Tag Archives: manlief

Reën Reën Reën

Posted on by
1

Ander vroue se verleiding is sjokolade . . . of  juwele . . . of parfuum.  Myne is goedkoop, maklik maar nie altyd op aanvraag beskikbaar nie.

Ek is mal oor reën – donderstormreëns soos hier in die Vrystaat of die daelange sag deurdringende reën van die Kaap.  Solank dit net nat is.

Ek wil “cuddle” as dit reën, ek wil potte en panne uithaal en bredies en brode maak as dit reën, ek wil badolies en kerse uithaal as dit reën.  Ek wil fotos kyk, my kinders om my hê.  Ek wil dik boeke lees, klassieke musiek luister, rooiwyn drink.  Ek wil kaggel aansteek en die port nadertrek.  Ek wil . . . want ek wil.  Net omdat dit reën.

Ek is nie opgemaak met status nie.  Die hogere mense se aansien kon my nog nooit bevoordeel of benadeel nie – maar ek sou daarvan gehou het as ek ‘n Prinses van Reën kon wees. Nou wel ‘n ou prinses, maar dis ook maar reg.

Reën doen iets aan my en in my.  Ek is ‘n Waterdraer en al baie keer gewonder of dit dalk die rede is vir my onnatuurlike liefde vir reën.  Manlief het met die jare slim geraak.  Geweet water op een of ander manier laat my kalmeer en ontspan.  As hy sien ek is omge-ellie is hy die eerste een wat vir my ‘n bad water gaan tap.

Dit was gister vrek warm by ons.  Die heeldag lank.  Drukkend. Sonder ‘n briesie.  En toe skielik, sonder waarskuwing begin dit te reën. Toe die druppels die sinkdak van die stoep tref, is dit asof iemand my aanskakel.  Ek is tevrede, ek dink aan my nuwe vanielje badreeks wat ek vir Kersfees ontvang het, soek ‘n dik vet kers.  Wonder waar is my Edith Piaf CD is.  My tone jeuk en my kop onthou van die sjokolade in die kas wat ek bere vir spesiale geleenthede.  Manlief skink vir my ‘n glasie port . . . vanaand het hy ‘n gelukige vrou!

En dit oor ‘n paar druppels wat die aarde en die ruite nat maak!!!!

Rainy_Day_with_coffee_cup_and_window

Kort voor Nuwejaar

Posted on by
1

2010 lê op sy rug.  Ek ook – op die oomblik.  Laptop op my maag/skoot (is daar ‘n verskil??). Ek en 2010 het een ding in gemeen.  Ons is moeg.  Ons is op.  Was ‘n woelige jaar.  ‘n Emosionele jaar.  ‘n Jaar waar ons albei moes wys wat in ons steek.  2010 was nie vir sissies nie.  Ons het albei met skraapmerke en bloed geëindig.  En tog was daar oorwinnings ook.  Is ons hopelik beter af as wat ons was.

Terwyl ek sit-lê en tik, kyk ek deur my kamervenster.  ‘n Bos pienk-en-pers petunias groet my  soggens. Hiermee belowe ek myself;  dat al is my dag hoe vaal, iewers sal daar spatsels kleur wees – ‘n sms van ‘n vriendin, ‘n oproep van my kinders, manlief wat my ‘n drukkie gee as ek kosmaak, die omgee van my kollegas.

‘n Voëltjie, wat elke oggend op die stoepie sy krummels soek laat my besef dat God elke minuut van die dag na my kyk.  Sal Hy my nooit alleen laat nie.  Die gras wat met die reën so vinnig groei herinner my aan die seën wat ek daagliks mildelik ontvang en net soos die gras, my gesig oplig en groei.

Dis dán, dat ek weet – 2011 is MY jaar!!!

1250628606etO22f[1]

Op spore van gisters . . .

Posted on by
Reply

IMG_0154Ek bly uitstel.  Wou teruggaan Kimberley toe om op my spore te stap tot by my kinderdae.  Ek is daar gebore en getoë. Ek was half skrikkerig, almal weet hoe die mooi plekke tot verval gekom het.

Ons is gister vroeg uit Bloemfontein Kimberley toe.  Ons begin by die heel laaste plek waar ons gebly het.  Lyk nie te vrot nie. Die volgende plek lyk ook maar so-so.  Tenminste spuit die besproeingstelsel die gras en plante nat.

Toe na die huis waar my jongste gebore is, lyk ook nie te sleg nie.  Dis asof daar minder bome in die eens boomryke area is.  Volgende stop – die dupleks waar oudste gebore is.  Daar was destyds nie veel van ‘n “groen” tuin nie –  net plaveisel en bakke met struike, en dit lyk nog dieselfde. 

Toe kom die skok.  Ek loop terug op my spore tot die eerste woonstel waar ek en manlief gebly het na ons troue. Voor dit omskep is in ‘n blyplek, was dit ‘n dokter se spreekkamer.

Die dakplate is flenters, die groot ruit aan die voorkant is gebreek en gelas met plastiek en kleefband.  Die traliehek is geroes en stukkend.  Orals lê gebreekte bottels en plastieksakke rond.  Die gras is kniehoogte en êrens drup ‘n kraan. Toe ons destyds daar gebly het, was van ons vriende taamlik jaloers oor hoe mooi ons plekkie was.  Dit was naby aan die stad en loopafstand van my werk.  Ideaal vir ‘n pasgetroude paartjie.

Ek was so teleurgesteld dat ek nie dit nie eers oor my hart kon kry om ‘n foto te neem nie.  My herrinneringe van die plekkie is brutaal verkrag voor die harde realiteit van hoe dit nou lyk.

Ons het deur die dorp gery en al my vorige werkplekke besoek.  Dinge het verander – niks is meer wat dit destyds was nie.  Strate is vuil, mense staan en verkoop groente en kos op die sypaadjies.  Taxis het die plek voor die pragtige stadsaal (waar ons trou-onthaal was) vir hulself toegeëien.  Van die geboue is erg verwaarloos. 

Baie van hierdie geboue is in my oë eintlik historiese monumente en is die ruïnes nou die enigste oorblyfsels.  Strate is vol slaggate, parke is onversorg en morsig.  Die pragtige beelde en monumente is nog staande, maar orals lê papiere rond.  Dit, wat eers Kimberley se trots was, is nou ‘n broeiplek vir allerhande gemors.

Toe is ek terug na my hoërskool.  Gelukkig was daar ‘n Lenteskool en die skoolgronde was oop.  Met ‘n glimlag op my gesig en ‘n paar trane is ek en manlief deur die skool – die huishoudkundeklas (wat nou die Verbruikerstudieklas is), die Labaratorium, die gedeelte agter die gimnasium waar ons pouses gesit het, die skoolsaal, die netbalbane waar ek my knieë nerfaf geval het, die rugbyvelde waar ons kliphard geskree het om die interskole te wen. 

Die laerskool was die volgende stop.  Ek was verras.  Die skool lyk nog goed.  Ek het my standerd vyf klas gesien en onthou toe sommer ook weer my eerste skoolkys.  Na al die jare het ek en hy mekaar raakgeloop en behou ons kontak. 

Heel laaste was die huis waar ek grootgeword het.  Alles wat ek vandag is en wat ek doen het in hierdie huis begin.  Met liefde was ons grootgemaak, nooit vreeslik materiële oorvloed nie, maar ons was skatryk in liefde, omgee en menswees.  Selftrots en respek vir ander was die fondasies van ons bestaan. 

Hier het Pa my geleer tel en hoe om ‘n horlosie te lees.  Ma het my geleer lees en my liefde vir boeke het hier begin.  Sy het my ook geleer brei en naaldwerk doen.  Ek was nog te jonk om kos te kook (en buitendien het ek twee ouer susters gehad wie se werk dit was!).  Ek en my maatjie langsaan het vir ure onder die vyeboom gesit en popspeel, huis-huis en rek gespring.  Hier het ons baklei dat die trane loop, maar vandag kan ek nie eers meer onthou waaroor nie.

Die huis lyk nog goed, dit is onlangs pragtig opgeknap, maar my pa se eens pragtige roostuin, groen grasperke en kleurvolle blomakkers moes plek maak vir ‘n stuk leë grond.  Hopelik is dit nie uit verwaarlosing nie, maar dalk het die nuwe eienaars planne vir ‘n spogtuin, een waar hy sy stempel kan op afdruk.

Die kafeetjies daar naby is onherkenbaar vuil en verlate en verniel.  Die pragtige busstop (‘n storie op sy eie vir ‘n ander dag) staan soos ‘n weggooihond.  Mens-sku, moeg en flenters.   

Ek groet in stilte.  My herrinneringe van die verlede vertel ‘n ander prentjie.  Van helderkleurige blomme in akkers, van saans buitekant sit, bure wat oor en weer kuier, kinders wat blikaspaai en wegkruipertjie speel tot laat in die aand, van donderstorms in die somer en die sloot daar naby wat die bruisende waters wegdra na ‘n volgende plek.

Ek ruik Ma se gemmerkoekies, haar kerriekos, haar koeksisters en die “Camphor Cream” wat ons aangesmeer het in die winter na badtyd.  Ek voel Ma se arms om my, Pa wat my omdop as die lekkergoed in my keel vassit en ek onthou Pa se hande as hy in die winter om die koolstoof vir ons kinders biltong sny en kerf.

Alhoewel hierdie reis na my verlede baie dinge vir my hartseer gelaat het, was die lekkerste die onthou-jy-nogs wat ek in my gedagtes kon oproep. 

En dït, kan nooit ooit vervalle of agteruitgaan nie – dankie tog!!

 

Koerantverkopertjies

Posted on by
Reply

Newspaper-Black-Boy-thElke oggend, oppad werk toe, verkyk ek my aan die koerantverkopertjies langs die pad.  Ek sukkel nog om die koerant hier gewoond te raak, die Weskaap se Burger was so alomvattend. 

Die koerantverkopertjies is nogal ‘n “treat”.  Elkeen het sy eie maniertjies hoe om sy pakkie  koerante aan die motoriste te verkoop.  Die een loop tussen die motors deur, gee so ‘n kort fluit en waai met die hand hoog in die lug sodat die agterste motoriste hom ook kan sien.  ‘n Volgende een gee weer twee kort fluite en klap met die hand op die koerant. 

‘n Ander een roep kort-kort “Vooooooolksblad, Vooooooolksblad!”  Van hulle lyk natuurlik nog of hulle op die skoolbanke behoort.  Die wintertye was my hart maar klein vir party van hulle wat lyk of nie nie veel onder die koerant se advertensie-beffie aanhet nie. 

Een ding wat hulle almal in gemeen het, daar is elke dag ‘n glimlag op hul gesigte.  Hulle ken hulle kliente en is haastig om die koerant af te gee.  Daar word, as die tyd dit toelaat, selfs ‘n woord of twee ingekry.  Soms word daar ‘n toebroodjie of  ‘n koeldrank saam met die koerantgeld gegee.  Het al ‘n baadjie of trui ook gesien in ‘n sakkie. 

Hierdie koerantverkopertjies het die mag (wetend of onwetend) om ons op hoogte te hou van die daaglikse nuusgebeure in Suid-Afrika en elders.  Elke oggend trotseer hulle die elemente, reen of sonskyn, om ons nuuskierigheid te voed.  Natuurlik word hulle betaal daarvoor, dit bly net ‘n werk – maar dit is die verkooptegniek daaragter wat my interesseer. 

Jare terug, toe manlief en ek nog net gekuier het, was ons in die Kaap vir ‘n vakansie.  Ons almal weet hoe koddig en bekkig is die Kaapse koerantverkopertjies.  Manlief, self ‘n grapkas, besluit om so bietjie gek te skeer met een van hulle.  Die koerantverkopertjie loop tussen die motors deur, “Argus, Argus, as djy nie kan lies nie, kan djy maar net die prentjies kyk!” 

Toe hy by ons motor kom, vra hy ewe, “Koerant, meneer?”   My man haak toe af en antwoord hom in Frans (wat, kan ek nie meer onthou nie).  Die koerantverkopertjie kyk my man met so ‘n frons op die voorkop aan en met ‘n kopskud en ‘n “nei wat, dit sal nie help nie” beweeg hy aan na die volgende motor. 

Ek wonder  of hulle soms besluit – “Vandag probeer ek iets nuuts!”  Dalk ‘n ander fluit, ‘n ander manier om die motoriste se aandag te trek.   Waaroor ek my wel doodbekommer is of hulle nie bang is iemand ry hulle raak nie.  Soveel van ratsheid het ek lanklaas in my lewe teegekom.  Met ons motorongeluk-statistieke sou ek hoop die koeranteienaars en/of die koerantverkopers het hulle lewe goed verseker.

Ek wonder tog as ek so na hulle kyk – hoe verkoop ons onsself aan die wereld?   Het ons ook, soos hierdie koerantverkopertjies, tegnieke en maniere om onsself bekend te stel.  Is jy vol selfvertroue of hou jy jouself maar stil in die hoekie?  Is jy vriendelik of loop jy rond soos ‘n buffel met ‘n seer toon of tand?

Soms moet ek stilstaan en myself afvra, “Hoe sien die wereld my?”  Dis dan wanneer ek skrik want ek besef net soos ek hierdie koerantverkopertjies gadeslaan, is daar mense daarbuite wat my ook dalk dophou.  Ek is te bang om te wonder wat dink hulle, want soms lyk ek soos die duiwel in die Kinderbybel – geirriteerd, mislik en nie ‘n mooi prentjie nie. 

Dis dan wanneer ek weer indringend kyk na my eie “verkooptegnieke” want,  soos my  ma my geleer het – eerste indrukke is blywende indrukke!

‘n Nuwe begin . . .

Posted on by
3

Bloemfontein              Vreemd hoe die lewe jou skommel.  Ons het 16jr gelede besluit om Kaap toe te kom.  Die kinders was klein, ons wou by die see bly.  Ons het geskuif.  Met die idee om hier by die see te kom aftree.  En ons het amper – tot die resessie gekom het.  Bouwerk in die kusdorpe het feitlik opgedroog, manlief (wie se ambag messelaar is) moes kompeteer met eks- polisiemanne, onderwysers, staatsamptenare wat ook begin bou het en dan kan jy nie meer appels met appels vergelyk nie.

Geleenthede in die Vrystaat is gunstig vir ons, ek het ‘n lekker werk losgeslaan en begin eersdaag daar.  Dit bring mee groot veranderings. Ons moet trek, ons gaan na ‘n kleiner woonplek tot ons weer finansieel sterker is, ek moet dierbare en goeie vriende hier prysgee, ek moet die berge en die see koebaai sê, my katte moet agterbly omdat ons na ‘n woonstel of meenthuis moet gaan.  Hulle ken nie perke nie.  My hart breek in stukke. 

MAAR aan die anderkant is my kinders, my jongste en sy vrou in Bloemfontein, die oudste in Pretoria.  Ons gaan mekaar meer sien, meer beleef – iets waaroor ek uitgehonger is.  Om jou kinders vir ‘n Sondagmiddagete om jou tafel te kan hê (of ons om hulle tafel) is ‘n voorreg wat min ouers het wat getroude kinders het.  Om my oudste een keer ‘n maand te sien in plaas van een keer per jaar is ‘n groot geskenk. 

Hierdie afgelope jaar het ons geboelie en gekarnuffel, maar ek dank die Here dat ek en manlief nog saam hierdie skuif kan maak.  Dit was ‘n harde jaar, finansieel en gesondheidsgewys.  Maar nou kan ons vorentoe kyk.  Die Here is goed vir ons.

As daar van julle lesers is wat in Bloemfontein bly, en julle is lus vir koffie en nie vir kuberkoffie nie, bel my.  Ek maak altyd ‘n plan vir ‘n geselsie!!

Voorskote

Posted on by
3

aprons

Laat ek maar prontuit erken.  Ek hou nie van huiswerk nie.  Nie wiskunde of take nie, huiswerk soos in huisskoonmaak, was, stryk, vensters was en al die ander takies wat gewoonlik op ‘n vrou se skouers rus.  Manlief het al gewaarsku dat ek nie so luidkeels moet verkondig dat ek nie ‘n huisvrou is nie, seker bang dit skrik voornemende vriende af.  Verwag hulle die huis moet lyk asof ‘n orkaan dit getref het.

Tenspyte van my gevoelens, moet ek maar huis skoonmaak.  Ek dink dit is juis wat so ‘n kriewelrig in my binneste veroorsaak.  Want dit moet gedoen word.  Of ek nou wil of nie.  Dit maak egter nie ‘n verskil aan hoe ek voel nie.  Dit is so ‘n ondankbare werk.  En van die betaling praat ek nie eers nie.  Boonop werk ek nie vir byvoordele nie.  Teen die tyd wat jy by die kombuis kom, lê die stof al klaar weer dik op die koffietafeltjie.  Met die huidige resessie kan ek ook nie hulp bekostig nie.

Gister stap ek in ‘n piepklein winkeltjie in Hermanus.  Kan nie eers die naam onthou nie.  Teen die een muur hang twee voorskootjies.  Pikswart.  Te dierbaar vir woorde.  Die een is opgetooi met sexy swart kant en lyk eerder na ‘n stoute nagrokkie.  Die ander een is versier met sequins en blink kraletjies en laat my dink aan ‘n swart nommertjie wat ek eenkeer in ‘n boetiek se venster gesien het, en begeer het.

Vir een of ander rede het hierdie twee voorskootjies my weer lus gemaak (al was dit van korte duur) om huis skoon te maak.  Laat dit my sommer dink dat die sleurwerkies plesierwerkies kan raak.  In my gedagte sien ek myself al met een van hierdie voorskote, die stofsuier in die een hand en ‘n “cocktail” in die ander.  Ge-make-up en hoë hakskoene.  Juwele om die nek.  Iewers op die klaar gepoleerde eetkamertafel staan daar ‘n bord met kaas, beskuitjies en olywe.  Vrolike klassieke musiek wat oor die CD speler kom.  En ‘n huppel in my stap.  Verspotte danspassies.  Met die verestowwer en die stoflap.

Dis toe dat ek besef, al druk die lewe jou maar soms,  al kry jy emosioneel of finansieel swaar, jy moet maar die lewe vir jouself lekker maak.  Soos die voorskootjies wat opgetooi is.  Anders raak die lewe vir jou donker en swaar.  Leef moet ons – ongelukkig.  Dit het my soms ook gevoel ek wou eerder net in my stoel sit en ophou asemhaal, maar dit werk nie so nie.

Humor is ‘n goeie geneesmiddel.  Soms dink ek dit is al wat my red.  Om partykere vir myself en vir my situasie te lag.  Al wil jy eintlik huil.   Bel die kinders een aand, sê hulle respekteer vir my en manlief dat ons die resessie so goed hanteer en dat ons nog altyd lief is en lief bly vir mekaar.  Sê manlief later toe die gesprek klaar is, “dis oor daar nie geld is om te skei nie!”  Ons het gerol van die lag.  Besef ons dat tenspyte van alles, ons nog mekaar het.  Ons kinders het, ons sin vir humor het.

Boonop droom ons van die dag dat dinge weer beter sal gaan.  En drome kos niks.  Maak dit die huidige swaarkry lekkerkry.  Ek glo aan die wet van aantrekkingskrag.  Wat opgaan moet afkom.  Die wiel sal weer draai, al wil ek hom soms aanhelp om vinniger te draai.

Dalk is ek net optimisties, bluf ek myself – maar as dit die voorskoot is wat ek moet aantrek om deur die moeilike tye te kom, dan doen ek dit maar!

Fotobron : Internet

Ek en die resessie

Posted on by
5

Hermanus (2)

Wat ‘n jaar!  Ek het sopas met my blog begin toe die resessie ons tref.  En ek het soveel drome gehad  oor my blog.  Vir 36 jaar het ons (eintlik manlief) altyd werk gehad.  Hy is in die boubedryf.  En vir die eerste keer in 36jr was alles DOODSTIL by ons.

Dit was sommer net ‘n slegte jaar.  ‘n Ou se spaargeldjies hou ook mos maar net so lank.  Ons het gesnoei en gesny en geknip waar ons kon.  Dish, internetgeriewe, uiteet, rondrits – alles.  En so het my blog in die slag gebly.  En ek MOET skryf.  Anders dood ek.

Dinge het nog nie intussen veel verander nie, of dalk is ek maar net gewoond daaraan.  Die boubedryf is gewoonlik een van die wat eerste val en laaste herstel.  Ons bid dat 2010 vir ons oplossings en uitkomste gaan bring.

Ek het op die oomblik bietjie toegang tot internet geriewe, help tydelik uit by ‘n vriendin – en sy het toestemming gegee dat ek op die internet kan gaan wanneer ek wil.  Dierbaar!  En dit is so lekker om weer te kan skryf.

Kom vertel hoe die resessie jou geraak het.  Of nie geraak het nie.  Een troos wat ek het, is dat ons nie die enigstes was nie.  Op die oomblik antwoord ek nie die voordeur nie, weet nie of dit dalk die balju is nie.  Tsk, kan ook nie my humor verloor nie, anders het ek alles verloor.

Mooi dag vir julle!