil nie aanpas op die plaas nie.

Soos die verlore seun word Buks terugverwelkom in die huisgesin. Sy spesiale kos word voorberei, hy word gebad en ‘n nuwe kombers vervang die ou een. Daardie aand slaap Buks voor die ou koolstoof in die kombuis. Die katte is moeilik, al hulle lojaliteit het hulle niks gehelp nie. Buks was die gekroonde vierpotige koning van die dieredom in die huis.
Elke Vrydagmiddag was dit Kinderkrans by die skool. Buks het darem nie meer die nut daarin gesien om my lyfwag te speel by die skool nie. So wag ek vir my sussies en broer om te kom dat ons kan stap. Ek is verveeld en besluit die heining (draad) en hek is ‘n lekker speelplek. Klim op en af, op en af . . . net om die volgende oomblik hardhandig van agter beetgekry en afgetrek word grond toe. Het nou nog die merke van sy tande as bewyse, Vandag wonder ek, was hy bekommerd ek kry seer of het ek net pleinweg op sy senuwees gewerk?

My ma is nie baie lank daarna oorlede nie. Buks het verander. Stiller geword. Nie meer so waaksaam gewees nie. Minder geeet en minder gespeel. Minder omgegee, as ek dit so kan noem.

Nie baie maande na my ma se dood het Buks verdwyn. Ek was nog hartseer oor my ma se dood en toe los Buks ons ook net so. Vandag, byna 40 jaar later wonder ek baie oor Buks. Was dit my ma se dood wat hom geknou het? Was dit die hartseer in die huis wat hy nie meer kon hanteer het nie? Of het hy geweet my ma gaan nie meer lank leef nie? Het hy net gebly terwille van haar?

Vandag sal ek alles wou gee om weer vir Buks te kan he. En om hom ‘n drukkie te kan gee en dankie te se dat hy so mooi na my gekyk het.

V V V’s . . .

Posted on June 22, 2013 by Lorraine

Vreemde vliënde voorwerpe! Meeste van ons raak verskrik, verstrik en vol vrees as ons met hierdie vreemde verskynsels te doene kry. So raak ‘n klompie van ons Eva-geslag ook as ons die verskriklike, vreesaanjaende vyftigs nader.

Vyftig – oor die muur, afgeleef, op die afdraande pad, of sommer doodgewoon oud. Dis nou die wêreld se woorde vir vroue wat dié ouderdom nader of al klaar daar is. Neem nou maar modelle, aktrises en selfs die gewone vrou in die straat as voorbeeld, daar is hope werksgeleenthede vir hulle wat tussen vyf-en-twintig en vyf-en-dertig is. So asof die wat ouer is, gaan ophou asemhaal en ons oorgee aan die ewigheid as die groot V ons beetkry.

So het ek ook ‘n paar jaar gelede my vyftigste verjaarsdag met angs ingewag. Alle emosies en veranderings wou ek neerskryf oor hoe ek die doodsnikke van nege-en-veertig ervaar . En toe . . . . niks!

Nie ‘n dag ouer gevoel nie. Het oornag ook niks verander nie. Dieselfde ou brose lyfie, vetrolle op die heupe en bobene waarmee ek al jare sukkel en dieselfde bruin hare wat deesdae net al hoe vinniger sy ware (grys) kleur vir die wêreld wys en wat my beursie dunner na ‘n besoek aan die salon. Verder het alles maar nog dieselfde gebly – nie eers ‘n ekstra plooi nie.

Toe wonder ek by myself, waarom dan hierdie verpletterende, verlammende, vreesaanjaende, versmorende vrees vir die vyftigs? As ek so terugkyk het ek toe werklik eers vry begin voel. Minder gestres oor onbenullighede, ek het nie meer probeer om almal gelyktydig tevrede te stel nie, ek het liewer vir myself geword en boonop trots gewees daarop.

Ek het myself aanvaar vir wie en wat ek is, en ook vrede gemaak vir wie en wat ek nié kan wees nie. Ek voel ook nie meer skuldig as ek so nou en dan die huiswerk afskeep vir ‘n lekker interessante storieboek nie. Ek maak tyd om te doen vir waarvoor ek lus het, gaan drink ek gereeld ‘n heerlike koppie koffie saam met ‘n vriendin by ‘n koffiekroeg. En waarom nie, ons is dit mos werd!

Nou dat my seuns uit die huis is en getroud is, geniet ek dit om vakansietyd saam met hulle – tot sover as wat hulle sosiale program ‘n tydjie vir hul dierbare moeder toelaat – te kuier. En boonop hou my kleinkind my jonk – niks wat ‘n vinniger aarde toe bring as die onskuld van ‘n kind nie. My dae van agter pannekoektafels staan (en al die flops op te eet) is verby en en die organisering van poedingtafels by die basaar of sportfunksies het lankal saam met die laaste van die dertigs verdwyn.

Dis nou lekkerder om eerder mooi aan te trek en saam met my man om ‘n tafel te sit as om by ‘n funksie agter die warm stoof te staan. Ek sê maklik nee sonder om skuldig te voel as my program te vol is en kies wat vir my lekker is om te doen.

Ek het regtig weer bewus geraak van my eie behoeftes. Dinge wat ek soms op die agtergrond moes skuif omrede my program te besig geraak het met my werk, huis, man en kinders kon ek weer uithaal, afstof en ordentlik my aandag gee.

My uitkyk op die lewe het dramaties verander. Dingetjies wat voorheen vir my belangrik was, het weggeval. Die onreg wat teenoor kinders gepleeg word, armoede onder mense en verkragting van vroue en kinders, en selfs onder mans, het ‘n groter kommer in my gewek.

Vroue wat hul kinders in bendegeweld verloor laat my saam met hulle huil, Madiba wat vir ons almal ‘n voorbeeld is laat my hoendervleis kry. Kinders wat deur stormreëns bibber en beef van die koue terwyl ons kla met die witbrood onder die arm, laat my besef dat ek niks het om oor te kla nie – allermins oor die ouderdom.

Saam met die ouderdom het ook verdraagsaamheid en geduld gekom. Ek het die ou klein jakkalsies wat soms so maklik verhoudings versuur, elkeen ‘n kospakkie gegee en op die pad gestuur. Dit is bloot eenvoudig net nie meer die moeite werd nie.

En toe, na ‘n verbysterende, verstommende en vermoeiende ondersoek, kom ek tot die gevolgtrekking dat die vyftigs vir my die volgende dinge simboliseer :

V Vry om te wees wie jy werklik is, om jouself uit te leef en jouself te aanvaar vir wie en wat jy is (en nie is nie)

Y Ywerig en entoesiasties te wees oor jouself, jou dierbares en oor die lewe

F Fases . . . die wonderlike groei van ‘n vrou se lewe

T Trots oor wat jy bereik het in die lewe, nie oor status en blinkgoed nie, maar oor dinge wat werklik saak maak in jou hart

I Ingelig – om bewus te wee
s van jou vriende se nood asook die lyding van jou medemens én om iets daadwerkliks daaraan te doen

G Grootgeword, gegroei sonder om te vroeg oud te word, jou humorsin te behou, minder te stres en om dolgelukkig jou nuwe fases te ervaar!

Vyftig – vry, verrykend en vrek lekker!

Klakouse

Posted on April 26, 2013 by Lorraine

Foto/Graphics : Internet

Vanoggend was ek al vroeg wakker. Manlief is kort na vyfuur werk toe. Ek is haaswakker en besluit om bietjie op die forums te gaan rondsnuffel. Wat ‘n teleurstelling. Almal kla. Op die kosforums kla hulle omdat hulle aan 6 kosforums behoort en sien dieselfde resepte op al die forums. (Hoekom dan aan 6 behoort?) Kies die beste een uit die lot en beweeg aan.

Op die politieke forums is dit tien keer erger. Almal kla oor slegte dienslewering, staak, vernietig dit wat nog werk en kom volgende verkiesing, trek almal hulle kruisie weer by die dieselfde gesig. Ek verstaan dit nie. Stem vir ‘n ander party. Ek skuld geen party my lojaliteit nie. Ek werk nie vir hulle nie . . . hulle werk vir ons. Finish and klaar.

So “surf” ek die ander forums. Op die breiforums kla die dames oor die patrone wat nie genoeg detail bevat nie. Die doen-dit-jouself forums het dit weer teen verkeerde raad wat mense op die bladsy plaas. Die leesforum kla oor die gehalte van boeke deesdae. Die tuinforums kla oor die veranderlike weer.

En so gaan dit aan. ‘n Uur later en ek is gereed om my polse te kou. My hele dag is bederf. Dis Vrydag, dis naweek . . . wie wil dit met ‘n lang gesig aanpak.

My pa het altyd gese jy kry mense wat kla en jy kry mense wat kla. En dan kry jy nog mense wat kla. Ek stem, kla het ‘n gewoonte geraak. Ons kla met die witbrood onder die arm. Party met ‘n swartwoudkersiekoek. As jy nie hou van ‘n forum, of ‘n boek of ‘n fliek of ‘n televisiereeks of watookal, moenie jouself verder kasty nie. Verlaat die groep, gee die boek terug, kyk ‘n ander fliek, verander die kanaal of sit alles af en gaan slaap.

Maar in vadersnaam . . . hou op met kla. Die lewe is kort en kosbaar, spandeer jou tyd aan die dinge wat positief is. Hoekom jouself elke dag self kasty as die lewe dit vir jou ongevraagd doen?

Ek is mal oor mense wat kan lag, vir hulleself en vir die lewe!!

En hier aan die einde, besef ek met ‘n skok . . . hier doen ek dan presies dieselfde . . . kla oor mense wat klakouse is!!!

Oe-heh-eh!!

Is ek ‘n rassis . . .

Posted on March 21, 2013 by Lorraine

Ek haat wit en ek haat swart. Bring geen vreugde in my lewe nie. Noem my maar ‘n rassis . . . ek gee nie om nie. Op my brose ouderdom hoef ek nie meer voor te gee nie. Maar voor jy my van jou verjaarsdag-, kersfeeslysie of facebook afhaal, lees darem net eers klaar. Jy mag dalk met my saamstem aan die einde vn die relaas.

Gee my veel eerder kleur . . . veral helder en donker edelsteenkleure . . . robynrooi, smaraggroen, koningsblou, skeloranje, purperpers, sonneblomgeel, ougoud . . . met hierdie kleure tooi ek my lewe.

Ek sien mense in kleur (behalwe wit en swart) . . . mense wat mal is oor die lewe is goud-magrietjie-geel. Daardie persoon wat treur oor ‘n geliefde is purper-pers. My vriendinne wat graag saamkuier oor ‘n koppie koffie is helder-oranje. My man se liefde is vlam-rooi. My kinders se kuiers is woud-groen, rustig en lekker . . . met die essens van saamwees wat nog lank in my wese le-plek kry nadat hulle weg is. Bekommerde mense is blou . . . vanaf ligblou tot donker blou.

My kleinkind is bont . . . net so vrolik en opgewek en nuuskierig oor die lewe. Hoogmoedige en hooghartige mense is goedkoop silwer, wyse mense is ou-goud. Dierbares wat moeilike tye beleef is brons. Mense met geen waardes en morele beginsels is deurskynend. Iemand wat haarself gevind het in die lewe is olyfgroen, die wat nog soek is duif-grys.

Vir elke mens is daar ‘n kleur. Ongeag sy kleur. Ek is verby die stadium waar wit en swart ‘n rol in my denkwyse oor mense speel.

Kleurvol, pastelle of ‘n mengelmoes van kleure en mense . . . dit is die dinge wat my die meeste gelukkig maak in die lewe!!

Wat nou . . .

Posted on January 27, 2013 by Lorraine

Ek het myself die vraag die afgelope paar dae gevra. Ek het geen nuwejaarsvoorneme gehad nie (hou dit nooit by nie en ek lieg nie meer vir myself nie) en het redelik alles bereik wat ek wou bereik het in die lewe.

Ek wil nie meer werk tot ek in die baas se stoel sit nie, het klaar my “share” gehad van skolefunksies, kerkfunksies en fondsinsamelingfunksies vir watter organisasie ek betrokke was. Ek het diegene in nood gehelp en wou soms ander oor die rant help as dinge te woes gegaan het.

My kinders is groot en getroud en ek het ‘n kleinkind en nog om na uit te sien. Ek en manlief grom al lankal nie meer vir mekaar nie en kan lang ure bymekaar wees sonder om ‘n woord te seg en dit nog te geniet ook. Ons belangstellings is dieselfde en ons verskil min van mekaar . . . net as hy nie saamstem met my nie. Ek lewe in vrede met bure, vriende, familie (die aangetroudes ook) en vyande.

Was nou nie regoor die wereld nie maar het in my dae ‘n paar plekke besoek. En dit geniet. Ek het al drie biblioteke vol gelees, films gekyk . . . mooies en minder mooies, en het my stem dikgemaak in politieke kommentaar. “Mind you” . . . so erg dat ek vir ‘n baie lang ruk “verban” was. Ek het ge-eksperimenteer met vreemde kosse, wyne en tale . . . die kos is reguit heupe toe, die wyn kop toe en die tale by die een oor in en ander een uit.

My hare was al rooi en my naels swart. Mini’s pas ek nie in nie en alles “hang letterlik af” wat ek aantrek. Het die gym besoek op my dae dat my go uithang, sonder enige noemenswaardige sukses. Dieselfde vir diete. Ek kan boeke skryf oor onsuksesvolle diete (deur my).

Raak lankal nie meer geirriteerd met die verkeer nie en wys ook nie die hele alfabet op my een hand as iemand voor my inswaai nie. Druk nog net nou en dan die toeter as iemand op my afpyl of rommel uit die venster gooi. Tik nie meer my voet in lang rye nie en rol nie my oe vir swak diens nie.

Ek weier om heruitsendings van twintig jaar gelede vir die vyfde maal te kyk. Ek kan al saampraat met die akteurs/aktrises. Ek drink nie meer Coke nie want dit proe al lankal nie meer soos Coke nie . . . dieselfde geld vir Wilson toffies. Ek plant nie meer rose nie want vandag se goed ruik na niks.

Wat bly nou oor . . .

Al die lekker dinge . . . ‘n sonsondergang of nog beter, my beste . . . sonopkoms. Daar is iets omtrent die son se eerste strale wat my energie gee vir die dag, hoop vir die toekoms.

Ek staan buite in die reen dat die druppels by my ore afloop sonder om oor my kapsel/klere te bekommer.

Ek speel modderdiep saam met my kleinkind en vertel honderd keer dieselfde storie vir haar. Sonder dat ek of sy moeg word.

Ek en manlief giggel oor verspottighede dat ons soms aan die bed moet vashou om nie af te val nie.

Wanneer die geleentheid hom voordoen kuier ons en die kinders ‘n hond uit die bos. Ons praat en lag en “onthou-jy-nog’s” lank nadat Klaasvakie gaan slaap het.

Ek en manlief bid saam, lag soms saam en huil soms saam (oudword is nie vir sissies nie) . . . en praat van ouderdom . . . ons help mekaar op wanneer dit moet en herinner mekaar om ons pille te drink.

Ons beproef koffie en koek by koffiewinkels . . . hy die koffie en ek die koek. Ons luister tjello musiek en kyk August Rush vir die hoeveelste maal. Ons blaai deur boeke en lees vir mekaar voor. Ons le en droom . . . kan jou se waaroor as ek net kan onthou . . .

Dankie tog vir hierdie “wat nou” in ons lewe . . . dis heerlik en ek verruil dit vir niks!!!

Vrede op aarde

Posted on September 18, 2012 by Lorraine

Ek was vir ‘n geruime tyd stil hier op Koffie-Klets. Vir meer as een rede. Die Vrystaatse winter het my hierdie jaar “solid” gevang, in ‘n kombers van depressie toegewikkel en voor die verwarmer gesit om nog verder te broei. Ek sukkel met die koue, wit en rypgevrekte landskap. Dis hoekom my hart met so ‘n punt na die Kaap toe trek. Winter daar is groen, nat en vol lewe. Vol atmosfeer. Ek haal asem in die Kaap se winters, is die liefde vanself en dink aan alles wat mooi is, alles wat lekker is, alles wat goed is en alles wat vredevol is.

Maar tesame met die winter wat ongenooid in my lyf kom lê het, het daar ook ‘n anderste winter in my hart kom lê. Een van onrus, van bekommernis oor ons mooi land. Al die afgelope weke se geweld by die myne, moorde en familie/gesinsmoorde het my die vraag laat vra? Waarheen is ons oppad? Wat het geword van “the human race”. . .??

Broer draai teen broer, werkgewer en werknemer kom in opstand teen mekaar . . . die mensdom het nie meer morele waardes nie. As 10 mense reken Kate van William moes versigtiger gewees het voor sy haar kaal borste ontbloot het (al was dit privaatgrond – hulle weet steelfotograwe is oral en onstuitbaar) is daar eerder 100 wat voel sy is reg. Niemand wil meer verantwoordelikheid aanvaar vir hul dade nie. Van die regering tot regdeur op skoensoolvlak.

Ouers stop kinders se hande vol geld om hulself besig te gaan hou net vir ‘n paar uur se rus en vrede. Die televisie het die plek van opvoeder ingeneem. Ouers en kinders s’n. Kerke loop leeg, skole loop leeg, huwelike faal, families ruk uitmekaar . . . en die oorsaak word oral anders gesoek behalwe by onsself.

Ek hoop met die somer wat nader sal my gemoed ook lig. Hoop ek my geloof in die mens sal weer versterk word. Op die oomblik lyk dit maar na ‘n donker prentjie.

Vrede vir julle almal, maar bowenal . . . vrede vir ons land.

Mooi loop!

Lorraine

Lodewyk . . . baas van die plaas . . .

Posted on May 30, 2012 by Lorraine

So ontmoet ek toe uiteindelik die haan van die laan, of eerder die baas van die plaas. En hy regeer die plaas behoorlik – met ‘n ysterhoef. Jonk en oud is vir hom doodbang. Lodewyk – een ou bul, nou wel ‘n stoetbul, maar in my oё bly hy maar net ‘n bul.

Wanneer jy van hom af wegloop (so hoor ek), draai jy nie sommer jou rug op hom nie. Hou jy hom hier uit die hoek van jou oog dop. Net vir ingeval hy besluit hy wil jou regsien. Net omdat hy kan.

Lodewyk is geskuif van afsondering (grotendeels vir sy eie gesondheid en aan die anderkant vir die mense op die plaas se veiligheid) na die koeikamp. Nou is hy besig met “onderhoudwerk”, die taak waarvoor hy aangeskaf is. Hy het ‘n klomp koeie wat hy moet gelukkig hou.

Moenie dink dit laat sy gemoed bietjie sak nie. Mens sou dink met so ‘n vooruitsig behoort hy van oor tot oor te glimlag. Nee, o griet, die arme bul is nou tienkeer erger. Mens sou sweer dis slawe-arbeid. So vat manlief my die naweek om vir Lodewyk te gaan kyk.

Eers moet daar ‘n strategie uitgewerk word. Vyf treё vorentoe, en dan eers bietjie stilstaan. As Lodewyk met sy rug na ons toe staan, moet ons tien treё vinnig vorentoe en drie treё na links beweeg. Kyk hy vir jou, moet jy hom nie in die oё kyk nie. Ek oordryf bietjie, maar dit is omtrent net so erg.

Dis toe net daar wat ek my vererg. Wie dink Lodewyk is hy nou eintlik? Ek meen, wie kyk dat hy elke dag vars water het? Wie kyk dat die voerkuil behoorlik volgens formule gemeng word vir sy spesiale dieet sodat hy kan stamina hê vir sy lewenstaak? Wie kyk dat sy waterkrippe skoon is, sy kamp se drade heel is? (Ek moet erken – ek sou ook sy kamp se drade gaan heelmaak het – dis veiliger).

Al wat nog kort is dat die plaasbestuurder en sy personeel voor hom moet buig as hulle hom sien. Windgat is ‘n mooi woord. Arrogant dalk ‘n beter keuse. Toe ons hom (ons was nog in die boomlaning) nader – hy het ons seker geruik – hoor ek hom snortend geluide maak. Hy begin blaas en die koeie begin vroetel. Ek dink weer by myself – dis verregaande. Hoe kan een bulletjie soveel mag hê? Die flippen ding kan nie eers praat nie.

Daar staan Lodewyk in al sy glorie. Dis nie dat hy so groot is as wat ek gereken het nie, dit is sy houding. Dié is groter as groot. Wilder as die wildtuin. Hy blaas en hy skoffel en kap met sy hoewe in die grond. Dis net stof. Hy druk die koeie met sy groot kop weg van die draad.

Die koeie is skoon beteuterd. Hulle hyg na asem en trippel senuagtig rond. In my verbeelding sien ek hoe lawe hulle mekaar met lanfer-lappies. Lodewyk is op dreef – hy paradeer langs die kamp se draad, gee ons sulke vuil kyke en beloof ons allerhande dinge met sy liggaamstaal (en in duidelike snork-taal) as ons dit sou waag om nader te kom.

Aan die anderkant van die kamp is manlief net so hard besig om te snork en om my agter hom te probeer hou. Hy moet sy eie koei beskerm. Hy is nou wel nie (meer) ‘n stoetbul nie en ek nie meer die jong vrugbare koeitjie nie, maar ons het net mekaar.

Ek lag stilletjies tog te lekker. Lyk my dit is maar hoe dit is – met mans. Elkeen beskerm maar net wat syne is. Tot die dood toe. Ons vroue kan maar agteraf tongklap en kopskud, maar eintlik geniet ons die hele gedoente. Dit laat ons tog veilig en bemind voel.

Met Vadersdag om die draai is dit dalk nou net die tyd om daardie bul in jou lewe behoorlik te bederf.

(Die storie het ek seker so byna twee jaar terug geskryf vir ‘n ander blad, maar dit bly een van my gunstelinge gebeurtenisse) Foto : The one and only Lodewyk . . . .

Koffie Klets

A blog for South-African Women

Category Archives: Oor ‘n koppie koffie . . .